“EERlIJk? Ik waS 14 EN zIJ waS vOORBIJ DE 30 ... - Rob de Nijs

tussen pot & pint
Eindelijk de waarheid
ROB DE NIJS
“EERlIJk? Ik waS
14 EN zIJ waS
vOORBIJ DE 30.
PIEuw-wIEuwwIEuw”
Zijn eerste hit scoorde hij in 1963, het jaar dat ook
The Beatles en The Stones doorbraken. Bijna vijf
decennia later heeft Rob de Nijs (67) alweer een
nieuwe plaat, Eindelijk Vrij, die hij opnam in de
zompige bayous van Louisiana. De zanger staat
al twee jaar droog, maar gelukkig is zijn vat vol
verhalen nog lang niet af.
I N T E R V I E W : K R I s T O F D a l l E
F O T O ’ s : K R I s V a N E x E l
‘Welkom in Buitenzorg’ staat aan de deur van het restaurant in Ede, een stadje in de
Nederlandse provincie Gelderland. Het klinkt meer als een rustoord dan een gastronomische
uitspanning. In mijn hoofd borrelen al enkele allusies naar boven op de leeftijd van onze
gast. Maar wanneer Rob de Nijs binnenwandelt in zijn kenmerkend uniform van V-shirtje
en blazer slik ik alle grapjes over pensioen, looprekjes en sjoelbakken snel weer in. De
Nederlandse zanger leefde de voorbije 50 jaar met een rotvaart en kende net zoveel hoge
pieken als diepe dalen, maar dat is er niet aan te zien. Voor mij zit een levendige kerel,
bruisend van energie.
“Ik raak al twee jaar geen druppel meer aan”, verklaart hij zijn blakende gezondheid.
“Zolang ik aan dit tempo werk, is het gewoon beter om van de drank te blijven.” Oké,
deze reeks heet niet ‘Tussen plat & bruiswater’, maar voor De Nijs maken we dan maar een
uitzondering. Ook al omdat kenners zijn jongste muzikale worp een van de beste platen
ooit noemen. Rob is ‘Eindelijk Vrij’. Wegens goed gedrag en zeden? Daar mag u zelf over
oordelen.
ROB DE NIJS: Eindelijk vrij, ja. Op persoonlijk vlak (de boulevardpers pakte hem na zijn
echtscheiding hard aan; red.) en ook op muzikaal vlak. Ik kan gewoon de kant opgaan die
ik wil. Het is dan ook een heel ander album geworden dan mijn vorige tien platen. Er zitten
veel meer bluesinvloeden in. Ik wou er zelf Bo Diddley in terughoren.
Vandaar je keuze voor Louisiana om de plaat op te nemen?
DE NIJS: Even hebben we met het idee gespeeld om naar Nashville te gaan, maar dat
vond Jet (Henriëtte, zijn huidige vrouw; red.) geen goed idee: ”Kom op, je bent toch geen
cowboy?” Dus werd het Maurice, een gehucht op twee uur van New Orleans. De sfeer
daar is moeilijk te omschrijven, eigenlijk moet je ze kunnen rúíken: zompig, heet, een
vochtigheid van bijna 100 procent, moerassen, krokodillen overal... Fantastisch.
t
26 C H É D E C E M B E R 2 0 1 0 C H É D E C E M B E R 2 0 1 0 27
026POT&PINT-def.indd 26-27 29-11-2010 10:39:49

Je manager zegt dat Eindelijk Vrij een echte mannenplaat is.
DE NIJS: Dat is ook zo, terwijl iedereen toch altijd zegt dat ik muziek voor
vrouwen maak.
Het oestrogeengehalte van je doorsnee publiek is dan ook
behoorlijk hoog.
