Informatie

een glimlach op zijn gezicht. Daarna liep hij naar zijn bureau terwijl Amber verliefd weer terug
op haar stoel ging zitten.
“Het gaat nog niet helemaal goed met haar hè?” vroeg Joyce aan Mick. “Nee. Fabian wilde
nog niet dat ze de lessen weer ging volgen. Ik vond wel dat hij te overbezorgd was, maar
blijkbaar had hij toch wel een beetje gelijk.” Joyce knikte. Ze was blij dat ze even ‘normaal’
met Mick kon praten. Maar al snel wist ze al niet meer waar ze het over moest hebben.
“Gaat het?” vroeg Fabian die Nienke in een zitzak neerzette. “Ja,” antwoordde Nienke. Ze
keek naar Fabian’s geschrokken gezicht. Ze klopte naast zich zodat Fabian naast haar kwam
zitten. Ze sloeg haar armen om zijn middel en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze trilde
nog een beetje, maar verder voelde ze zich weer goed. Fabian opende zijn mond om iets te
vragen, maar besloot toch om het niet te doen. Nienke zag het en begon er zelf maar over.
“Ik.. euh..” Ze vond het moeilijk te beschrijven wat er nou net was gebeurd. “Mijn geheugen..”
“Herinner je je iets?” vroeg Fabian toen hij door had dat ze daar iets over wilde vertellen. Ze
schudde haar hoofd, maar daarna knikte ze een beetje. “Ik zag iets.. flitsen,” ze raakte weer
een beetje in paniek toen ze eraan terugdacht. “Rustig,” zei Fabian lief. “Wat zag je?” Nienke
snoof even diep door haar neus. “Een kasteel.. een man.. ik.. euh..” stamelde ze. Fabian trok
haar dicht tegen zich aan. Hij wilde voorkomen dat ze nog verder in haar geheugen ging
graven. Hij dacht aan de woorden die ze net zei: Kasteel? Dat was het kasteel van Ravenstein.
Daar was ze naartoe ontvoerd. Maar een man? Welke man? “Zullen we de opdrachten van
Hoofdstuk 4 maar maken?” vroeg Nienke. “Weet je het zeker?” Nienke knikte: “Dit hoort erbij.
Het is vast een teken dat het gif uit mijn lichaam verdwijnt. Binnenkort herinner ik me alles
weer en dan is alles weer goed.” Ze leek hier zeker van te zijn waar Fabian blij mee was. “Help
je me?” vroeg ze lief.
Het uur daarna moesten ze naar de les Wiskunde. Toen Fabian en Nienke binnenkwamen
zagen ze Mick en Joyce weer naast elkaar achterin de klas zitten. Het viel Fabian op dat
Patricia er weer niet was. Ook zag hij Appie twee tafels voor Mick en Joyce zitten. Fabian en
Nienke gingen een tafel achter hem zitten. “Waar is Amber?” vroeg Nienke. “Die bleef nog
wat hangen.. Bij Jochem..” Fabian slikte. “Wat moet ze toch van die vent?” vroeg Appie.
Nienke zuchtte: “Ze is verliefd.. En een verliefde Amber kan je niet tegenhouden hoor..”
“Verliefd op een leraar? Dat is toch ziek?” Fabian dacht erover na. Ook hier klopte iets niet,
dacht hij. “Dat is ze toch wel vaker..” zei Fabian alsof het de normaalste zaak van de wereld
was. Hij wilde niet de indruk wekken dat hij wist dat dit helemaal niet goed zat. “Ja.. maar
volgens mij is hij ook verliefd op haar..” zei Nienke. Nu klikte er iets in Fabian’s hoofd. “Hij
doet alsof!” flapte Fabian eruit zonder dat hij erover na kon denken. “Wat?” Hij keek naar
Nienke en Appie die hem vragend aankeken. “Waarom zou hij doen alsof?” vroeg Nienke
verbaasd naar Fabian keek. “Zei ik dat?” vroeg Fabian verward. Nienke en Appie keken elkaar
aan. Appie tikte met zijn vinger op zijn voorhoofd en daarna op Fabian’s hoofd. “Jo gast. Gaat
alles goed hierboven?” Fabian moest proberen om zich hieruit te praten. “Ja, dat geloven