Jezus de Vriend - Bazuin te Sion

het vlees doet geen nut; de woorden
die Ik tot u gesproken heb,
zijn geest en zijn leven.” In Hem
is “het Woord vleesgeworden”. Zo
moet het Woord ook in zijn volgeling
vlees worden, het Woord moet
al ons handelen regeren, dan hebben
wij vrede. Aan het eten van het
vlees van het vredeoffer was een
voorwaarde verbonden, het mocht
gegeten worden op de eerste en
de tweede dag, maar de derde dag
was het verboden. Zo stond Jezus
op “ten derde dage”, en moeten wij
niets anders begeren te weten dan
Jezus Christus en die gekruisigd.
Leviticus 3: 7;
Jesaja 9: 5;
Zacharia 6: 13;
Efeziërs 2: 14;
Johannes 6: 53-63;
Johannes 1: 14.
Jesaja 48: 18, 19;
1 Korintiërs 2: 2.
Het zondoffer
De derde en laatste serie offers waren
de zondoffers met daarbij de
schuldoffers. De grote les van het
zondoffer was, dat Jezus de Zondedrager
is. Hij
stelde “Zichzelf
ten schuldoffer”,
door
onze “ongerechtigheden
te dragen”. Er
waren verschillendezondoffers.
Een voor
de priester,
een voor het
hele volk, een
voor de leiders
van het volk
en tenslotte
voor de gewone
man. Als de priester gezondigd
had, moest hij een even groot offer
brengen als het hele volk. Met
dit verschil echter dat het zondof-
fer voor het gehele volk “verzoening”
deed in de diensten van elke
dag, maar voor de priester werd in
de dagelijkse dienst geen “verzoening”
gedaan. Hij kon zijn zonden
overdragen door een zondoffer op
het heiligdom, maar als dienaar van
het heiligdom bleef hij zondendrager.
Daar zit een belangrijke les in.
Jezus is als Hogepriester van het
hemelse heiligdom nog steeds de
zondendrager van Gods volk. Jezus
brengt de “reiniging der zonden”
tot stand, want Hij is eenmaal
geofferd om de zonden “van
velen mee omhoog te dragen”. De
priesters konden alleen verzoening
doen voor zichzelf en hun huis op
grote verzoendag. Eerst dan werd
de zonde van henzelf overgedragen
op iets anders. Zo ook met Jezus.
Onze ongerechtigheden doen Hem
moeite aan en daarom worden zij
uitgedelgd.
Leviticus 4, 5, 6;
Jesaja 53;
Leviticus 4: 20, 26, 31, 35;
Leviticus 4: 1-12;
Hebreeën 1: 3; 9: 28;
Leviticus 16;
Jesaja 43: 24-26.
Als iemand van het gewone volk of
een leider van het volk gezondigd
had, dan werd er een offer gebracht
en “moest” de priester van het vlees
Jezus de Vriend van Jong en Oud 22
van het zondoffer eten, het werd
een deel van hemzelf. De reden die
aangegeven wordt is dat hierdoor
de overdracht van zonden plaats
vond. Dit was “de ongerechtigheid
dragen”. Christus werd “voor ons
tot zonde gemaakt”en droeg ze “in
Zijn eigen lichaam op het hout”.
Vermeld moet worden dat wanneer
het vlees van het zondoffer niet gegeten
werd, dat was in het geval
dat het offer gebracht werd voor
het gehele volk of de priester, dan
“moest” het bloed gesprenkeld worden
in het heiligdom, op de hoornen
van het reukofferaltaar en voor het
voorhangsel, en dan moest het gehele
lichaam, uitgezonderd het vet
en de nieren, verbrand worden buiten
de legerplaats. “Daarom heeft
ook Jezus, teneinde zijn volk door
Zijn bloed te heiligen, buiten de legerplaats
geleden”. Dit was een duidelijke
heen wijzing naar de smadelijke
dood die Hij stierf. “Laten wij
derhalve buiten de legerplaats gaan
en zijn smaad dragen.” Alle zondoffers
waren bloedige offers, behalve
die voor de allerarmsten die zelfs
geen tortelduiven konden kopen.
Voor hen werd verzoening gedaan
door een handvol meel, gebroken
en verbrijzeld koren. Een gepaste
voorstelling van de velen van
oost en west die zullen aanliggen
met Abraham, Isaak en Jakob,
maar die het offer op Golgotha
niet gekend hebben, maar door de
Geest van God “een gebroken en
verbrijzeld hart ontvangen hebben”
en daardoor in het oordeel
staande zullen blijven. Ook voor
hen is Jezus priester.
Leviticus 10: 17;
2 Korintiërs 5: 21;
1 Petrus 2: 24;
Leviticus 6: 30;
Hebreeën 13: 11, 12:
Leviticus 5: 11;
Psalm 51;
Romeinen 2: 15, 16.