DE NIJS: In België valt dat mee, hoor. Vlaamse mannen schamen zich
niet om naar mijn concerten te komen. En zij die zich wél schamen, en
er enkel zijn omdat ze moesten van hun vrouw, moeten hun mening
achteraf herzien. Maar deze keer zijn de teksten allemaal door mannen
geschreven, waardoor alles wat stoerder uitvalt. Vroeger schreef mijn
ex-vrouw Belinda die teksten en zij kon al eens hartverscheurend
uitpakken. Deze plaat – als ze al in de diepte gaat – bevat ook veel meer
knipogen en ironie.
Nog Steeds Geen Rock-‘n-Roll is mijn favoriet op de cd.
Het is een nummer met een vette knipoog, maar ook een
aanklacht over hoe de mensen jou zien.
DE NIJS: Nou, het zit me nu helemaal niet meer dwars, maar de
vooroordelen over mij bleven zich maar opstapelen en ik ben ze nooit
meer helemaal kwijt geraakt. God zij dank is het niet meer zo erg als
vroeger.
Toen ze je nog om de haverklap een welgemeende ‘homo’
naar het hoofd slingerden op straat, bedoel je?
DE NIJS: Precies. Geen enkele bekende figuur ontkomt aan gefrustreerde
zielen die hem naroepen op straat. ‘Wat zal ik nou eens schreeuwen?
Klootzak? Of kom nee, doe maar homo, dat bekt lekkerder.’ (lacht)
Misschien zocht je het zelf een beetje met je gewaagde
vestimentaire keuzes? Ik zag genoeg clips waarin je kledij
meteen in het oog springt. Een bizar gouden trainingspak,
om er maar eentje te noemen.
DE NIJS: Jongen, wat ik allemaal gedragen heb. ach, ik vind eerder
dat ik een trendsetter ben geweest, muzikaal zeker, maar ook op het
vlak van kledij. En dan maak je jezelf niet populair. Ik werkte al met
grote ontwerpers als Yamamoto en Gaultier, lang voor Madonna ze ging
dragen. Maar helaas, wat ze nu ‘trendsettend’ noemen, heette toen nog
gewoon ‘krankzinnig’ (schatert).
Jouw generatiegenoot Will Tura zegt altijd dat de
discoperiode, de jaren ’70, de moeilijkste was voor
Nederlandstalige zangers. Hij wilde bijvoorbeeld niet in
discotheken gaan optreden. Hoe was dat voor jou?
DE NIJS: Ik had daar niet de minste moeite mee. Ik was flexibel. In
discotheken droeg ik uiteraard wel een lederen broek; dat moest zo.
Ik droeg die broek toen zo vaak dat mensen het als een deel van mijn
persoontje gingen zien. Ze gingen er zelfs van uit dat ik in een lederen
pyjama sliep.
Wannes Van de Velde zei: “Als je begint, ben je een held.
Daarna komt een moment dat iedereen zich tegen je keert,
maar als je dan doorbijt, bereik je het punt dat iedereen
alles wat je doet weer goed vindt.” Dat lijkt me perfect
toepasbaar op jou, niet?
DE NIJS: Precies. Er gebeuren altijd zaken waardoor ze je bespotten of
schande van je spreken. als je dan de guts hebt om door te gaan, kan er
nog weinig met je gebeuren. Zo ben ik twee keer een tieneridool geweest,
de eerste keer in de jaren ’60, toen ik zelf nog een tiener was, met Ritme
van de Regen. Daarna kwam het zwarte gat, een heel donkere periode,
tot ik in de jaren ’70 plots weer tot tieneridool werd gebombardeerd.
ach, eigenlijk heb ik een tiental comebacks gehad (lacht).
‘Ik struikelde op straat/lag bijna in de goot/ik ging maar bier
verkopen/voor m’n daaglijks brood’, zing je in Nog Steeds
28
C H É D E C E M B E R 2 0 1 0
“In 1968 werkte ik in het café van
mijn schoonvader, een van de
zwartste periodes uit mijn leven.
