EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

FAUST:
Eén blik van jou, één woord heeft veel meer waarde
Dan alle wijsheid van deze aarde.
(Hij kust haar hand)
MARGARETE:
Dat kan toch niet? Mijn hand!
Die is zo ruw en rauw van al het werken!
MARTHE:
Al dat reizen bevalt u wel?
MEFISTOFELES:
’t Is het lot van de zakenman
Om altijd onderweg te zijn.
En dat betekent: steeds weer afscheid
En helaas dus steeds weer pijn.
MARTHE:
Zolang je jong bent is het fijn
Om vrij de zeeën te bevaren.
Maar om als oude vrijgezel
Eenzaam richting graf te staren,
Daar wordt een mens niet beter van.
MEFISTOFELES:
Ik moet er niet aan denken.
MARTHE:
U moet er bijtijds iets aan doen.
FAUST:
Ben je hier vaak alleen?
MARGARETE:
Ja, mijn moeder is veel weg voor zaken.
Ik ben de hele dag de deur uit naar mijn werk.
Financieel hebben we niet te klagen
Mijn vader heeft ons het huis nagelaten,
Maar ja, het is wel stil nu.
Mijn broer zit in het leger,
Mijn kleine zusje is dood.
Ik heb altijd voor haar gezorgd.
Als ’t kon, zou ik het zò weer doen.
Ik was zo dol op haar.
FAUST:
Als ze op jou leek, was ’t een engel.
MARGARETE:
Mijn moeder was heel zwak na de bevalling.
Dus vanaf ’t begin heb ik haar opgevoed.
Flesjes geven, luiers wassen, troosten als ze huilde.
Dat ging maar door. Altijd was ik bezig.
Soms wist ik bijna niet meer hoe ik ’t redden moest.
Maar eten en slapen smaakten toen het zoetst.
MARTHE:
Het is voor vrouwen hopeloos.
Een vrijgezel is moeilijk te bekeren.
MEFISTOFELES:
Het spreekwoord zegt: een eigen haard
En een goede vrouw, zijn goud en parels waard.
MARTHE:
Maar U hebt nog nooit iemand gevonden?
Van iets serieus’ was er nooit sprake?
MEFISTOFELES:
Met vrouwen moet je nimmer grapjes maken.
MARTHE:
U wilt me niet begrijpen!
MEFISTOFELES:
Helaas.
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 29