Informatie

terugweg naar huis wat problemen met een stel jongens. Voordat ze weggingen moesten ze
Fabian bellen en die zou hun komen ophalen. Omdat ze nogal wat drankjes op hadden,
hadden ze dit niet gedaan. Fabian was erg boos geworden toen ze niet hadden gebeld.
Amber had hem gerustgesteld toen ze zei dat er niks gebeurd was en dat ze thuis gebracht
werden door twee aardige jongens. Wat ze niet had verteld is dat zij en Nienke een steegje
ingeduwd werden en geïntimideerd werden door een stel jongens. Ze waren erg bang op
dat moment, maar werden gelukkig geholpen door die twee aardige jongens en daarom
hebben zij hun naar huis gebracht. “Welke jongens?” vroeg Appie nieuwsgierig. Fabian kwam
vanachter zijn boek tevoorschijn en keek naar Amber en Nienke die elkaar serieus aankeken.
“Nou?” vroeg Appie nog nieuwsgieriger. Amber keek paniekerig en Nienke probeerde wat te
verzinnen. “Wat is er nou?” vroeg Fabian. “Niks,” zei Nienke heel gewoon. “Over welke
jongens had Amber het dan?” “Oh, over twee jongens op dat feest,” zei Amber. “Die
verpestten de hele sfeer.. op het laatst..” Fabian keek de twee meiden doortrapt aan. Zelfs
Appie had in de gaten dat Amber en Nienke raar deden. “Ik moet nog even naar de Wc,” zei
Nienke snel en stond op. “Ik ook,” zei Amber. Maar Fabian trok Nienke bij haar arm weer
terug. “Is er iets dat je me nog moet vertellen?” vroeg Fabian voorzichtig. Nienke keek hem
met een vragend gezicht aan. Als ze ‘nee’ zei dan loog ze eigenlijk tegen hem en dat wilde ze
niet. Maar toen zei Amber het (gelukkig) al. “Nee hoor.” Maar hierdoor kreeg Fabian nog
meer argwaan. “Vertel het nou gewoon,” zei Fabian een beetje boos. Appie hing nu bijna aan
hun lippen, zo graag wilde hij het weten. Op dat moment ging de bel.. “Jullie blijven zitten
totdat jullie het verteld hebben,” zei Fabian. “Oké, we zijn een steegje ingeduwd, een soort
van aangerand en toen geholpen door twee jongens. Zo, nu weet je het. Kom je Nienke?”
Nienke werd door Amber meegetrokken en zag hoe Appie en Fabian verstijfd bleven zitten.
“Moest dat zo kortaf?” vroeg Nienke aan Amber toen ze in het lokaal waren. “Ja, hij bleef
doorzeuren en nu weet hij het, dus zijn we ervan af,” zei Amber opgelucht. “Ervan af? Het
begint nu pas, let maar op..” Nienke keek opzij en zag door het raam dat Fabian en Appie er
al aan kwamen rennen. “Dit was een grapje toch?” vroeg Appie terwijl hij zijn tas achter
Amber en Nienke op tafel plofte. “Wat denk je nou, dat ik dit voor mijn lol verzin?” was
Amber’s reactie. Fabian keek hen boos maar tegelijkertijd bezorgd aan. “Dat was die keer dat
jullie mij niet gebeld hadden om jullie op te komen halen?” zei Fabian fel. “Waarom hebben
jullie dit niet verteld?” “Precies om deze reactie,” antwoordde Nienke. Fabian keek haar aan
en schudde zijn hoofd. “Dit verzwijg je toch niet?” Nienke keek Fabian aan die teleurgesteld
naar haar keek. “Het was niet zo erg als dat het klinkt, echt niet. Sorry, ik had het moeten
vertellen..” Fabian glimlachte en legde zijn hand op haar hand. “Het is al goed.. Maar als ik die
jongens te pakken krijg, zijn ze nog lang niet jarig!” “Oeeh,” reageerde Appie. “Weten jullie
niet wie het zijn? Ap is heel goed in zulke onderzoeken,” zei hij met een grijns op zijn gezicht.
“Nee Ap. Maar laat het nou maar, van die soort jongens zijn er heel veel hoor. Die sporen niet
helemaal,” zei Amber. Op dat moment kwam de leraar binnen. “Allemaal jullie boeken open
op bladzijde 48! We hebben veel te doen deze les.” Toen zag hij Nienke zitten. “Nee maar!
Nienke?! Volg je de lessen weer?” Fabian keek naar Nienke voor hem, die knikte naar de
leraar. “Sinds vandaag hoor,” zei ze verlegen. “Hoe gaat het nu met je?” “Veel beter.” De