Ik draag er nog altijd de littekens
van. Letterlijk. In een bui van
woede en dronkenschap ben ik
‘door een raam gegaan’. Nu ben
ik blij dat ik die periode gewoon
overleefd heb”
Geen Rock-‘n-roll. Is dat uit het leven gegrepen?
DE NIJS: In 1968, tussen die twee succesperiodes in, werkte ik in het
café van mijn toenmalige schoonvader (ernstig). Dat was een van de
zwartste periodes uit mijn leven en daar draag ik nog altijd letterlijk de
littekens van op mijn lijf. In een bui van woede en dronkenschap ben
ik toen ‘door een raam gegaan’. Mijn schoonvader strompelde dronken
als een kanon met de inkomsten van de hele avond naar huis. Maar een
paar stappen verder viel hij met de hele inhoud van de kassa op straat.
Toen werd ik zo kwaad dat ik met mijn vuist door een ruit sloeg, met
slagaderlijke bloedingen als gevolg. Nu ben ik blij dat ik die periode
gewoon overleefd heb.
Aan het eind van de jaren ’60 werkte je ook in Circus Boltini.
Was je clown, degenslikker of dompteur?
DE NIJS: Nee, gewoon zanger. We werden heel snel de piste ingereden,
dan moesten we gauw inpluggen en een halfuurtje optreden: ik voor
de pauze en Johnny lion erna. Het was een echt circus met leeuwen,
olifanten, de hele zwik. In zeven maanden deden wij 330 voorstellingen,
elke dag twee keer voor 7.000 mensen die elk 10 gulden betaalden
(ongeveer 5 euro; red.). Dat tikte flink aan. Ik zal nooit vergeten hoe de
baas de koffer van zijn Mercedes opentrok: afgeladen vol bankbiljetten.
Maar niemand keek daarvan op in die tijd.
Na het zwarte gat kwamen nummers als Malle Babbe en Jan
Klaassen, gigantische hits die nog steeds overeind blijven.
Maar aanvankelijk wilde niemand ze uitbrengen.
DE NIJS: De labels vonden 40 jaar geleden al dat ik verleden tijd was
(lacht). Er zijn uitzonderingen, maar platenfirma’s missen vaak visie en
durven geen risico’s te nemen. Een liedje moet al bijna een hit zijn voor
ze toehappen. Mijn huidige maatschappij (EMI; red.) vindt het belangrijk
om los van de grote blockbusters ook ‘een Rob de Nijs’ te hebben. “We
verdienen er maar weinig aan, maar we willen ook niet dat hij elders
tekent”, zeggen ze (grijnst). Na een tijd ga je bij de meubels horen. Zoals
ik het zie is mijn carrière in de jaren ’70 pas echt begonnen. Maar ik wil
geen enkel stuk van mijn loopbaan verguizen. sommige recensenten
noemen Eindelijk Vrij mijn beste plaat ooit, maar dan denk ik: ‘Heb je de
andere niet gehoord misschien?’
Ik stootte op een citaat van Pierre Kartner, alias Vader
Abraham. Hij verdedigde zijn geflopte carnavalskraker Als
Je Inlegkruisje Maar Goed Zit. “Later zal ik heel trots zijn dat
ik niet de flauwerik ben geweest die zich aan één ding heeft
vastgeklampt, zoals Rob de Nijs.” Ben jij een flauwerik, Rob?
DE NIJS: (kijkt wat zuur) Dan heeft hij toch nooit goed naar mijn liedjes
geluisterd. Terwijl het net zijn nummers zijn die allemaal hetzelfde
klinken (lacht).
Kartner is een bebaarde vetzak. Tijdens zijn optreden
op Rimpelrock 2009 riep hij met een niet mis te verstane
glimlach naar de vrouwen: “Kom maar eens lekker bij Vader
op de schoot.”
