Moge de beste overtuigen, een onderzoek naar de klassieke ...

Op deze manier zorgde de senaat er juist voor dat beide problemen alleen maar groter werden.
De soldaten werden immers afhankelijk van hun legeraanvoerder en daarom werden deze
aanvoerders erg machtig. Zij werden een factor om rekening mee te houden. Tot 91 leek het
rustig in de Republiek, maar de grimmige sfeer bleef hangen.
In 91 v.C. pakten donkere wolken zich samen boven de Republiek. De bondgenoten binnen
Italië pikten het niet langer dat hun het Romeinse burgerrecht bleef onthouden. De bloedige
bondgenotenoorlog duurde tot 89, toen de Romeinen beloofden dat alle inwoners van Italië
het Romeinse burgerrecht zouden krijgen, wanneer ze zich vrijwillig aan de Romeinen zouden
overgeven.
Toch werd de situatie er niet beter op: de provincie Asia zorgde nu voor zorgelijke gezichten
in Rome. Koning Mithridates van Pontus was Asia binnengevallen. Consul Cornelius Sulla
had in 88 van de senaat de opdracht gekregen om orde op zaken te stellen. Marius was het
echter niet eens met de benoeming van zijn aartsrivaal voor deze taak en hij wist via de
volksvergadering zijn eigen benoeming door te drijven. Dit kon Sulla natuurlijk niet zomaar
op zich laten zitten. Hij mobiliseerde daarom ook zijn eigen leger dat al gereed was gemaakt
voor de tocht naar Asia. Sulla maakte nu met zijn soldaten eerst even een tussenstop in
Rome 3 . Hij nam de stad in om orde op zaken te stellen. Hij doodde vele populares -
aanhangers van Marius-, maar Marius zelf kreeg hij niet te pakken. Daarna herstelde Sulla -
zoals het een echte optimaat betaamt- de macht van de senaat. In de vier jaren daarna wist hij
Asia te heroveren. Sulla wist dat hij zo snel mogelijk weer terug moest keren naar Rome,
waar de populares aan aanhang wonnen. Marius was weer tot consul benoemd, maar was kort
daarop gestorven waardoor zijn mede-consul Cinna nu in feite de alleenheerschappij over de
Republiek had. Nadat zij waren teruggekomen uit het oosten, versloegen Sulla’s legioenen de
troepen van de populares. In het najaar van 82 was Sulla opnieuw de machtigste man in
Rome. Hij werd uitgeroepen tot dictator voor onbepaalde tijd. Als eerste liet hij veel van zijn
politieke tegenstanders lynchen. Vervolgens breidde hij het aantal senatoren uit tot 600.
Bovendien zorgde Sulla ervoor dat de macht van de volksvergadering en de volkstribunen
zodanig werd ingeperkt dat zij feitelijk geen invloed meer hadden op de besluitvorming in de
Republiek. Sulla trad vrijwillig terug in 79 v. C. en werd opgevolgd door nieuwe consuls.
Van 75 tot 66 was er een grote onrust in Italië zelf, maar ook over de grenzen heen. Koning
Mithridates weigerde de afspraken die hij met Sulla had gemaakt, na te komen en viel de
Republiek weer binnen. Mithridates had bovendien de zeerovers uit Cicilië op zijn hand die
een gevaar waren op de zeeën. In 66 eindigden de vijandelijkheden tussen Mithridates en de
Romeinen. In de Republiek zelf was het ook onrustig: de slaven kwamen in 73 v.C. onder
leiding van Spartacus in opstand en zij trokken plunderend door Italië heen. Spartacus’
slavenleger werd echter verslagen door Crassus en Pompeius. Dezen intimideerden de senaat
met hun legers en dwongen een verkiezing tot consul af. Sulla’s maatregelen werden weer
herroepen en zo was de situatie weer dezelfde als in 82. Tijdens het consulaat van Crassus en
Pompeius in 70 v.C. laaide de strijd tussen de optimates en de populares op als nooit tevoren.
Dit was de situatie in de tijd waarin Cicero het hoogtepunt van zijn politieke carrière zou
beleven. Dit was zíjn Rome, zíjn toekomst. Hij was in 75 al lid geworden van de senaat en in
Marius een aantal soldaten naar het Forum geleid om daar een opstootje tegen zijn hervormingswetten neer te
slaan. Marius raakte toen niet alleen uit de gunst bij het volk, maar ook bij de heersende klasse.
3 Het was verboden om met een leger dat niet ontbonden was, de stad Rome binnen te komen. Sulla overtrad hier
dus de wet.
7