EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

MEFISTOFELES:
Dat is het ook. Godinnen. Geen mens kent hun naam.
En wij zwijgen liever over hun bestaan.
In het diepste diep moet je hun woning zoeken.
’t Is je eigen schuld dat je erheen moet gaan.
FAUST:
Waar is de weg?
MEFISTOFELES:
Er is geen weg. Je moet naar ’t niet gebaande,
onbegane, onverbiddelijke, onontvankelijke.
Wil je dat? Er is geen slot, geen grendel,
Alleen maar eenzaamheid.
Ken jij de leegte?
FAUST:
Die onzin kun je me besparen.
Heb ik vroeger niet zelf in de woestijn verkeerd?
Leegte geleerd en leegte gedoceerd?
En heb ik, om daar niet totaal in te verdwijnen,
Mijzelf niet uitgeleverd aan de duivel?
MEFISTOFELES:
Al zwom je door heel de oceaan,
Door de grenzeloze ruimte om je heen,
Dan zag je toch nog altijd golven gaan,
Al voelde je je met de dood alleen,
Je zag toch iets. Misschien zag je
Dolfijnen door de groene stilte glijden,
Zag je wolken trekken, zon, maan, sterren.
Dáár zie je niets in ’t eeuwig lege, verre,
Niets hoor je, zelfs je eigen voetstap niet.
Er is geen plaats, geen ding dat houvast biedt.
FAUST:
En daar mag ik naar toe.
Mij stuur je het Niets in,
Zonder zelf enig risico te lopen.
Maar ’t is goed! Ik zoek wel uit wat ‘t worden zal.
Misschien ligt in jouw Niets voor mij het Al.
MEFISTOFELES:
Voor je gaat, eerst mijn compliment.
Ik zie dat je de duivel aardig kent.
Hier is een sleuteltje.
FAUST:
Wat moet ik met een sleutel?
MEFISTOFELES:
Pak aan.
FAUST:
Hij groeit en gloeit zo in mijn hand!
MEFISTOFELES:
Hij wijst de weg. Volg hem omlaag.
Hij brengt je naar de Moeders.
FAUST:
De Moeders.
Wat is er met dat woord, dat ik het niet verdraag?
MEFISTOFELES:
Doe niet zo geïntimideerd.
Je hebt inmiddels toch wel iets geleerd?
FAUST:
De koude rilling siert de mens.
Hij voelt ontzag voor de afgrond.
MEFISTOFELES:
Spring erin! Of stijg er bovenuit!
Dat komt op hetzelfde neer.
Ontvlucht naar de abstractie.
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 53