EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

HELENA:
Veel bewonderd ben ik en veel uitgescholden: Helena.
En nu merkwaardig hier beland, in Sparta,
Waaruit ik eens vertrokken ben naar Troje.
Dit is ’t paleis van Menelaos, mijn eerste man,
Met wie ‘k getrouwd was, voordat ik – ik weet ook niet hoe,
Of waarom, belandde in Troje met mijn tweede man prins Paris.
Er is zoveel gebeurd. Iedereen kletst en roddelt erop los,
Maar bij mij informeren hoe het écht was, dat doet niemand.
MEISJE 1:
Toch heb jij niks te klagen. Iedereen valt voor schoonheid.
Jij krijgt zelfs de grootste helden op de knieën.
HELENA:
Genoeg. Het leven gaat gewoon weer door.
Thuisgekomen en weer met Menelaos ben ik nu.
Na tien jaar Troje is hier niks veranderd.
Nog steeds moeten er offers worden voorbereid.
Met drievoet, ketels, schalen, kruiken water,
Zúiver water, uit de heilige bron, en hout,
Veel dor hout, zodat het vuur goed vlammen wil -
En dan tenslotte scherp geslepen messen.
Alles in opdracht van Menelaos die iets slachten moet
Ter ere van de goden der Olympos en de terugkeer.
Vreemd alleen, dat hij geen offerdier genoemd heeft.
Maar goed, daar hoef ik niet over na te denken.
Het komt zoals het komt.
MEISJE 2:
Zo is het. We kunnen niet in de toekomst kijken.
Goed en kwaad komen steevast onaangekondigd.
We moeten ons gelukkig prijzen zolang geen ramp ons treft.
HELENA:
Precies. Wat er ook gebeuren mag, ik heb geen keus.
Ik ga het paleis in, dat ik zo lang heb gemist,
Waar ik naar verlangd heb, wat ik bijna had verspeeld,
Om bij elkaar te zoeken wat voor ‘t offer nodig is.
Nog voor ze binnen is, komt er een oude vrouw van monsterachtige
proporties met één oog en één tand uit het paleis tevoorschijn met de
attributen voor het offer.
HELENA:
Wat ben jij voor een grauwe misgeboorte? Waar is de huishoudster?
Waar zijn Menelaos’ dienaressen? Wat doe jij hier? Wie ben jij?
MEISJE 1:
(als er geen antwoord komt)
Ik dacht dat ik heel wat gezien had, daarginds in de Trojaanse
oorlog.
Maar deze aanblik tart elke gruwel die ik ooit aanschouwde.
MEISJE 2:
Hoe durf jij je hier te vertonen in het zonlicht,
Naast het toppunt van klassiek en vrouwelijk schoon?
HELENA:
Heb ik me terug naar het daglicht laten leiden
Om hier door onderwereldspoken opgewacht te worden?
GEDROCHT (is dus Mefistofeles in zijn vampiergedaante):
Het is een oud en heel waar woord
Dat schaamte en schoonheid nooit
Samen gaan wandelen op ’t aardse pad.
En als ze elkaar per ongeluk tegenkomen,
Dan keren ze elkaar de rug toe:
De schaamte vol verdriet, de schoonheid hondsbrutaal.
Denk je dat ik niet weet wie jullie zijn?
Sensatiezoeksters, mannenjaagsters,
Uit op rijkdom, bloed en spanning,
En met de vraatzucht van een sprinkhaanplaag.
MEISJE 1:
Jij bent te lelijk om naast schoonheid te mogen staan.
GEDROCHT:
En jij te dom om bij wijsheid in de buurt te komen.
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 66