Bulletin 22 - Vereniging voor Klinische Psychotherapie

Maria van Noort, de Nederlandse vertegenwoordiger bij de
IAGP gaf een enthousiast bezochte workshop voor de
vertegenwoordigers van de groepspsychotherapie organisaties.
Mijn eigen paper met de titel “To say hello and to say
goodbye” waarin ik het dakpanmodel in kortdurende klinische
groepstherapie besprak kreeg goed gezelschap.
De Israelische Bataya Rosenthal gaf een paper over een
kortdurende groep van tien keer op cognitieve basis voor
ouders met angstige kinderen, een sympathiek en werkzaam
model.
De Italiaan Sergio Calabro verontschuldigde zich over zijn
slechte Engels en deelde zijn paper over kortdurende
groepspsychotherapie op een crisisafdeling uit zodat wij mee
konden lezen. Zo werd hij de eerste Italiaanse presentator die
ik kon volgen. De inhoud van zijn paper was net zo sympathiek
als dit gebaar. Ondanks het feit dat wij hekkensluiters waren
werd de sessie tot mijn opluchting goed bezocht en ontstond er
zelfs nog enige discussie.
- En dan last but not least het feit dat Maria van Noort
gekozen werd in de Board of Directors.
Teleurstellingen.
- Het niet op komen dagen van veel presentatoren. Met name
de Grieken blonken hierin uit.
- Het gebrek aan zorg voor de randvoorwaarden door veel
presentatoren, zoals slecht verstaanbare presentaties en het
negeren van verstorende onderbrekingen. De workshop van
Sabar Rustomjee, de aftredende president van de IAGP,
“groepspsychotherapie supervisie met speciale aandacht voor
het leven en werken met schaamte” was hier helaas een
voorbeeld van. Een zaaltje van 4 bij 4 meter, een kring van 16
stoelen, een introductie waarin zij deelnemers uitnodigde om
een supervisie casus in te brengen die te maken had met
schaamte, terwijl het zaaltje zich bleef vullen lang nadat de
workshop begonnen was. Stoelen werden bijgeschoven,
mensen namen plaats op de grond totdat het zaaltje met
ongeveer 40 mensen tjokvol was en de temperatuur zoals
aangegeven op de muur opliep tot 28 graden. Toen één van
deelnemers misselijk en duizelig werd en flauw dreigde te
vallen werd de bijeenkomst naar de hal verplaatst. Daar
werden de deelnemers, gezeten in een grote kring met trappen
aan weerszijden, geacht materiaal in te brengen. Alle rand-
voorwaarden voor een veilige sessie werden zo door de
groepsleider genegeerd.
- Het overvolle programma waar geen lunchbijeenkomst in zat,
en dus weinig plaats om “te netwerken “, iets waar zo’n
conferentie natuurlijk ook voor bedoeld is.
En ons Hollandse groepsproces? Wij kwamen niet cohesief
door de eerste fase heen. Wel deelden wij onze ervaringen en
hadden zo onze eigen “Language Reflection Group”.
Disstressregulatie, holding
en leren
Wilmar Knigge,
Andragoog, klinisch psychotherapeute Kenniscentrum OTSS -
Winschoten.