DE NIJS: Hij heeft een tijdje ‘muzikale porno’ gemaakt, schuine liedjes
over neuken. En zong hij ook niet samen met dertienjarige meisjes zoals
Mieke, over ‘hoe haar onschuld bij Vader abraham was gebleven’?
Je stond zelf ook al op Rimpelrock. Zou je niet liever op
pakweg Pinkpop spelen?
DE NIJS: Het zit tussen de oren van programmatoren. als Eindelijk Vrij
mijn eerste plaat was geweest, en ik niet De Nijs heette, had ik dit jaar
op Pinkpop gestaan. Maar zo is het nu eenmaal niet. Je moet vooral
het juiste imago hebben voor zo’n festival. Er staan goede bands, maar
minstens evenveel slechte die toevallig de hype van het moment zijn. Ik
bekijk het allemaal met enige scepsis.
Urbanus, slechts een paar jaar jonger dan jij, stond enkele
jaren terug nog op het hoofdpodium van Rock Werchter. Zij
het met De Heideroosjes.
DE NIJS: O, heb ik daar ook niet opgetreden? Nee wacht, dat was op Jazz
Bilzen (festival in limburg, tussen 1965 en 1981; red.), net voor status
Quo, meen ik me te herinneren.
Status Quo draait nog steeds mee, zij het iets meer in het
circuit van Night of the Proms.
DE NIJS: Dat zou ik waarschijnlijk ook niet afwijzen. Zolang je maar
zorgt dat het niet het énige is wat je nog doet, want dat lijkt me dan
weer vreselijk.
Zoals het rusthuizencircuit, het vagevuur der Vlaamse
zangers.
DE NIJS: Dat lijkt me heel eng. Ik trad onlangs nog op in het Kursaal van
Oostende en die zaal zat vol oude dames en heren. Voor mij doemde
één grote blauwspoeling op. sommigen vielen ook doodleuk in slaap,
echt vrolijk werd ik daar niet van. Je doet dan wel zo goed mogelijk je
best, maar eerlijk, ik kreeg vooral het idee dat die oudjes bang van me
waren (schatert).
Ik haalde net Urbanus aan: word je soms nog gillend
wakker met zijn gezicht voor ogen? Hij kondigde je ooit
vernietigend aan waardoor het publiek zich helemaal tegen
jou keerde.
DE NIJS: (denkt na) De Nekkanacht bedoel je? Dat is geleden van de jaren
’70. Daar heb ik inderdaad heel lang last van gehad. Het was een schot
voor open doel, met één zin heeft hij me daar helemaal getorpedeerd:
‘En dan nu de enige man die niét betaald heeft, maar gewoon langs
achteren is binnengeglipt, een Hollander natuurlijk: dames en heren,
hier is Rob de Nijs.’
Daarop volgde een fluitconcert van het
geitenwollensokkenpubliek.
tussen pot & pint
DE NIJS: Van begin tot eind. Toen zijn er achteraf traantjes gevloeid,
hoewel ik tijdens het optreden stug heb doorgezet, dwars door het
awoertgeroep heen. Het was ook zo onterecht dat ik onmogelijk kwaad
op mezelf kon zijn. En toch heeft het een hele tijd geduurd voor ik de
heer Van anus niet meer bij de strot wou grijpen (lacht).
Frank Sinatra is een van je grote helden. Waarom Sinatra?
DE NIJS: Ik ken weinig vocalisten die sinatra niet koesteren. Hij was
geen echte crooner, want hij kon net zo goed hard zingen. En hij was de
eerste van het hele stelletje die de brug van jazz naar popmuziek sloeg.
Soms gebruik ik een citaat van hem ter verdediging van mijn
eigen drankgebruik. “Ik ben voor alles wat je door de nacht
kan helpen; zij het een gebed, een kalmeringspil of een fles
Jack Daniel’s.”
