EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

MARGARETE:
Niet in mijn buurt!
Het staat gewoon op zijn gezicht te lezen,
Dat hem niets ter harte gaat
En dat hij nooit om iemand iets zal geven.
Bij jou voel ik me heerlijk vrij,
Maar ik versteen met hem erbij.
FAUST:
Jij helderziende engel.
MARGARETE:
Met hem erbij voel ik zo’n onbehagen,
Alsof ik plotseling niet meer van je hou.
Bidden kan ‘k ook niet verdragen.
Dat vreet aan me. Geldt dat dan niet voor jou?
FAUST:
Je mag hem gewoon niet.
MARGARETE:
Ik moet weg.
FAUST:
Kan ik dan nooit één uurtje in je armen
Innig omstrengeld hart en ziel verwarmen?
MARGARETE:
Ja, als ik alléén hier sliep,
Liet ik vannacht de deur wel open.
Maar mijn moeder slaapt niet diep
En als die de kamer in kwam lopen,
Dan bleef ik ter plekke dood!
FAUST:
Engel, kijk eens wat ik vind.
(Hij geeft haar een flesje)
Maak haar wat te drinken,
Doe er hooguit drie druppels in,
En zie haar zo in diepe slaap verzinken.
MARGARETE:
Het zal haar hoop ik toch geen kwaad doen?
FAUST:
Schatje, zou ik dat durven?
MARGARETE:
O lieverd, ik kijk je aan
En doe je zin; maar wat me drijft,
Dat weet ik niet. ‘k Heb al zoveel gedaan
Voor jou, dat mij niets anders overblijft.
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 35
(af)
Mefistofeles komt op
MEFISTOFELES:
Is ze weg, ’t schaapje?
FAUST:
Heb je weer gespioneerd?
MEFISTOFELES:
Ik heb inderdaad uitgebreid gehoord,
Dat deze intellectueel werd overhoord,
Of hij wel op tijd z’n gebedje zegt.
FAUST:
Monster! Zij gelooft.
En daarom vreest ze voor het zieleheil
Van haar beminde.
MEFISTOFELES:
Aha. Je geilheid is
Plotseling iets mystieks geworden?