HUMBER PULLMAN, formerly owned by Sir Winston Churchill

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 97
1954
HUMBER PULLMAN, formerly owned by Sir Winston Churchill
De Engelse premier Winston Churchill en zijn sigaar
waren onafscheidelijk. Vandaar dat er in zijn
privé-auto, deze Humber Pullman, een extra grote
asbak is geplaatst. Verder zit er een radio met druktoetsen
in, destijds een nieuwigheid, en is er gescheiden
verwarming voor het chauffeurs- en het
passagierscompartiment. De carrosserie is van de
firma Thrupp & Maberly.
De Humber Pullman dateert al van voor de Tweede
Wereldoorlog, maar gedurende de oorlogsjaren
wordt de auto alleen geproduceerd voor de Engelse
regering en voor legerofficieren. Ook veldmaarschalk
Montgomery rijdt in een Humber stafauto,
die hij ‘Old Faithful’ doopt, hierbij refererend aan
de degelijkheid van het merk.
De Humber is in trek bij de regering omdat het een
betrouwbare en vooral understated limousine is.
Hij biedt wel de luxe, maar niet de opzichtigheid
van een Rolls-Royce. Er is ook een versie zonder
separatieruit achter de chauffeur, de Imperial.
In 1954 is de Pullman de grootste auto uit het
gamma van de Rootes Group uit Coventry. Datzelfde
jaar eindigt de productie van de Pullman. Dit
is een van de laatste exemplaren.
LOUWMAN MUSEUM
97

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 98
MOTORING I FAMOUS PEOPLE
1976
CADILLAC FLEETWOOD formerly owned by Elvis Presley
Het is algemeen bekend dat Elvis Presley, the king
of rock ‘n’ roll, een liefhebber was van Cadillacs.
Hij heeft er circa honderd in zijn bezit gehad, veelal
niet in standaarduitvoering; zijn paarse en roze
Cadillacs zijn inmiddels wereldberoemd.
Ook deze Fleetwood met 8,2 liter motor is niet
standaard. Over de originele koplampen zijn een
soort ronde lenzen gezet, er is een overdaad aan
chroom gebruikt en aan de zijkant zijn dikke treeplanken
gemonteerd waarin zich een lichtorgel
bevindt dat gaat spelen als de portieren worden
geopend. De dashboardverlichting reageert op het
ritme van de muziek uit de radio. Uiteraard is
98
het interieur voorzien van speciale bekleding.
Aan de achterzijde is een zogenaamde ‘continental
kit’ aangebracht, een verlengde bumper met daarop
een reservewielbehuizing. Dit werd voor het eerst
toegepast op de Lincoln Continental, vandaar de
naam. Op deze Cadillac is de behuizing echter te
klein om er een echt wiel in op te bergen.
Elvis heeft niet lang van de auto kunnen genieten.
Hij overlijdt in augustus 1977, pas 42 jaar oud.

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 99
1946
DESOTO CUSTOM SERIES S-11C TAXICAB
Niet zomaar een typisch Amerikaanse ‘yellow cab’,
maar een heuse filmvedette. In 1972 figureert deze
DeSoto taxi in Francis Ford Coppola’s meesterwerk
‘The Godfather’. Vijf jaar later doet de taxi het
nog eens dunnetjes over in de film ‘Thieves like
us’ waarin ‘Professor’ Irwin Corey de rol van
taxichauffeur vertolkt. Het kleurenschema geel
met rood is van de stad San Francisco.
Deze DeSoto is voorzien van het Fluid Drive-systeem,
een vloeistofkoppeling die ervoor zorgt dat
de schakelovergangen van de versnellingsbak
geëlimineerd worden.
Het automerk DeSoto is genoemd naar de Spanjaard
Hernando de Soto, die de Mississippi-rivier
ontdekte. In 1929 wordt het merk gelanceerd door
de Chrysler Corporation. Mede dankzij een enorm
marketingoffensief wordt DeSoto een groot succes;
in het eerste jaar van productie worden al 80.000
exemplaren verkocht. Er is ook, net als van de
Chrysler, een Airflow-versie van de DeSoto geweest.
LOUWMAN MUSEUM
99

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 100
MOTORING I USA
1959
100
IMPERIAL CROWN SEDAN
Subtiele ontwerpdetails doen het lijken alsof deze
auto naar voren wil: het lage silhouet, de schuine
lijn achter de koplampen en parallel daaraan de lijn
van de voorste wielkasten. Het wordt de ‘Forward
Look’ genoemd, een stijl die ontwikkeld is door
Chrysler-ontwerper Virgil Exner en vanaf 1955
wordt toegepast op alle modellen en merken van de
Chrysler Corporation, inclusief het exclusieve merk
Imperial. Met name bij dit topmerk kan Exner zich
uitleven. Let in dit verband ook op de reservewielvorm
op de kofferbak, de sierbeugel achterop het
dak, de gebogen zijruiten (dit is de eerste auto
waarbij dit is toegepast) en de zogenaamde ‘gunsight
taillights’ – ringen bij de achterlichten die aan
het vizier van een geweer doen denken.
Kenmerkend zijn de draaibare voorstoelen (‘swivel
seats’) om het in- en uitstappen te vergemakkelijken.
In de optielijst van Chrysler staan voor dit
type een voetbediende (!) transistorradio en een
HiFi-platenspeler.
Imperial is van oorsprong de typeaanduiding voor
de grootste en meest luxueuze Chrysler. In 1955
wordt het een apart merk binnen de Chrysler
Corporation om te concurreren met Lincoln en
Cadillac. Rond de oliecrisis in de jaren zeventig
wordt Imperial als merk opgeheven.

