Tijdschrift voor Verloskundigen - Cross Media Nederland

© Ton van de Coevering
Onweer
PRAKTIJK
Het is broeierig heet als ik ‘s avonds de dienst in ga. De weersvoorspellingen
beloven dan ook niet veel goeds; flinke onweersbuien. “Hopelijk zal het niet te
erg tekeer gaan” denk ik nog. Dan gaat de diensttelefoon. Het is Mohammed;
Semira, zwanger van haar tweede kindje, heeft weeën.
Een minuut of tien later sta ik in de slaapkamer van de familie. Semira vangt net
een wee op. “Hoi, het gaat goed hè” zeg ik, “maar wat een nacht om te
bevallen”. Semira knikt en lacht. “Je hebt helemaal gelijk” zegt ze, “maar deze
weeën verdwijnen echt niet meer!” Na het toucheren bevestig ik elk woord van
Semira; deze baby wordt vannacht geboren!
Wanneer de kraamverzorger een uurtje later arriveert, heeft Semira een nette
zeven centimeter. Het vruchtwater is mooi
helder. Het duurt dan ook niet lang of Semira
mag gaan persen.
Maar dan valt de tot nu toe zo vlotte bevalling
plotseling stil. Semira krijgt nauwelijks persdrang.
“Dit klopt niet” denk ik. Het kindje lijkt ook
niks dieper te komen. “Gelukkig hebben we
prima cortonen” denk ik nog. Ik besluit het
nog heel even aan te zien.
Helaas verandert er niet veel in de minuten
erna. Net wanneer ik besluit Semira te vertellen
dat we beter naar het ziekenhuis kunnen gaan
hoor ik een daling in de hartslag van het kindje.
Niet dramatisch en gelukkig met herstel. “Semira zou je nog een keer met alle
kracht kunnen persen?!” roep ik “Het zou fijn zijn als je kindje hier thuis geboren
zou kunnen worden.” Ik zie dat Semira haar best doet, maar het levert geen enkel
resultaat op. Als ik de doptone er weer op zet zijn de cortonen slecht, heel slecht.
Dan gaat het snel; ambulance en collega worden in een paar luttele seconde
gebeld. Mohammed schrikt, ziet mijn bezorgde blik. Gelukkig hoor ik mijn
collega enkele minuten later binnenstappen. “Slechte cortonen, geen enkele
vordering, matige weeën, waarschijnlijk groot kind, ambulance is gebeld,
dwarsbed, epi, expressie, ritgen!” roep ik.
In een roes werken we samen. Semira perst of haar leven ervan afhangt. Een
minuut of zes later wordt het hoofdje geboren, maar het kindje zit vast, muurvast.
Vlug wordt Semira omgedraaid. Dan wordt het doodstil in de kamer. Het lijkt een
eeuwigheid te duren maar plots voel ik het armpje, beweeg het naar voren en
voel beweging komen in het kindje. Ik hoor de opluchting om mij heen. Deze
vreugde duurt maar heel kort; een groot jongetje wordt levenloos geboren. In
een flits haal ik een strakke omstrengeling van zijn nek. Wanneer ik me omdraai
zie ik mijn collega al met de zuurstof klaarstaan.
Hoe lang ik heb beademd weet ik niet meer, maar ineens was het daar, uit het
niets, een hele diepe ademteug en twee kleine oogjes die open gingen! “Het
gaat echt goed met hem!” hoor ik mijn collega zeggen. Ik wist het, ik zag het,
maar ik was de woorden kwijt.
Als ik opkijk, zie ik in de ravage twee ambulancebroeders binnenstappen. Terwijl
ik buiten in alle hevigheid de onweersbui hoor losbarsten, pak ik het krijsende
jongetje op en geef hem aan Semira, die met een verbijsterde blik en uitgestrekte
armen haar zoon aanpakt. n
Beppie Benschop
TvV februari 2012 • KNOV 49