DE NIJS: Dat kan ik me voorstellen. Zelf ben ik nooit zo van de drugs
geweest. In de jaren ’60 rookte ik wel hasjiesj en grass: iedereen deed
het en het is ook gewoon lekker. Maar op een dag had ik een hele slechte
trip, angstaanvallen incluis. Toen ben ik er maar snel mee gestopt. Want
ik heb een heel lage verslavingsdrempel. als ik iets lekker vind, wil
ik altijd meer, meer en meer. Daarom ben ik ook nooit met harddrugs
begonnen, uit angst om er meteen helemaal aan vast te hangen.
Magic mushrooms zijn geen harddrug maar wel makkelijk
te verkrijgen in Nederland. Heb je ooit roze paddo-konijnen
gezien?
DE NIJS: No way! als ik hoor wat mensen doen onder invloed van
paddenstoelen... Ik spring liever níét uit het raam. Drank en slaappillen
waren mijn roesmiddelen. Godzijdank ben ik uiteindelijk van de pillen
afgeraakt. Na een voorstelling zit je tjokvol –ines: endorfine, adrenaline,
noem maar op. als je dan naar bed gaat, stuiter je in het rond. Ik had die
pillen nodig om rust in mijn hoofd te krijgen.
Tot je een farmaceutische machine wordt: pillen om te
slapen na een optreden, liters koffie om je ’s ochtends in
beweging te krijgen, voor het optreden iets om de randjes
eraf te vijlen en erna weer pillen.
DE NIJS: Klopt, want door die pillen kan je niet meer opstaan. En dat
randje eraf vijlen heb ik ook gedaan. Onder het motto ‘het is goed voor
mijn stembanden’ dronk ik flink wat cognac voor mijn optredens, om ‘op
te warmen’. Tot ik me tijdens een optreden in Roeselare iets te stevig had
opgewarmd en op het podium hoegenaamd niet meer wist waarover ik
het had. Ik zong die avond tegen beter weten in, want mijn teksten kon
ik me hoegenaamd niet meer herinneren. Terwijl ik aan het zingen was,
dacht ik constant: ‘Ik weet dat ik in het Nederlands zing, maar ik begrijp
echt niks van wat ik zelf uitkraam.’ Het was meteen de laatste keer dat
ik voor een show aan het drinken ging. Maar die schade haalde ik dan
wel netjes in na de voorstelling. Ik wilde altijd goede cognac, maar na
“Ik ben een tijdje zanger geweest
in een circus. Elke dag speelden
we twee keer voor 7.000 man, die
elk 5 euro betaalden. Ik zal nooit
vergeten hoe de baas de koffer van
zijn Mercedes opentrok; afgeladen
vol bankbiljetten. Niemand keek
daar toen van op.”
C H É D E C E M B E R 2 0 1 0 29
026POT&PINT-def.indd 28-29 29-11-2010 10:39:50
t

“Onder het motto ‘het is goed voor
mijn stembanden’ dronk ik cognac
voor mijn optredens, om ‘op te
warmen’. Tot ik me tijdens een
show in Roeselare iets te stevig
had opgewarmd. Op het podium
dacht ik: ‘Ik weet dat ik in het
Nederlands zing, maar ik begrijp
niks van wat ik uitkraam.’”
een tijd maakte het merk niet veel meer uit. Bij het eerste glas heb je nog
een mening over de smaak, maar zodra je gaat doordrinken...
Jacques Brel was ook een van je helden.
DE NIJS: Tja, van wie niet? Hij was de eerste zanger die me kippenvel
kon geven, met de Vlaamse vertaling van Ne Me Quitte Pas. Hij had een
zekere dramatiek die velen zonder succes probeerden te imiteren. Zoiets
kan je niet veinzen. Brel wás gewoon zo.
Was het ook Brel niet die steevast nog snel even moest
kotsen voor een optreden, puur van de zenuwen?