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 101
1959
CADILLAC SERIES 62 ELDORADO
Deze Cadillac heeft de hoogste staartvinnen die ooit
op een serieproductieauto zijn toegepast. De vinnenrage
is in 1959 letterlijk en figuurlijk op haar
hoogtepunt. Het is het ultieme kenmerk van de ‘Jet
Age’ of ‘Space Age’, het tijdperk waarin de ontwikkeling
en opkomst van straaljagers en raketten het
design van consumptiegoederen sterk inspireert.
Ook de kogel- of raketvormige achterlichten en de
op straalmotoren gelijkende lampbehuizingen aan
de voor- en achterzijde zijn hier voorbeelden van.
De uiterst luxueuze Cadillac heeft een 6,4 liter
motor en is voorzien van in zes richtingen elektrisch
verstelbare stoelen, verlichting die bij het
naderen van tegenliggers automatisch dimt, een
niet-reflecterende, panoramische voorruit en luchtvering
die voor een constante rijhoogte zorgt.
1958
EDSEL PACER CONVERTIBLE
Allerlei nieuwe technieken, zoals een snelheidsmeter
die rood wordt als er te snel wordt gereden en
een transmissie die geschakeld kan worden met
druktoetsen op het stuur, kunnen niet voorkomen
dat de Edsel een van de grootste marketingblunders
uit de autohistorie wordt.
De Edsel, vernoemd naar de in 1943 overleden
zoon van Henry Ford, wordt in 1957 door de Ford
Motor Company als nieuw merk gelanceerd in de
hogere middenklasse, net onder het topmerk
Lincoln. Mede dankzij de enorme marketingcampagne
ontstaan hoge verwachtingen. De styling,
met de op een paardenhoofdstel gelijkende grille,
de ‘horse collar’, wordt echter lang niet door
iedereen gewaardeerd. Ook de kwaliteit laat te
wensen over, evenals de rijcapaciteiten, zo blijkt
uit autotests van tijdschriften en consumentenorganisaties.
Daarbij verkeert Amerika eind jaren vijftig
in een crisis en neemt de vraag naar grote benzineslurpende
auto’s zoals de Edsel af. Ford verliest
miljoenen dollars aan Edsel en haalt het merk in
1959 officieel van de markt; de auto’s worden
doorgeproduceerd tot 1960.
LOUWMAN MUSEUM
101

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 102
MOTORING I USA
1956
DESOTO FIREFLITE CONVERTIBLE
De Fireflite met zijn 5,4 liter V8 brengt een opleving
teweeg in de ingezakte verkopen van het merk
DeSoto, dat onderdeel is van Chrysler. Het nieuwe
DeSoto-vlaggenschip is dan ook een begeerlijke
auto, dankzij het ontwerp van Virgil Exner, die de
auto volgens zijn ‘Forward Look’-filosofie tekent.
De auto wordt vrijwel altijd in tweekleurige lak
geleverd; het lijnenspel en het contrast tussen de
kleuren geeft een idee van snelheid. Speciale aandacht
besteedt Exner aan de staartvinnen, alsmede
aan de achterlichten, die hij apart van elkaar
plaatst.
Deze cabrioletversie van de Fireflite is zeldzaam: er
zijn er minder dan tweehonderd gemaakt. In 1956
wordt een DeSoto Fireflite cabriolet de officiële
pace car voor de 500 Mijl van Indianapolis.
Het succes van de DeSoto Fireflite duurt niet lang.
In 1957 wordt er nog een model boven geplaatst,
maar de verkopen van DeSoto nemen steeds verder
af, mede omdat de kwaliteit te wensen overlaat. In
1960 verdwijnt DeSoto van de markt.
102
1954
KAISER-DARRIN
‘Het is alsof de auto je voortdurend een kusje wil
geven’, schijnt iemand wel eens over het front van
de Kaiser-Darrin te hebben gezegd. De vormgeving
is dan ook zeer apart te noemen. Net als de portieren
die kunnen wegschuiven in de voorspatborden.
Helaas gaan ze niet ver genoeg naar voren, waardoor
in- en uitstappen niet echt gemakkelijk gaat.
De Kaiser-Darrin is getekend door designer
Howard ‘Dutch’ Darrin, die voor de Amerikaanse
autofabrikant Kaiser-Frazer werkt. Hij is zeer enthousiast
over de ontwerp- en productiemogelijkheden
die het dan nieuwe glasfiber biedt en besluit
met dit materiaal een sportwagen te bouwen op het
chassis van een Kaiser-Frazer ‘Henry J’. Hij doet
dit in het geheim en maakt de auto voor eigen rekening.
Daarna confronteert hij zijn baas, Henry J.
Kaiser, met het ontwerp. Deze is niet meteen enthousiast,
maar diens echtgenote wel. Dat geeft de
doorslag.
De auto wordt echter maar één jaar geproduceerd
omdat de fabriek, op dat moment Kaiser-Willys,
stopt met het maken van personenauto’s. Er zijn
slechts 435 Kaiser-Darrins vervaardigd.

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 103
1948
HUDSON COMMODORE 8
Instappen in deze Hudson is ook echt in-stappen,
want de vloer ligt een stuk lager dan de dorpels.
‘Step-down’, heet deze speciale constructie dan
ook, waarmee een lager zwaartepunt van de auto
wordt bereikt, wat weer resulteert in een betere
wegligging. Een andere voordeel is de grotere
veiligheid, doordat de framebalken van het chassis
het inzittendencompartiment als het ware omringen.
De auto is zo geavanceerd, dat concurrent
General Motors onmiddellijk een paar exemplaren
aanschaft om deze uitgebreid te testen op rijgedrag
en prestaties.
De Hudson Commodore, een ontwerp van designchef
Frank Spring en ontwikkelingsingenieur Sam
Frahm, is leverbaar als coupé, sedan en convertible.
Begin jaren vijftig is het ontwerp echter verouderd
en aan vervanging toe. Er komt niettemin geen
opvolger van deze grote Hudson omdat de fabriek
besluit een compacter model uit te brengen.
1950
STUDEBAKER CHAMPION REGAL
DELUXE STARLIGHT COUPE
Waar zit de voorkant, vragen mensen zich af als
in 1950 de nieuwe Studebaker Champion wordt
gepresenteerd. Het nogal futuristische ontwerp is
van de hand van Raymond Loewy en toont ten
opzichte van zijn voorganger een ingrijpende
wijziging van het front, dat nu de bijnaam
‘kogelneus’ krijgt en veel details uit de luchtvaart
toont. Let ook op de panoramische achterruit,
die in delen is opgesplitst omdat een dergelijke
ruit op dat moment nog niet in één geheel
gefabriceerd kan worden.
De in Parijs geboren Raymond Loewy (1893-
1986) is een van de grootste industrieel ontwerpers
van de twintigste eeuw. In 1919 emigreert
hij naar New York en verbaast zich over de
kloof tussen de hoge kwaliteit van Amerikaanse
producten en de slechte vormgeving ervan.
In 1929 begint hij zijn eigen ontwerpbureau.
Hij is onder meer verantwoordelijk voor de
restyling van de colafles en het logo van sigarettenmerk
Lucky Strike, alsmede voor het ontwerp
van de Frigidaire-koelkast, het Nederlandse
Sprintertreinstel en het eerste interieur van de
Concorde. In de jaren vijftig en zestig is Loewy
hoofd design bij Studebaker, waarvoor hij onder
meer de Champion, de Hawk en de Avanti
ontwerpt.
LOUWMAN MUSEUM
103

