EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

Die met zoveel moeite
Mijn bezittingen
Uit de woeste golven redde?
De warmte die jullie me gaven,
Het zilveren klinken van jullie klokje
Betekenden ’t mooie einde
Van mijn barre avontuur.
Nu ga ik het duin op om te
Kijken naar de eindeloze zee.
(Hij loopt het duin op.)
FILEMON:
(tegen Baucis)
Dek jij vast de tafel,
Buiten in de tuin.
Die schrikt zich dadelijk een ongeluk:
Hij weet niet wat hij ziet.
(komt naast hem staan)
Tja, waar de golven jou
Zo gruwelijk mishandelden,
Lijkt het nu wel een paradijs.
Niet dat ik heb meegewerkt,
De leeftijd, hè?
Maar met de zee was het gauw gedaan:
Grachten, dammen, dijken
Legden haar macht aan banden.
Nu heersen in haar plaats
De slimme heren in steden, bossen, weiden.
Kom, geniet ervan,
Want de zon gaat zo onder.
Daar, heel in de verte
Zie je nog een streepje blauw – dat is de zee.
Verder, links, rechts, overal:
Dichtbevolkte steden.
(Met zijn drieën aan tafel in het tuintje.)
BAUCIS:
Krijg je geen hap door je keel?
Ben je er helemaal stil van?
FILEMON:
Hij wil meer van het wonder weten.
Vertel maar, je praat toch zo graag?
BAUCIS:
Het mag dan een wonder heten,
Deugen doet het niet.
FILEMON:
Maar de keizer
Weet toch wat hij doet.
En die heeft hem zelf
Het strand gegeven.
Alles is officieel bekendgemaakt.
Hij begon ermee een schuur neer te zetten.
Nu staat er een paleis.
BAUCIS:
Overdag werd er wel gebouwd,
Maar vorderen deed het niet.
Maar ’s nachts zag je een dwaallicht,
En dan lag er ’s morgens een dam, zomaar: ineens.
Mensenoffers moesten bloeden.
’s Nachts hoorde je gejammer,
Er vloeide een vuurgloed naar de zee:
En ’s morgens was er zomaar een kanaal.
Hij is goddeloos,
Hij loert op ons huis en op ons tuintje.
Omdat hij rijk is, denkt hij
Dat wij voor hem moeten kruipen.
FILEMON:
Maar hij heeft ons een mooi huisje
Aangeboden op het nieuwe land.
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 77