Bulletin 22 - Vereniging voor Klinische Psychotherapie

Anderhalf uur later, enige kopjes Turkse koffie, apple tea en
een broodje verder hebben we meer zicht op het programma
en onze keus voor de maandag gemaakt.
Om half 7 ’s avonds is de openingssessie met de gebruikelijke
strijkages onder het hoofd “Greeting and announcements”.
De lezing over schaamte van de scheidende president Sabar
Rustomjee als Presidential Address”, komt wat uit de lucht
vallen. De aanstaande president, een grote vriendelijke Zweed
luisterend naar de naam Christer Sandal, vertelt over zijn
ervaring als beginnende congresganger en hoe weinig hij zich
op zijn gemak voelde. Een verfrissende weinig hanige
benadering die ik nooit eerder, en dit is mijn vijfde IAGPcongres,
meemaakte.
We lopen met lampionnen in de hand naar het militaire
museum aan de overkant van de straat. Ondertussen pratend
en grapjes makend met andere congresgangers. De tuin waar
de receptie plaats vindt is sprookjesachtig verlicht, er staan
prachtige grote schalen met allerlei Turkse hapjes, drankjes
worden royaal rondgedeeld, de zomernacht is warm, een
romantische ontvangst. De Ottomaanse Garde komt op muziek
spectaculair binnen gemarcheerd en treedt op rond de vijver.
Zij doen mij aan Ali Baba denken. Een aantal collega’s vindt dit
te veel militair vertoon.
De volgende dag wordt ons in de openingslezing duidelijk hoe
sterk de Turkse identiteit geworteld is in militarisme en hoe
“passend” dit militair vertoon dus was.
De plenaire sessies
Deze beginnen om 9 uur, na de eerste serie workshops.
Onder de titel “Het effect van politieke omwentelingen op de
culturele evolutie” geeft een Turkse professor een overzicht
over de ontwikkelingen in de Turkse cultuur. Ik kan zijn Engels
moeilijk volgen, erger mij aan zijn monotone toon, de
mechanische wijze waarop hij de zaal rondkijkt, en vooral aan
de devaluerende manier waarop hij vragen beantwoordt.
Terwijl hij praat zie ik zijn grote logge lichaam met een tulband
op in een Ottomaans paleis zitten bij het uitoefenen van
gewichtige taken.
De plenaire sessies van de volgende dagen blijken van
wisselende kwaliteit.
De dinsdagsessie was een absolute topper. Professor
Radermacher uit Duitsland, onder andere lid van de Club van
Rome is in staat om het macro-niveau van de globalisering te
verbinden met ons werk als psychotherapeut. Hij is het oneens
met de stelling dat de cultuur-clash een conflict tussen de
Islam en de Westerse Wereld is. Geïllustreerd met een aantal
duidelijke voorbeelden en veel begrijpelijke cijfers definieert hij
het probleem als tegengestelde belangen tussen het rijke en
het arme deel van de wereld. Het arme deel wil ontwikkeling,
met name welvaart, het rijke deel is meer in milieu
geïnteresseerd. Hij mist hierbij het concept empathie dat hij
definieert als: het besef dat het brein van de ander anders
werkt. In plaats van dat de ander fout is en wij goed zijn,
hierbij duidelijk verwijzend naar de V.S. Hij pleit voor een ecosociaal
model en benoemt de rijke landen als het probleem.
16% van de mensen op deze aarde heeft 80% van de welvaart
en zorgt voor 80% van de vervuiling.
Zijn oplossing is kort gezegd: hetzelfde recht op vervuiling
aan arme landen toekennen. Dit recht kan dan door de rijke