EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

Aarde en hemel heerlijk te omknellen,
Je tot een godheid op te laten zwellen,
Te zwelgen in grootse almachtsdromen
En dan, losgezongen van het aards bestaan,
Om zo te zeggen: gigantisch klaar te komen.
FAUST:
Banaal.
MEFISTOFELES:
Banaal, inderdaad. Maar iets anders.
Je liefje zit daar thuis te wachten.
Alles lijkt haar droef en kil,
Ze krijgt jou niet uit haar gedachten.
Ze houdt waanzinnig veel van je.
Je hebt haar, schuimend van liefde,
Meegesleurd in je woeste baan,
Als een gezwollen bergbeek in de lente,
Nu is háár hart overstroomd,
Maar jouw beek lijkt droog te staan.
Ik zou zeggen: kom van die berg af.
Het is hoog tijd om dat argeloze schatje
Voor haar liefde te belonen.
Ze komt de dag niet door, kijkt maar uit het raam,
Zingt dagen- nachtenlang ‘O als ik een vogel was’
Soms zijn haar wangen nat,
Dan weer is ze heel uitbundig,
Of ze zwijgt – Maar verliefd blijft ze.
FAUST:
Jij slang. Zwijg over haar.
Anders word ik weer gek van begeerte
Naar dat heerlijke lichaam van haar.
MEFISTOFELES:
Wat wil je dan?
Zij denkt dat je haar hebt laten zitten.
En zoveel scheelt dat niet.
FAUST:
Ik ben altijd bij haar,
Al ben ik nog zo ver bij haar vandaan.
Ik vergeet haar nooit,
Zonder haar is er geen leven.
MEFISTOFELES:
Schiet op dan man, met je gedoe.
Ga naar je liefdesnestje toe.
Het is je doodskist niet.
FAUST:
Ik kan wel in extase in haar armen liggen,
Maar altijd voel ik ook haar verdriet.
Ik ben een vluchteling. Een thuisloze.
Haar leventje heb ik totaal ontwricht.
Hel, jij moest en zou dit offer hebben.
Duivel, help mij dan de tijd van angst te korten.
Laat nù gebeuren, wat gebeuren zal.
Als haar wereld dan in moet storten,
Laat haar dan met mij te gronde gaan.
MEFISTOFELES:
O, wat heb je het weer moeilijk.
Ziet zíj eventjes geen uitweg,
Denkt híj meteen aan de dood.
Ga haar troosten, idioot.
GRETCHENS KAMER
GRETCHEN:
Mijn rust is weg
Mijn hart doet zeer;
Ik vind ze nu nooit
En nooit meer weer.
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 32