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 104
EERSTE VERDIEPING
RACING
104

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 105
LOUWMAN MUSEUM
105

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 106
RACING I BRITISH RACING GREEN
1903
NAPIER 100-HP GORDON BENNETT RACING CAR
‘British Racing Green’ is inmiddels een begrip.
Toch is het geen Engelse kleurstelling, maar een
Ierse. In 1900 looft krantenmagnaat James Gordon
Bennett, eigenaar van het dagblad de New York
Herald, een beker uit voor een autorace met landenteams.
De race wordt jaarlijks verreden op de openbare
weg, telkens in het land dat de vorige editie weet
te winnen. In 1902 wint Groot-Brittannië, maar
daar mag niet worden geracet op de openbare weg,
dus wordt voor 1903 uitgeweken naar Ierland.
Als eerbetoon aan het gastland worden de
deelnemende Napier-racers in dat jaar groen
gelakt, de Ierse nationale kleur.
Napier blijft de kleur vervolgens voeren. Mark
Mayhew, een welgestelde molenaar uit Londen,
106
moet deze 100 pk sterke Napier met een 11,1 liter
motor rijden in de Gordon Bennett-race van 1904.
Begin dat jaar rijdt Mayhew in Nice al een
wedstrijd, waar hij alle deelnemende Mercedessen
verslaat en een top bereikt van 132 km/u. Hij
moet slechts sterkere Gobron-Brillié-automobielen
voor zich laten.
Tijdens een kwalificatierace voor de Gordon
Bennett Cup op het eiland Man crasht Mayhew
en raakt de vooras beschadigd. De auto stuurt
daarna zo slecht dat hij zich niet kwalificeert.
Voor 1905 wordt de auto aanvankelijk opnieuw
verkozen, maar uiteindelijk teruggetrokken ten
gunste van een nieuwere Napier, de ‘Samson’.
Uiteindelijk belandt de auto in een schuur in
Amerika en wordt pas in 1950 door verzamelaar
George Waterman ontdekt.

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 107
1907
NAPIER 60-HP T21 S.F. EDGE
Het eerste racecircuit ter wereld bevindt zich bij
Weybridge, ten zuidwesten van Londen. De bouw
van dit circuit, genaamd ‘Brooklands’, begint in
1906 en het wordt een jaar later geopend. Selwyn
Francis Edge, de topverkoper van Napier, besluit
de betrouwbaarheid van zijn merk te demonstreren
door nog voor de officiële opening 24 uur non-stop
met een Napier op het nieuwe circuit te rijden.
Omdat er geen verlichting is, wordt de baan
’s nachts met fakkels verlicht. In totaal legt Edge
een afstand af van 2.537 kilometer en behaalt hij
een gemiddelde snelheid van 105 km/u. Een dergelijke
prestatie is nog nooit eerder geleverd. Het record
houdt 17 jaar stand. Overigens is het de enige
keer dat er op Brooklands een 24-uursrit is gereden.
Omdat het circuit in een woonwijk ligt en er
geen verlichting is, mag er ’s nachts niet meer worden
gereden en komen er ‘Double Twelves’, ritten
van twee keer twaalf uur.
De Napier waarmee Edge de recordrit reed, bestaat
niet meer, maar in 1960 geeft Napier-liefhebber
Derek Grossmark aan carrosseriebouwer Caffyns
in Worthing opdracht tot het maken van een
nauwkeurige kopie op basis van een 7,7 liter
60 pk-chassis. Tijdens de Brighton Speed Trials
wordt de auto geklokt op 135 km/u.
Grossmark neemt ongeveer drie jaar met de auto
deel aan verschillende evenementen en verkoopt
hem dan. Onder de nieuwe eigenaar wordt de
Napier gebruikt in de openingsscènes van de
bekende film ‘Chitty Chitty Bang Bang’.
LOUWMAN MUSEUM
107

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 108
RACING I PRE-WAR
1921
GN CYCLE-CAR
De gepolijste motorkap geeft een sportief tintje aan
deze Engelse cyclecar van het merk GN, wat staat
voor de namen van de eigenaren, Godfrey en Nash.
De cilinderkoppen van de luchtgekoelde V-twin
steken buiten de motorkap uit. De 1,1 liter
cilinderinhoud mag fors genoemd worden, maar
met dit soort auto’s wordt dan ook veel geracet
vanwege de combinatie van het lichte gewicht
en de sterke motor.
De GN is rond 1920 erg populair, maar de cyclecars
raken uit de gratie omdat het koperspubliek
gaandeweg meer geld te besteden heeft en de
voorkeur geeft aan grotere auto’s. Het merk GN
verdwijnt in 1925.
108
1924
AC RACING SPECIAL
Voor zijn 21 e verjaardag ontvangt de Engelsman
Gordon Rossiter 1.000 pond, die hij besteedt aan
de verbouwing van een zescilinder AC uit 1924 tot
een tweeliter racewagen. In de heuvelklim van
Blackwell vestigt hij al vrij snel daarna een nieuw
klassenrecord en in 1937 rijdt hij in de heuvelklims
van Rushmere Hill en Shelsley Walsh.
Tijdens een race op Donington Park wordt Rossiter
geklokt op een topsnelheid van 170 km/u. In de
nacht daarna overlijdt hij onverwacht aan een
hersenvliesontsteking. Zijn ouders bewaren de auto
als herinnering tot na de Tweede Wereldoorlog.
Daarna wordt er door andere eigenaren nog mee
geracet tot 1967, waarna de AC wordt opgenomen
in de collectie.
AC staat voor Auto Carrier, de naam van een driewielige
bestelwagen die door de Londense gebroeders
Weller in 1904 op de markt wordt gebracht.
In 1913 volgt de eerste vierwieler. Vanaf het begin
van de jaren twintig doet AC zeer succesvol mee
aan races. Een faillissement in de jaren dertig
wordt afgewend door de productie te verlagen en
na de oorlog maakt AC voornamelijk sportwagens.
De auto’s trekken begin jaren zestig de aandacht
van de Amerikaanse constructeur/coureur
Carroll Shelby. De combinatie van het AC-chassis
met een ‘small block’ Ford V8 leidt tot een van
de beroemdste Amerikaanse sportwagens aller
tijden, de AC Cobra.

