Informatie

steeds vragend aan. “Ik ga de lessen weer volgen. Ik loop veel te veel achter.” Fabian schudde
zijn hoofd en nam Nienke aan haar arm mee een stuk verder het lokaal uit. “Jij hoort in je bed
te liggen..” Hij keek haar serieus aan. “Misschien moet je dit met de arts bespreken, of het al
mogelijk is om de lessen weer te volgen?” vroeg Van Engelen. “Maar ik moet nu echt met
mijn les beginnen, praten jullie dit nog maar even uit.” Ze duwde Amber naar binnen en sloot
de deur achter zich. Fabian pakte Nienke vast bij haar armen. “Ik weet dat je graag alles weer
wilt doen, maar dat kan je nog niet Nienke.” “Ik voel me goed genoeg om de lessen weer te
volgen.” ging Nienke er tegenin. Maar Fabian schudde zijn hoofd. Nienke keek teleurgesteld
naar beneden. Fabian snapte niet dat Nienke dat zelf nog steeds niet begreep. “Je bent nog
te zwak om alles weer te doen. Een paar week geleden lag je nog in coma!” Fabian wilde er
alles aan doen om het Nienke duidelijk te maken. Hij schrok alleen een beetje toen hij zag
dat Nienke tranen in haar ogen kreeg. Hij legde zijn handen op haar wangen zodat ze hem
aankeek. “Ik wil niet dat je weer een terugval krijgt. Dan kan het wel eens minder goed
aflopen.” Hij omhelsde haar toen hij zag dat ze echt begon te huilen. “Ik wil dit niet meer,” zei
ze snikkend. “Ik wil niet meer rustig in bed blijven liggen. Het gaat veel te langzaam.” “Je
moet nog even volhouden,” zei Fabian terwijl hij haar over haar rug streek. Nienke maakte
zich los uit Fabian’s omhelzing en veegde haar tranen weg. “Nee, ik weet iets beters. Ik ga
vanaf nu de lessen volgen. En als ik merk dat het niet gaat, dan ga ik gelijk weer terug in
bed.” Fabian zuchtte, hij dacht namelijk dat hij haar nu wel overtuigd had. “Nienke.. Je moet
zoiets langzaam opbouwen. Dit is een veel te grote stap.” Maar Nienke leek overtuigd van
haar idee. “Ik bouw het ook langzaam op. Ik ga heus niet naar feesten, naar de stad of wat
dan ook. Ik ga alleen naar school, om op een stoel te zitten en te luisteren..” Fabian keek haar
twijfelend aan. Hij kon haar toch niet tegenhouden, dacht hij. Ja, hij kon haar meesleuren en
vastbinden aan haar bed, maar dat zou ze hem nooit vergeven. “Oké,” zuchtte hij. “Maar ik
blijf de hele tijd bij je.. Je hebt toch geen andere lessen dan mij vandaag?” Nienke glimlachte
en knikte haar hoofd. Daarna liepen ze samen het lokaal binnen.
Twee lesuren later waren Jeroen en Noa vrij en gingen naar huis. Patricia en Joyce waren ook
vrij, maar gingen met Robbie in het redactielokaal bezig met de schoolkrant. Fabian, Nienke,
Amber, Appie en Mick hadden pauze en wachtten in de kantine op de les Aardrijkskunde die
ze straks hadden. Appie had, zoals gewoonlijk, weer te veel eten gekocht dat hij voor ieders
neus op zat te eten. Mick was een sportschema aan het maken, omdat hij een nog betere
conditie wil hebben. Nienke zat in de zitzak op Fabian’s schoot te luisteren naar de verhalen
van Amber. “.. Dus toen moest ik dat rokje wel kopen, want anders had ik nog steeds geen
outfit voor dat feest van die week.” “Gaat dit over dat thema feest van een paar maand
geleden in die grote club?” vroeg Nienke die het eventjes niet meer volgde. Toen Amber
knikte zei ze: “Oh, maar daar was ik bij toch?” “Ja, maar ik heb je nooit verteld hoe ik nou aan
die kleding kwam,” antwoordde Amber alsof dat heel interessant was. “Kan ik me niet
voorstellen,” was Fabian’s opmerking die af en toe zijn hoofd liet zien achter zijn
Aardrijkskundeboek. Nienke begon te lachen. “Maar het was wel een heel leuk feest!” “Ja heel
leuk! Behalve op het einde met die jongens..” Amber keek naar Nienke’s blik en had toen
door dat ze haar mond voorbij had gepraat. Amber en Nienke hadden na dat feest op de