EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

FAUST:
‘t Is waar, het zijn de ogen van een dode,
Die een liefdevolle hand niet sloot.
Dat is de borst die zij mij heeft geboden
‘t Is Gretchens lieve lijf waarvan ik zo genoot.
MEFISTOFELES:
Sukkel, je laat je zo makkelijk versieren.
Iedereen ziet daar zijn eigen liefje in!
FAUST:
Zo’n heerlijkheid! Zo’n lijden!
Ik kan me daar niet van bevrijden
Wat vreemd dat haar mooie hals
Gesierd wordt door één dun rood lijntje,
Niet breder dan een mes zou snijden.
MEFISTOFELES:
‘t Is waar. Zoiets zie ik ook.
Maar we gaan hier niet fantaseren.
Kom, we kijken verderop.
STEMMEN:
Nevelflard en wolkenvlucht
Worden lichtdoorschenen.
Wind steekt op, één ritseling
En alles is verdwenen.
SOMBERE DAG
VELD
FAUST:
Ellendig! Wanhopig! Treurig op aarde rondgedoold en nu gevangen
gezet! Als een ordinaire misdadigster, dat lieve kind! En dat heb jij
voor mij geheim gehouden, jij valse, onwaardige geest. Gevangen! In
uitzichtloze ellende! Overgeleverd aan het zogenaamde
rechtvaardigheidsgevoel van de massa! Mij houd je intussen bezig
met je smakeloze goocheltrucs en haar laat je hulpeloos kreperen!
MEFISTOFELES:
Ze is de eerste niet.
FAUST:
Hond! Weerzinwekkend monster! Waarom word je niet weer een
hond, of liever nog, je favoriete gedaante, zodat je op je buik door het
zand kruipt en ik je dood kan trappen. De eerste niet! Mij gaat het
ongeluk van deze ene door merg en been en jij staat onverschillig te
grijnzen over het lot van duizenden!
MEFISTOFELES:
De grenzen van het gezond verstand zijn alweer bereikt, het punt
waarop jullie mensen wartaal beginnen uit te slaan. Waarom wil je
met ons meedoen als je ‘t niet aankan? Je wilt vliegen, maar je hebt
last van hoogtevrees? Dringen wij ons op aan jou, of jij je aan ons?
FAUST:
Sta daar niet zo bloeddorstig te grijnzen met je walgelijke tanden.
Grote machtige geest, jij die je aan mij hebt geopenbaard en die mijn
hart kent en mijn ziel – waarom heb je mij deze schandalige
metgezel gegeven die geniet van menselijke ellende?
MEFISTOFELES:
Klaar?
FAUST:
Red haar! Of wee je gebeente. Vervloekt, vervloekt tot in alle
eeuwigheid!
MEFISTOFELES:
Ik kan de boeien van de wet niet breken, de grendels niet
wegschuiven. ‘Red haar!’ Wie heeft haar in het ongeluk gestort? Jij of
ik?
FAUST:
Breng me naar haar toe. Zij moet vrij!
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 42