EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

FAUST:
Wat voorbij is, is voorbij.
Je wordt nog mijn dood.
MARGARETE:
Nee, jij moet in leven blijven!
Ik zal je ons beschrijven.
Daar moet jij voor zorgen,
Vanaf morgen.
Geef moeder de beste plaats maar,
Leg mijn broer vlak naast haar,
Een stukje verderop mij,
Maar niet te ver!
En ’t kleintje aan mijn rechterborst,
Niemand anders mag bij mij rusten!
Ach, toen ik je nog kuste,
Dat was toch zo’n zaligheid!
Maar nu wil het me niet meer lukken,
Alsof ik me ertoe moet dwingen,
En jij me van je afstoot vol van nijd.
En toch ben jij het.
FAUST:
Als je voelt dat ik het ben, kom dan mee!
MARGARETE:
Naar buiten?
FAUST:
Dan ben je vrij.
MARGARETE:
Wacht het graf,
Loert de dood, kom dan maar.
Geen stap verder meer –
Ga je nu weg? Kon ik maar mee.
FAUST:
Dat kan! Wil het dan ook! De deur is open.
MARGARETE:
Ik mag niet weg. Ik heb niets meer te hopen.
Waarom vluchten? Ze pakken me toch.
FAUST:
Ik blijf bij je.
MARGARETE:
Snel! Snel!
Red je kind.
De weg langs de beek,
De brug over,
Het bos in,
Links van de steiger,
In het water.
Pak het snel.
Het wil naar boven.
Het beweegt nog.
Help! Help!
FAUST:
Luister naar me!
Eén stap en je bent vrij.
MARGARETE:
We moeten eerst de berg voorbij.
Daar zit mijn moeder op een steen.
Ik durf er niet langs.
Daar zit mijn moeder op een steen
Te knikkebollen.
Ze sliep zo lang, wordt niet meer wakker.
Zij sliep terwijl wij lachten.
Dat waren mooie nachten!
FAUST:
Dan dráág ik je naar buiten.
MARGARETE:
Laat dat! Nee, geen geweld!
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 45