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 109
1936
WANDERER W 25 K ROADSTER
De Wanderer W 25 K is uitgerust met een 2,0 liter
zescilinder en een Roots-compressor, waardoor de
motor 85 pk levert. Vandaar de ‘K’ in de typeaanduiding,
voor het Duitse ‘Kompressor’. De motor is
ontworpen door Ferdinand Porsche, de fraaie lijnen
van de auto zijn getekend door Helmut
Schwandler en de carrosserie is gemaakt door
Wendler in Reutlingen.
De Wanderer heeft vier hydraulische remmen, wat
in die tijd nog vrij ongebruikelijk was. Een bijzonder
stuk techniek in deze auto is de ‘Schwebeachse’
oftewel ‘zwevende as’, een constructie waarbij een
dwarse bladveer is bevestigd boven een starre as.
Wanderer is ontstaan uit machinefabriek Winklhofer
& Jänicke, opgericht in Chemnitz in 1896.
Vanaf 1902 worden motorfietsen gebouwd en kort
daarna auto’s. In 1911 wordt met het oog op de
export de meer internationaal georiënteerde naam
Wanderer gekozen. Tijdens de depressie van 1929
besluit de bank de in zwaar vaarwater geraakte
onderneming te ontmantelen. De motorfietsentak
wordt verkocht en de autoafdeling wordt samen
met DKW, Horch en Audi opgenomen in de Auto
Union. Binnen het concern behoort de Wanderer
dan tot de ‘hogere middenklasse’. Een van de vier
ringen in het huidige Audi-logo staat nog steeds
voor het merk Wanderer, dat na de oorlog, met
de scheiding tussen Oost- en West-Duitsland,
ophoudt te bestaan.
1938
BMW 328
Slechts 830 kilogram weegt deze BMW 328. Alle
overbodige zaken, zoals bumpers, zijn weggelaten.
De ronde uitsparingen onder de koplampen zijn
bedoeld om meer koellucht langs motor en remmen
te laten stromen. Een praktische oplossing, waarmee
ook materiaal wordt bespaard. De aërodynamische
carrosserie is gemaakt van een speciale metaallegering
en is gevormd rond een buizenframe.
De BMW 328 is een echte allrounder: sportauto,
circuitbolide en langeafstandsracer in één. Mede
hierdoor geldt de auto als een van de belangrijkste
sportwagens aller tijden.
Het blauwwitte beeldmerk van de Bayerische
Motoren Werke symboliseert een draaiende vliegtuigpropeller.
BMW bouwt namelijk oorspronkelijk
vliegtuigmotoren. Later worden motorfietsen
gebouwd en vanaf 1928 auto’s.
De BMW 328 wordt ontwikkeld als prestigeproject
voor het Derde Rijk. De auto moet klaar zijn vóór
de Olympische Spelen van Berlijn in 1936. BMW,
als automerk dan pas acht jaar oud, heeft noch veel
geld in kas, noch sportieve auto’s in het gamma.
De tweeliter zescilinder motor voor de 328 wordt
dan ook ontwikkeld vanuit de oudere 319/1.
Het prototype van de 328 wint in 1936 de tweeliter
sportwagenklasse in de Eifelrennen. Uiteindelijk
schrijft de BMW 328 meer dan 140 race- en
rallyoverwinningen op zijn naam, waaronder
de Mille Miglia van 1940. Na de oorlog worden de
rechten op de motorenontwikkeling en -fabricage
als herstelbetaling aan de Engelsen overgedaan en
worden de motoren toegepast in auto’s als Frazer-
Nash en Bristol.
LOUWMAN MUSEUM
109

LM_aktuell 17.06.2010 11:40 Uhr Seite 110
RACING I PRE-WAR
1922
MORS VOITURETTE
Met zijn 1,8 liter viercilinder van 30 pk gooit deze
Mors hoge ogen in de begin jaren twintig populaire
races voor lichte auto’s, de zogenaamde ‘voiturettes’.
Het vele koperwerk dat de auto siert, is in
die tijd al redelijk gedateerd.
Mors, eind negentiende eeuw in Parijs opgericht
door Emile Mors, heeft vooral in de beginperiode
veel aan races meegedaan. Al in 1901 wint Henri
Fournier met een viercilinder Mors de beide langeafstandsraces
Parijs-Berlijn en Parijs-Bordeaux.
De inschrijving voor de eerste Grand Prix in 1906
wordt echter ingetrokken omdat er inmiddels auto’s
zijn met een enorme cilinderinhoud, soms tot
zestien liter. Liever concentreert het merk zich op
de ontwikkeling van kleinere motoren. Voor de
grotere modellen worden Knight-krachtbronnen
gebruikt. Mors weet tijdens de crisis van 1908 een
bijna-faillissement te overleven dankzij uitstekend
management van André Citroën.
110
1923
CHENARD & WALCKER 3.0 LITRE 70/80-HP
‘Le Mans’ is inmiddels een magische naam geworden;
het Franse merk Chenard & Walcker lijkt
daarentegen bijna vergeten. Toch wint een
Chenard & Walcker van het hier aanwezige type
in 1923 de allereerste 24-uursrace van Le Mans.
Deze race wordt in dat jaar verreden op een
17,3 kilometer lang parcours, waarop binnen
precies 24 uur een zo lang mogelijke afstand moet
worden gereden. In die tijd gebeurt dat nog met
twee coureurs die elkaar afwisselen, tegenwoordig
zijn dat er drie. Fabrieksmedewerkers André
Lagache en René Léonard rijden de Chenard &
Walcker naar de overwinning met een gemiddelde
snelheid van 92,064 km/u en een totaal afgelegde
afstand van 2.209,536 kilometer. Een andere
Chenard & Walcker komt op de tweede plaats.
Spoorwegingenieur Ernest Chenard en mijningenieur
Henri Walcker besluiten in 1898 gemotoriseerde
driewielers te gaan bouwen. Twee jaar later
worden er automobielprototypen gemaakt en in
1906 wordt het bedrijf een naamloze vennootschap.
Het merk groeit, mede dankzij een grote
order voor Parijse taxi’s, en is medio jaren twintig
de vierde grootste automobielproducent in Frankrijk.
Henri Toutée ontwerpt in 1922 de 3,0 liter
viercilinder, die het jaar daarop Le Mans zal
winnen. Chenard & Walcker gaat in 1927 samenwerken
met Delahaye, maar heeft niet genoeg geld
om te moderniseren en gaat in 1936 failliet. Het
wordt overgenomen door Peugeot en produceert
tot 1950 kleine bestelwagens.