DE NIJS: Dat is heel herkenbaar. Ik kon soms niet zuiver zingen door de
zenuwen. Net om die nervositeit te verdoven, drinken veel artiesten voor
hun show. Ik herinner me een voorstelling van Brel die met één camera
werd gefilmd: het drama spatte van het scherm en hij was van bij het
begin al kletsnat van het zweet. Waarschijnlijk omdat hij toen ook al zo
stevig dronk.
Je bent ondertussen bijna 20 jaar ouder dan Brel ooit
geworden is. Hoe luid klinkt de zilveren pendule uit Brels Les
Vieux bij jou al?
DE NIJS: (lacht) Natuurlijk brengt de ouderdom gebreken met zich. als
ik te lang in de auto heb gezeten, moet ik meer dan vroeger mijn rug
strekken voor ik weer normaal kan gaan. logisch, een lichaam wordt
ouder. Maar ik weet nu beter hoe ik mijn energie kan doseren. Ik
ben stikkapot na een optreden, maar daar merkt het publiek niks van
omdat ik mijn energie goed verdeel. Zo zien jullie nog steeds een heel
dynamische De Nijs op het podium en geen ouwe lul.
Maar in de coulissen moet je aan het beademingsapparaat?
DE NIJS: (schatert) Zo ver gaat het nog niet. Godzijdank.
In 2006 zei je nog: “Ik stop ermee, het is genoeg geweest.”
DE NIJS: Tja, dat was niet de leukste tijd; vooral door de scheiding van
Belinda en hoe de pers daarmee om is gesprongen. Niemand wist dat
ik toen al 15 jaar niet meer thuis woonde; we hadden hooguit een laTrelatie,
de liefde was al over. En dan kan je de schijn wel ophouden,
tot het moment dat er iemand anders in het spel komt waar je het niet
tussen pot & pint
stiekem wil mee doen. Dan moet je wel open kaart spelen. Ik kreeg toen
zo veel gezeik over me heen dat ik dacht: ‘Bekijk het maar.’ Maar dat
is voorbij.
Je hebt nog enkele jaren te gaan als je je vader wil evenaren.
Hij bleef werken tot zijn 73ste in zijn eigen rijschool.
DE NIJS: ‘Wilt u snel uw rijbewijs, leert dan rijden bij De Nijs.’ (lacht) Daar
was ik als kind zo trots op. Hij was ook een autoracer, als amateur dan.
En hij was de eerste op het Europese vasteland met een antislipbrevet!
Handig voor iemand zoals jij, die veel onderweg is. Je hebt
les gekregen van de beste.
DE NIJS: Ik heb nooit les gevolgd bij mijn vader, maar je hebt gelijk,
enkele jaren terug heb ik het eens uitgerekend; samen met mijn
chauffeur heb ik ongeveer 3 miljoen kilometer gereden van en naar
optredens.
Dat is 75 keer rond de aarde. Hoe doe je de saaie uren in de
auto sneller voorbijgaan?
DE NIJS: Ik zet de muziek keihard, zo hard dat mijn chauffeur bij mijn
manager ging klagen dat zijn oren pijn deden (lacht). soms ga ik voor
klassiek, soms voor de stevige blues van Joe Bonamassa. Heavy metal
vind ik ook heel lekker. Het moet wel steeds harder, ik ben nu eenmaal
wat dover geworden, zoals iedereen in het vak.
Reed jij niet met een Harley?
DE NIJS: Ik had er op een bepaald moment zelfs drie: een in spanje en
twee in Nederland. Maar nu rijd ik niet meer. Mijn dame heeft me, euh,
sterk geadviseerd om de Harley aan de kant te laten. Ik heb alle botten
in mijn lijf minstens één keer gebroken. Ik mag nog blij zijn dat ik die
motorperiode – toch een kwarteeuw – niet met nog meer kleerscheuren
ben doorgekomen. Het was zalig en ik droom er nog wel eens van, maar
daar houdt het ook mee op.
