EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

MARGARETE:
Maar het dóet je niets.
Geloof je in God?
FAUST:
Maar schatje, wie durft te zeggen:
Ik geloof in God?
MARGARETE:
Dus je gelooft niet?
FAUST:
Begrijp me niet verkeerd, mijn lief.
Wie mag hem noemen?
Wie kan bezweren:
Ik geloof in hem?
Wie durft te beweren:
Ik geloof niet in hem?
De alomtegenwoordige,
Alomvattende is hij,
Leeft hij niet
In jou, in mij, in zichzelf?
Is de hemel niet hier boven?
Houdt de aarde ons niet vast?
Stijgen de eeuwige sterren
Niet stralend omhoog?
Staan jij en ik niet oog in oog,
En voel jij niet hoe alles
Hoofd en hart doordringt
En als een eindeloos mysterie,
Onzichtbaar, zichtbaar is verweven?
Open daarvoor je hart, helemaal
En noem het hoe je wilt,
Noem het: geluk! hart! liefde! God!
Ik weet geen naam ervoor.
Gevoel is alles.
Namen zijn ruis en rook,
Versluieren de hemelse gloed.
MARGARETE:
Dat klinkt allemaal wel zo ongeveer
Als de pastoor het ook zegt.
FAUST:
Iedereen zegt het op zijn eigen manier.
Dus waarom ik niet?
MARGARETE:
Toch mis ik bij jou het ware geloof.
FAUST:
Maar schatje!
MARGARETE:
En wat me al lang dwarszit:
Die vriend met wie je omgaat.
FAUST:
Hoezo?
MARGARETE:
Hij heeft iets wat mij grondeloos tegenstaat.
FAUST:
Popje, je hoeft voor hem niet bang te zijn.
MARGARETE:
Als ik hem zie, knijpt ’t in mijn maag.
Verder mag ik iedereen toch graag.
Als jij komt ben ik altijd blij,
Maar ik haat het met hem erbij.
Met die man is echt iets mis.
God vergeve, als ik me vergis.
FAUST:
Zulke types moeten er ook wezen.
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 34