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 111
1906
SIZAIRE-NAUDIN VOITURETTE
De dwarse bladveer vóór de radiateur is kenmerkend
voor de auto’s van het merk Sizaire-Naudin
uit Parijs. De auto heeft slechts één pedaal, waarmee
zowel de koppeling als de (transmissie)rem
worden bediend. Er is ook nog een handrem voor
de achterwielen.
De Sizaire-Naudin is ontstaan in 1905 door een
samenwerking van ontwerper Maurice Sizaire en
technicus Louis Naudin. Het merk is een van de
pioniers op het gebied van lichte sport- en raceauto’s,
de zogenaamde ‘voiturettes’.
Deze auto is voorzien van een ééncilinder motor
met een inhoud van ruim 1,2 liter. De cilinderboring
is 120 en de slag is 110 mm. Rond 1910 worden
zelfs ééncilinders met een inhoud van 1,5 liter
geproduceerd, maar dan is de limiet echt bereikt.
Bovendien wint dan de viercilinder terrein en gaat
ook Sizaire-Naudin deze meer conventionele motoren
aanbieden. Het merk bestaat tot 1921.
1947
RILEY RMA
De Tulpenrallye wordt voor het eerst verreden in
1949 en deze Riley RMA is dan een van de deelnemers.
De eigenaar heeft de auto twee jaar daarvoor
gekocht met de bedoeling hem serieus te gebruiken.
Ook in andere autosportevenementen wordt de
Riley ingezet, onder meer op het circuit van
Zandvoort. De eerste eigenaar rijdt er circa
300.000 kilometer mee. De motor houdt het niet
zo lang vol, maar bij de fabriek wordt er een nieuwe
in gezet.
De auto blijft twintig jaar in het bezit van de eerste
eigenaar. Midden jaren zestig verkoopt hij de Riley,
maar in de jaren negentig krijgt hij de auto weer in
zijn bezit. Rond 2008 is de Riley volledig gerestaureerd.
Het Engelse Riley is voor de oorlog een bekend
merk van sport- en racewagens. Eind jaren dertig
komt het in financiële problemen en wordt het
overgenomen door de Nuffield Organisation.
In 1952 gaat het merk op in de British Motor
Corporation en later in British Leyland. Deze
liquideert het merk in 1969.
LOUWMAN MUSEUM
111

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 112
RACING I LE MANS
1935
LAGONDA M45R – THE 1935 LE MANS WINNER
De vin achterop deze Lagonda M45R wordt er
een nacht voor ‘Le Mans’ 1935 nog opgezet,
omdat de deelnemende Alfa Romeo’s er ook een
hebben. Hij zit dan ook een beetje scheef omdat
het haastwerk is geweest. Bij replica’s van deze
auto zit hij keurig recht.
Met nauwelijks olie in de motor en met een beschadigde
stuurinrichting, wat ontstaan is door een
aanrijding in de stortregen met een spinnende
Aston Martin, rijdt deze Lagonda in 1935 op
Le Mans naar de finish. De Lagonda-equipe,
bestaande uit de coureurs Hindmarsh en Fontes,
wordt zwaar onder druk gezet door de Alfa Romeo
van Heldé (pseudoniem van de beroemde coureur
Dreyfus) en Stoffel. Alfa Romeo is van plan de vijfde
overwinning op rij te behalen op Le Mans en
daarmee het record van Bentley te evenaren. Heldé
wordt echter verkeerd geïnformeerd door zijn pitcrew:
hij denkt de koppositie te hebben, maar
112
blijkt nog een ronde achter te liggen op de Lagonda,
die de overwinning behaalt met een totale
afstand van 3.006,8 kilometer en een gemiddelde
snelheid van 125,3 km/u.
De auto is een van de twee Lagonda’s die voor
Le Mans 1935 is ingeschreven door merkdealer
Arthur Fox. Testrijders John Hindmarsh en Luís
Fontes vormen de rijdersequipe.
Vooral de 21-jarige Fontes is een van de favorieten,
maar deze talentvolle coureur zou al na één succesvol
seizoen stoppen met racen.
De in het museum aanwezige Lagonda, die nog de
originele bekleding, body en interieur heeft, is na
‘Le Mans’ verkocht aan de dan net aangetreden
Lagonda-chairman Alan Good, die vervolgens een
nieuwe technisch directeur in dienst neemt: Walter
Owen Bentley.