Mick Jagger is even oud als jij en die gaat ook nog stevig
door. Waarom zou je aan stoppen denken?
DE NIJS: Vroeger was het niet te geloven dat je als pop- of rockmuzikant
van over de 60 nog muziek maakte. Maar mensen vergeten dat de rock-
‘n-roll zelf ook al bijna 60 jaar is. Rock-‘n-roll is gewoon oud geworden,
net als wij.
Mick Jagger heeft bij mijn weten geen tatoeages, jij wel.
DE NIJS: Mijn eerste stamt uit de jaren ’80, toen ik veel met de Harley
reed. Mensen spraken daar echt schande over, want enkel misdadigers
en zeelui hadden tatoeages. Maar wie belangrijk is voor mij krijgt een
plaats op mijn lichaam. Enkel voor Jet moet ik nog een leuk plekje
vinden. Mijn kinderen staan er al op, Belinda ook, Christus...
Christus?
DE NIJS: Ik ben altijd al heel religieus geweest. Maar dat is iets
persoonlijks. Ik heb het er zelden over tijdens interviews. In Nederland
gaat men daar wat krampachtig mee om, terwijl negen op de tien
amerikaanse artiesten elk moment aangrijpen ‘to thank the lord’ (slaat
de handen dramatisch in de lucht). Ik ben niet kerkelijk, het draait voor
mij om de figuur van Christus. De Kerk en die hele ‘straf van God’- of
‘iedereen zondaar’-filosofieën hoeven niet voor mij.
Van Jezus naar, euh, naastenliefde, is maar een kleine stap.
Klopt het dat de amoureuze ontboezeming in Het Werd
Zomer autobiografisch was?
DE NIJS: Inderdaad, als jongen ben ik min of meer verkracht door een
oudere vrouw. Nu ja, verkracht, ik vond het héél leuk (grijnst). Zelfs toen
ze op het uur van de waarheid zo driftig tekeerging dat de hemdsknopen
in alle richtingen schoten. Dat was een hele mooie tijd.
Jij was 16 en zij was 28, en van de liefde wist je nog niet veel.
30 C H É D E C E M B E R 2 0 1 0 C H É D E C E M B E R 2 0 1 0 31
026POT&PINT-def.indd 30-31 29-11-2010 10:39:52
t

tussen pot & pint
Pieuw-wieuw-wieuw.
DE NIJS: Ik was pas 14, denk ik, en zij al ergens voorbij de dertig. Maar
kom, dat doet er niet toe.
Het werd nog enkele keren zomer daarna, tot jij een
tieneridool werd. Moet ik mijn vraag nog afmaken?
DE NIJS: Wil je het over groupies hebben? Ik had er wel, maar ik was
hooguit een sporadische fanversierder. stalksters heb ik wel gehad,
eentje bleef zelfs ’s nachts voor mijn hek slapen en schreef me heel
indringende brieven. Dat was naar, want ik had het gevoel dat die
bewondering snel kon omslaan naar iets ergers, begrijp je? Mark
Chapman, de moordenaar van John lennon, was eerst ook een
bewonderaar.
Was er nooit eentje die plots in je badkamer opdook, zoals
bij Koen Wauters?
DE NIJS: Gelukkig niet. Die Koen wist vroeger ook van wanten, hoor.
Ooit was ik samen met een heel mooi, jong meisje uit Oostende, en toen
het uitraakte, hoorde ik dat ze even later iets met Koen Wauters was
begonnen. Oh my God.
Daar is een woord voor...
DE NIJS: Ja, wij zijn kutbroeders! (hilariteit)
Je zit aan je derde huwelijk ondertussen. Ik durf te
suggereren dat monogamie jou niet echt ligt.
DE NIJS: Dat is waar. althans, 20 jaar geleden was dat het geval, maar
met Henriëtte heb ik nu echt wel de ware gevonden. Ik ben kalmer
geworden en moet mijn energie ook wat meer sparen. anderzijds ken ik
amper mensen in dit vak die er zonder kleerscheuren doorheen komen.
