Moge de beste overtuigen, een onderzoek naar de klassieke ...

gedeelte is een situatieschets, die in principe een uitwerking van die laatste zin uit het
exordium is. Dat lijkt dus meer op een narratio.
De narratio (II) begint dus met anaforen. Deze narratio geeft een duidelijk beeld van wat er
5 dagen eerder in Iowa gebeurd is. De situatieschets eindigt met de zin “Change is what’s
happening in America”, wat eigenlijk ook al een beetje een propositio is. De narratio loopt
dus mooi over in de propositio. Bovendien verspringt de tijd ook: in de inleiding en de
narratio werden gebeurtenissen uit het – niet zo verre – verleden aangehaald, terwijl in de
propositio (III) duidelijk naar het heden en de nabije toekomst wordt gekeken. Ook maakt hij
hier zijn standpunt duidelijk: jullie kunnen ervoor zorgen dat er verandering zal optreden
(door mij als kandidaat voor het presidentschap te kiezen). Dat laatste zegt hij natuurlijk niet
letterlijk, maar hij bedoelt het wel!
De onderbouwing van dit standpunt begint bij IV: de argumentatio. Obama laat met de
anafoor “Our new majority” ook zien dat de 8 e en 9 e alinea bij elkaar horen. Bovendien is het
duidelijk dat dit een uitwerking is van de ‘majority’ die al in de propositio werd genoemd. De
argumentatio duurt tot V. Daar begint de peroratio. Obama vat niet zozeer samen wat hij
eerder gezegd heeft, maar borduurt daar wel op verder. Hij gebruikt het als een leidraad voor
het vervolg van zijn campagne in de rest van het land. Hij sluit af met de oneliner die symbool
staat voor zijn idealen.
Inleiding en slot
Obama begint zijn speech met een felicitatie richting Hilary Clinton. Zijn toehoorders zien
hem daarom meteen als een sportieve kandidaat, omdat hij laat zien dat hij geen slechte
verliezer is. Obama stemt met deze opening het publiek dus al meteen een beetje welwillend.
Daarna markeert hij het moment van de toespraak als een omslagpunt in de toekomstige
geschiedenis. Hij laat zijn toehoorders voelen dat zij de macht hebben om hun toekomst te
bepalen en dat zij de huidige situatie kunnen veranderen. Hij plaatst de toehoorders zelf dus in
de hoofdrol. De mensen voelen zich daarom beter aangesproken. Daarmee stijgt ook de
geloofwaardigheid van Obama. Deze tactiek past Obama vaak toe: het benadrukken van het
moment als een belangrijk punt in de toekomstige geschiedenis.
In de afsluiting keert Obama – als het ware – terug naar de realiteit. Hij is immers nog geen
presidentskandidaat, laat staan president. Hij moet eerst nog campagne voeren in andere
staten. In deze peroratio vat Obama dus niet zozeer zijn redevoering samen, zoals in een
klassieke rede wel gebruikelijk is, maar hij spoort de mensen wel aan tot actie. Zij kunnen
hem immers helpen om uiteindelijk president te worden. Hij inspireert hen tot het omzetten
van hun idealen in daden.
Betogende kern
Net als bij Cicero beperk ik me bij Obama ook tot het tonen van het standpunt en de
argumenten en de invloed van ethos en pathos in deze argumenten.
Standpunt: De Amerikaanse burgers kunnen ervoor zorgen dat er verandering zal optreden
door mij als kandidaat voor het presidentschap te kiezen. Kortom: stem op mij!
31