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 113
LOUWMAN MUSEUM
113

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 114
RACING I LE MANS
114

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 115
LOUWMAN MUSEUM
115

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 116
RACING I LE MANS
1939
LAGONDA V12 LE MANS WORKS TEAM CAR
“Ik wil volgend jaar met de V12 naar Le Mans.”
Zo klinken ongeveer de woorden van Lagonda-baas
Alan Good als hij rond Kerstmis 1938 het kantoor
van zijn technisch directeur Walter Owen Bentley
binnenstormt. Bentley heeft dan een halfjaar om een
raceauto te bouwen met daarin de nieuwe twaalfcilinder
van Lagonda. Hij bijt terug: “Winnen is onmogelijk.
We gaan proberen de race uit te rijden en
winnen doen we het jaar daarop wel.”
Bentley past de V12 aan en brengt de oorspronkelijke
180 pk omhoog naar 206. Hij bespaart gewicht
door lichter staal te gebruiken en door gaten
in de chassisbalken te boren, die afgedekt worden
met aluminium platen. Vanwege het startnummer
krijgt de auto de bijnaam ‘Old Number 5’.
116
Arthur Dobson en Charles Brackenbury vormen
het rijdersteam. Dobson start goed, maar wordt terechtgewezen
door de Franse Bugatti’s en Delages.
Rond vier uur ’s nachts rijdt de Lagonda als zesde,
maar rukt dan op naar de derde plaats achter de
Delage van Gerard/Monneret en de Bugatti van
Wimille/Veyron om die positie vast te houden tot
de finish. Een in particuliere handen zijnde zusterauto
wordt vierde. ‘Old Number 5’ wordt wel winnaar
in zijn klasse. De auto reed 239 ronden, een
afstand van 3.200 kilometer, haalde een gemiddelde
van 133 km/u en is op de Mulsanne Straight
officieel geklokt op een snelheid van 223 km/u.
De auto’s zijn na de oorlog verkocht aan Charles
Brackenbury. Daarna kent de auto nog verschillende
eigenaren. In 1976 is de Lagonda gerestaureerd
naar de originele specificaties.

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 117
1939
LAGONDA LANCEFIELD LE MANS-COUPÉ
Sierlijke, maar toch zeer robuuste coupé op basis
van de Lagonda V12, bedoeld om in 1940 een gooi
te doen naar de overwinning op Le Mans. Na het
behalen van de derde plaats in 1939 met de in zeer
korte tijd ontwikkelde ‘team car’ wil Lagonda het
jaar daarop beter geprepareerd voor de dag komen.
Ditmaal wordt gekozen voor gestroomlijnde
coupés. In opdracht van Lagonda vervaardigt
de Londense carrosseriebouwer Lancefield twee
sportieve, maar toch elegante coupés, die op het
V12-chassis worden geplaatst.
De auto’s zouden Le Mans nooit zien, want vanwege
het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog vindt
er in 1940 geen race plaats. Een van de twee
Lancefield-Lagonda’s crasht later bij een
recordpoging op de Bonneville-zoutvlakte in
Amerika, waarmee het exemplaar in het museum
de laatst overgeblevene is.
LOUWMAN MUSEUM
117

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 118
RACING I LE MANS
1957
118

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 119
JAGUAR D-TYPE XKD 606 – THE 1957 LE MANS WINNER
Jaguar domineert Le Mans in de jaren vijftig met
overwinningen in 1952, 1953, 1955 en 1956, eerst
met C-types, later met D-types. Dat laatste jaar
trekt Jaguar zich terug uit de racerij omdat de fabriek
zich gaat bezighouden met een productieauto.
Toch verschijnen er in 1957 vijf D-types aan de
start door privé-inschrijvingen. Privé-team Ecurie
Ecosse rijdt met twee ‘overjarige’ D’s van de
fabriek. De eerste equipe bestaat uit coureurs
Flockhart en Bueb met deze auto, de XKD 606,
de tweede uit Lawrence en Sanderson.
Flockhart/Bueb pakt al na drie uur de koppositie
om die niet meer los te laten. De veelal experimentele
Ferrari’s en Maserati’s, met rijders als Moss en
Fangio, vallen een voor een uit en de D-type van
Flockhart en Bueb rijdt onherroepelijk naar de
overwinning met liefst negen ronden voorsprong
op de nummer twee, de D-type van Lawrence/
Sanderson. De derde, vierde en zesde plaats zijn
voor de andere D-types.
De XKD 606 voltooit dus in 1957 de hattrick voor
Jaguar met drie opeenvolgende Le Mans-overwinningen.
De auto heeft een recordafstand gereden
van 4.397 kilometer met een gemiddelde snelheid
van 183 km/u, een record wat vier jaar standhoudt.
Na ‘Le Mans’ belandt de afgedankte D-type in
kringen van clubracers. Uiteindelijk wordt de auto
na een crash in twee delen gesplitst: de carrosserie
met achterwielophanging enerzijds en het subframe
met motor anderzijds. Beide componenten worden
gecompleteerd met replicaonderdelen, waardoor
dus twee ‘originele’ auto’s ontstaan.
Het Louwman Museum heeft uiteindelijk beide
auto’s weten te verwerven en na een langdurige
restauratie die met veel gevoel voor historie is
uitgevoerd, zijn de originele componenten weer
bij elkaar gebracht.
LOUWMAN MUSEUM
119

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 120
RACING I MILLE MIGLIA
1952
ASTON MARTIN DB3 WORKS TEAM CAR
‘Works car’ is een bij autoliefhebbers inmiddels ingeburgerde
Engelse term voor ‘fabrieksracer’, die
het onderscheid aangeeft met auto’s die door particulieren
(‘privateers’) worden ingeschreven voor een
autorace. Deze unieke Aston Martin is een van de
vijf fabrieksracers van het type DB3. De auto is in
1954 door de fabriek gemoderniseerd met een carrosserie
in de stijl van de DB3S, een lichtere versie
van de DB3. De golvende carrosserievorm is typerend
voor competitiesportwagens uit de jaren vijftig.
Er is op Monaco ooit één Grand Prix voor sportwagens
verreden, in 1952, en daar heeft deze auto
120
aan meegedaan. De jonge coureur Peter Collins
bereikt met de DB3 een zevende plaats. Samen met
topmotorcoureur Geoff Duke rijdt Collins de auto
een jaar later opnieuw in de 12 Uren van Sebring,
de openingsrace van het wereldkampioenschap
voor sportwagens. Collins ligt met ruime voorsprong
aan kop als hij de auto overdraagt aan
Duke, maar deze crasht en de DB3 ligt uit de race.
De auto wordt hersteld en met opnieuw Peter
Collins aan het stuur haalt de Aston Martin een
zestiende plaats in de Mille Miglia van 1953.
Vandaag de dag is deze DB3 een regelmatige
deelnemer in de historische Mille Miglia.