Er zijn overal verleidingen en daar weersta je niet altijd aan. Op een
bepaald moment besloten we bijvoorbeeld geen dameskoortjes meer te
gebruiken bij onze optredens, want er gebeurde altijd wel iets waar ik
later weer spijt van had.
Je liet ooit vallen dat je niet zo’n hoge pet op hebt van de
‘commercialisering van seks’.
DE NIJS: Ik heb heel weinig met porno. Doe mij dan liever een hele
mooie seksscène in een normale film: Don’t look Now met Julie Christie
bijvoorbeeld. In die film zit een seksscène waarin je amper wat ziet,
maar de erotische uitstraling is ongelooflijk. Je zal me ook nooit in een
hoerenbuurt aantreffen. Het onvermijdelijke gevoel dat seks niks meer
H E T H O P R A P P O R T
32 C H É D E C E M B E R 2 0 1 0
is dan een zakelijk onderonsje zie ik niet zo zitten. Eén keer, in de jaren
’70, ben ik in een seksclub beland, samen met de hele band. ‘Zullen we
eens wat stouts gaan doen’, dachten we. Maar in die club heeft enkel
mijn toenmalige manager gebruikgemaakt van de, euh, verkrijgbare
diensten. Wij hebben er eigenlijk enkel zitten lullen. Uiteindelijk ging ik
toch met een meisje mee naar boven, maar zij heeft me toen enkel een
prachtige ballade gebracht met een zelfgeschreven nummer (lacht). Tot
zover mijn seksclubavonturen.
“vaN EEN SINglE malt lOOPt hEt watER
mE NOg StEEDS IN DE mOND”
Raak je écht geen alcohol meer aan?
DE NIJS: Geen druppel meer. Twee jaar geleden ben ik er helemaal
mee opgehouden, cold turkey. als er echt iets fantastisch gebeurt, zou
ik misschien nog wel een glaasje champagne durven te drinken, maar
dat is het dan. als ik wil blijven voortwerken zoals nu, is het gewoon
beter om eraf te blijven.
Mis je de alcohol niet?
DE NIJS: Ik heb altijd enorm van de drank gehouden, van de smaak
bedoel ik dan. Een echte bierdrinker ben ik nooit geweest, maar in
België durfde ik me wel aan de trappisten te wagen; vooral Chimay
vond ik heel lekker. En verder het schotse, gedestilleerde goedje
natuurlijk. Van zo’n heerlijke single malt loopt het water me nog steeds
“Als jongen ben ik min of meer
verkracht door een oudere vrouw.
Nu ja, verkracht, ik vond het héél
leuk. Zelfs toen ze op het uur van
de waarheid zo driftig tekeerging
dat de hemdsknopen in alle
richtingen schoten”
in de mond. De bourbon van Jack Daniel’s heb ik ook lang gedronken,
maar uiteindelijk werd dat te hard voor mijn keel.
“Zonder alle alcohol en depressies zou ik niet gegroeid zijn
als artiest”, zei je ooit.
DE NIJS: Dat is ook zo. alle invloeden, ook de negatieve, moet je
gebruiken. Dat is de enige manier om te groeien, en de enige manier
waarop je – zonder dat je weet hoe dat komt – mensen kan overtuigen
en aanraken vanaf het podium. Het bestaat niet dat je dat kan zonder
zélf geleefd te hebben.
De lijdende artiest, zeg maar.
DE NIJS: Je doet het natuurlijk niet voor je plezier, maar het helpt
verdorie wel.
026POT&PINT-def.indd 32 29-11-2010 10:39:54
E i n d E l i j k V r i j I s U I T B I J E M I .
M E T D a N K a a N R E s T a U R a N T B U I T E N Z O R G ( W W W . B U I T E N Z O R G . N l )