Moge de beste overtuigen, een onderzoek naar de klassieke ...

Lucius Saturninus en de praetor C. Servilius nog een dag op zich laten wachten? Maar wij
laten echter al negentien dagen de scherpte van het gezag van dezen hier bot worden. Wij
hebben immers een dergelijk senaatsbesluit, maar opgesloten in het archief, alsof het
opgeborgen is in de schede van een zwaard, een senaatsbesluit, op grond waarvan jij, Catilina,
onmiddellijk gedood had moeten worden. Jij leeft en leeft niet om je brutaliteit neer te leggen,
maar om die te versterken. Ik wil, heren senatoren, mild zijn, ik wil in zo grote gevaren van de
staat niet nonchalant lijken, maar ik veroordeel mezelf al om mijn traagheid en slapheid.
[5] Er is in Italië een kamp opgericht tegen het Romeinse volk in de bergpas op de grenzen
van Etrurië, met de dag neemt het aantal vijanden toe; maar de bevelhebber van dat kamp en
leider van de vijanden ziet u binnen de muren en zelfs in de senaat dagelijks een verderf van
binnenuit voor de staat beramen. Als ik jou, Catilina, nu al zal laten oppakken, zal laten
doden, zal ik –geloof ik- moeten vrezen, dat alle goede mensen niet eerder zeggen dat dit door
mij te laat is gedaan dan dat íemand zegt dat het te wreed is gebeurd. Maar ik word er om een
duidelijke reden nog niet toe gebracht om dit wat allang had moeten gebeuren, te doen. Je zult
dan pas gedood worden, wanneer niemand zo snood, zo verdorven, zo jouw gelijke, meer
gevonden kan worden, die niet erkent dat dit terecht gebeurd is.
[18] Dit (vaderland) richt zich tot jou, Catilina, en spreekt om zo te zeggen ‘zwijgend’: “Er is
nu al vele jaren lang geen enkele misdaad voorgekomen behalve door jou, geen enkele
wandaad zonder jou; voor jou alleen is het vermoorden van vele burgers, voor jou de kwelling
en plundering van bondgenoten ongestraft en vrij geweest; jij bent in staat geweest om niet
alleen de wetten en gerechtelijke onderzoeken aan je laars te lappen, maar ook om ze
ineffectief te maken en te torpederen. Die vroegere daden heb ik, hoewel ze niet te dragen
waren, toch, voor zover ik kon, verdragen; nu echter is het niet te verdragen, dat ik geheel in
angst zit wegens jou alleen, dat bij het minste gerucht Catilina gevreesd wordt, er geen enkel
plan tegen mij opgevat kan worden, dat losstaat van jouw misdadigheid. Ga daarom weg en
ontneem mij deze angst: als die echt is, om te vermijden dat ik overweldigd word, maar als
die ongegrond is, om ervoor te zorgen, dat ik eindelijk eens ophoud te vrezen.”
16