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 121
RACING I CARRERA PANAMERICANA
1953
LANCIA D23 SPYDER PININ FARINA
Reeds tijdens zijn debuutrace in de Grand Prix van
Monza behaalt deze Lancia D23 een tweede plaats
dankzij coureur Felice Bonetto. Een maand later
wint hij in Portugal.
Voor de zware Carrera Panamericana-race in
Mexico zet het Lancia-raceteam vijf auto’s in: twee
D23’s, waarvan deze voor Bracco en een tweede
voor Castellotti, alsmede drie nieuwe D24’s voor
Fangio, Bonetto en Taruffi. In de vierde etappe
verongelukt Bonetto dodelijk, hetgeen een schaduw
werpt over de uiteindelijke 1-2-3-overwinning van
Lancia: Fangio wordt eerste, Taruffi tweede en
Castellotti derde met zijn D23. Bracco is uitgevallen
door een afgebroken achterwiel; de schade is nog
op de auto zichtbaar.
De blauwe kleur is uitzonderlijk voor een Italiaanse
raceauto. In deze kleur start de auto op Monza
in 1953. Dit is de enig overgebleven originele
Lancia D23.
De ambitieuze Gianni Lancia, zoon van oprichter
Vincenzo en na diens dood in 1937 directeur, vindt
dat Lancia zich in de racerij moet bewijzen. Hij
ontwikkelt een raceprogramma in samenwerking
met de dan inmiddels zestigjarige constructeur
Vittorio Jano, afkomstig van Alfa Romeo. Na de
oorlog maakt Gianni een racer op basis van de
nieuwe Aurelia GT, de D20 coupé. In de Targa
Florio wint Lancia, maar op Le Mans mislukken de
auto’s volledig. Lancia besluit om twee D20’s
technisch aan te passen en zaagt het dak eraf om
een open racer te creëren. Dit wordt de D23. Later
worden nog twee D20’s omgebouwd en voorzien
van een De Dion-achteras, die de wegligging
aanzienlijk verbetert.
Gianni Lancia brengt met zijn dure raceprogramma
het bedrijf uiteindelijk op de rand van een faillissement
en wordt ontslagen.
LOUWMAN MUSEUM
121

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 122
RACING I STEVE MCQUEEN
1957 1971
JAGUAR XKSS
Het klinkt ongeloofwaardig, maar ondanks de
overwinningen die de auto had behaald, kost het
Jaguar moeite om de laatste D-types te verkopen
als de fabriek zich in 1956 terugtrekt uit de racerij.
Vandaar dat besloten wordt de resterende auto’s
om te bouwen naar een straatversie, de XKSS.
Uiteraard wordt de auto cosmetisch en comforttechnisch
aangepast en moet hij ook voldoen aan
de wetgeving voor het rijden op de openbare weg.
De D-types worden ontdaan van de vin achterop
en van de scheidingswand tussen passagier en bestuurder.
Toegevoegd worden een andere voorruit,
zijruiten, een passagiersdeur, chromen bumpers en
een stoffen cabrioletkap.
Een felle brand legt in februari 1957 een deel van
de Jaguar-fabriek in Coventry in de as, waarbij
onder meer een aantal gereedstaande en in afbouw
zijnde XKSS’en verloren gaat. Mede daarom zijn er
in totaal slechts 16 Jaguars XKSS op de markt gekomen,
waarvan ook Steve McQueen er een bezat.
122
BAJA BUGGY
formerly owned by Steve McQueen
Het schiereiland Baja California is een deelstaat van
Mexico. In 1962 wordt hier voor het eerst een race
over 1.000 mijl gehouden door het overwegend
ruige, woestijnachtige landschap met onverharde
wegen die vol gaten zitten en bezaaid zijn met
rotsblokken. Een fantastische uitdaging voor acteur
en autoliefhebber Steve McQueen, die medio jaren
zestig aan deze race besluit mee te doen.
Zelfs met een goed geprepareerde rallyauto is de
Baja-race niet te rijden; hiervoor is zwaarder materiaal
nodig. Steve McQueen weet autofabrikant
General Motors over te halen om deze ‘Baja Boot
Buggy’ voor hem te ontwerpen. Het speciale buizenchassis
is ontwikkeld en opgebouwd door
NASA-ruimtevaartdeskundigen. Als krachtbron is
een Chevrolet V8 gebruikt. Deze ‘Baja Boot’ waarmee
Steve McQueen van 1967 tot 1975 aan de
Baja-race deelneemt, geldt als een van de meest
innovatieve off-road racers die ooit is gebouwd.

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 123
LOUWMAN MUSEUM
123

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 124
RACING I ITALIAN DESIGN
124

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 125
1956 1965
MASERATI A6G 2000 FRUA SPIDER
Een van de mooiste Maserati’s ooit gebouwd is
deze door Frua getekende A6G Spider. Een sportief
wit vlak op de motorkap, bescheiden chroomversiering,
een ietwat schuin naar voren gerichte grille
en een accentuerende knik in de voorbumper. De
auto heeft een dusdanig elegante uitstraling dat hij
met name vrouwen aanspreekt.
Slechts veertien Maserati’s A6/2000 zijn er in 1956-
1957 gecarrosseerd door Frua, waarvan er hoogstwaarschijnlijk
negen als Spider zijn gebouwd.
De A6 is na de oorlog een groot succes voor
Maserati. In eerste instantie heeft de auto een
1,5 liter motor, later een tweeliter. Beide varianten
hebben nog slechts een enkele bovenliggende nokkenas.
Het aantrekken van Ferrari- en Alfa Romeoingenieur
Colombo in 1954 brengt daar verandering
in. Colombo neemt de zescilinder onder handen
en rust de motor uit met een tweede nokkenas,
grotere carburateurs en dubbele ontsteking.
Hierdoor weet hij de motor op te waarderen tot
140 pk, terwijl de oorspronkelijke motor uit 1947
slechts 65 pk leverde. Deze Spider beschikt zelfs
over 160 pk.
LAMBORGHINI 350 GT
Het verhaal wil dat Ferruccio Lamborghini, van
oorsprong tractorfabrikant, zich tijdens een toevallige
ontmoeting met Enzo Ferrari beklaagt over
diverse gebreken aan de Ferrari die hij onlangs
heeft aangeschaft, waarop Enzo hem laat weten dat
hij zich verder maar met zijn tractoren bezig moet
houden. De minstens zo koppige en eigenwijze
Lamborghini besluit hierop zijn eigen autofabriek
te beginnen en Ferrari te beconcurreren. Het eerste
prototype, de 350 GTV, wordt in 1963 in Turijn
gepresenteerd. Het daarvan afgeleide productiemodel
is de 350 GT, die een jaar later op de autosalon
van Genève wordt getoond.
De ranke, elegante en sportieve carrosserie met de
grote raampartijen is ontworpen door Franco Scaglione.
Het koetswerk is vervaardigd door Touring
uit Milaan volgens de ‘Superleggera’-methode (uiterst
licht): aluminium panelen, direct gemonteerd
op een buizenchassis. Dankzij zijn 3,5 liter twaalfcilinder
met vier bovenliggende nokkenassen,
ontwikkeld door oud-Ferrari-ingenieur Giotto
Bizzarrini, kan de auto een topsnelheid bereiken
van 240 km/u.
Er worden slechts 120 exemplaren van de Lamborghini
350 GT gebouwd en deze is geleverd aan
de Engelse verzamelaar C.W.P. Hampton. Hij vergelijkt
de Lamborghini met zijn Ferrari-tijdgenoten
en concludeert dat de Lamborghini minstens zo
goed, zoniet beter is dan de Ferrari.
LOUWMAN MUSEUM
125

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 126
RACING I SHOWCARS
126

LM_aktuell 17.06.2010 11:41 Uhr Seite 127
1953
FIAT 8V DÉMON ROUGE
Een wel zeer eigenzinnig ontwerp van Giovanni
Michelotti, gebouwd door Vignale op basis van de
beroemde Fiat 8V. In 1953, op de autoshow van
Turijn, toont Michelotti met deze ‘Démon Rouge’
(rode duivel) zijn creativiteit en inventiviteit.
De halfronde, rechtopstaande achterruit onder de
overstekende dakpartij is wel een van de meest opvallende
details. Het is een aërodynamische kunstgreep
om de achterruit schoon en droog te houden bij zware
regenval. Later zou iets dergelijks worden toegepast
bij de Ford Anglia en de Citroën Ami. Het dak zelf is
grotendeels van plexiglas, teneinde het idee van een
open auto te creëren. De portiergrepen zijn op ingenieuze
wijze verwerkt in de achterste dakstijlen.
Bumpers heeft de auto niet en de koplampen zijn
geïntegreerd in de grille.
In 1955 wint het ontwerp de eerste prijs in het ‘Coppa
Campione d’Italia’-concours d’élégance. Bijna vijftig
jaar later, in 2004, wint de auto de ‘Best of Show’-prijs
op het concours d’élégance van Paleis Het Loo in
Apeldoorn, het meest prestigieuze automobielevenement
van Nederland.
De Fiat 8V – ‘Otto Vu’ in het Italiaans – is de enige
achtcilinder die Fiat ooit heeft gebouwd. De sportwagen,
bedoeld voor deelname aan de Mille Miglia, komt
in 1952 op de markt. Hij is erg duur: in Amerika kost
hij met 6.000 dollar bijna twee keer zo veel als een
Jaguar XK120. Er worden precies 114 exemplaren van
de 8V gebouwd, waarvan diverse met speciale carrosserieën
van onder meer Zagato, Ghia en Vignale.
LOUWMAN MUSEUM
127

LM_aktuell 17.06.2010 11:42 Uhr Seite 128
RACING I SHOWCARS
1985 1974
SBARRO CHALLENGE I
Voor wie van wigvormen houdt, moet dit wel
de ultieme automobiel zijn. Aan die vorm is op
geen enkele manier een concessie gedaan; hij
wordt nergens onderbroken.
De Zwitserse designer Franco Sbarro wil in 1985
aantonen dat met een dergelijk ontwerp een zeer
lage luchtweerstandcoëfficiënt kan worden
bereikt. In dit geval 0,26.
Zowel binnen- als buitenspiegels ontbreken, maar
achterin bevindt zich een grote camera, die beelden
van het achteropkomend verkeer projecteert op
twee televisiemonitors in de portieren. De auto is
tevens voorzien van een destijds ultramodern
audiosysteem met graphic equalizer en cd-speler,
alsmede van een videorecorder.
De Challenge I heeft Mercedes-Benz-techniek,
maar de motor dient slechts als bewijs dat de auto
een zekere levensvatbaarheid als productiemodel
zou hebben. De koplampen doen wat denken aan
die van de Ford GT40. Dat is dan ook een van
Franco Sbarro’s favoriete auto’s.
Sbarro is voornamelijk bekend vanwege zijn conversies,
prototypen en replica’s, die hij sinds 1971
in zijn eigen fabriek bouwt. In 1992 richt Sbarro
een hogeschool voor autodesign en –constructie op.
128
MASERATI MEDICI SHOW CAR
De eerste Volkswagen Golf, de Alfa Romeo Alfasud,
de Saab 9000, de Audi 80 en de Lancia Delta
hebben allemaal gemeen dat ze ontworpen zijn
door Giorgetto Giugiaro. Zo ook deze Maserati
Medici show car, waarin met een beetje fantasie
trekken van de bovengenoemde automodellen zijn
terug te vinden. De naam ‘Medici’ is afkomstig
van de bekende bankiersfamilie uit Florence, in
de 15 e en 16 e eeuw veel invloed uitoefende op de
ontwikkeling van de kunst.
De Maserati, een luxueuze vierdeurs hatchback
voor officiële gelegenheden, wordt voor het eerst
getoond op de autotentoonstelling van Turijn in
1974. Bijzonder detail is het glazen dak, dat in een
stalen frame zit.
In 1975 wordt de auto door Giugiaro sterk gemodificeerd.
De wielbasis wordt verlengd en de auto
krijgt zes zitplaatsen in plaats van vier. Vanwege
deze modificaties wordt soms gesproken van
model I en model II, maar het gaat feitelijk om
dezelfde auto. In 1976 staat de Maserati op de
autosalon in Parijs, waar hij vermoedelijk is
gekocht door de sjah van Perzië.
Scherpe lijnen zijn kenmerkend voor de ontwerpen
van Giorgetto Giugiaro, die een veelheid aan bekende
auto’s op zijn naam heeft staan. Hij begint
zijn carrière medio jaren vijftig bij de stylingafdeling
van Fiat. Daarna werkt hij zowel voor Bertone
als voor Ghia en richt in 1968 zijn eigen ontwerpbureau
op, inmiddels bekend als ItalDesign
Giugiaro. Deze Maserati is door het Louwman
Museum direct overgenomen van ItalDesign.