Informatie

mag ik vast wel naast je zitten of niet?” “Natuurlijk,” lachte Fabian. Mick ging zitten, deed zijn
tas open en haalde zijn boeken eruit. “Hoe gaat het eigenlijk met Nienke?” vroeg Mick. “Ja,
gaat wel. Ze doet zich gezonder voor dan dat ze is, dat wel. Ze heeft af en toe nog dipjes.”
“Oké, en tussen jullie gaat het ook nog steeds goed?” “Ja, heel goed,” antwoordde Fabian
stralend. “Hoe euhm..” begon Mick zijn zin. “Hoe weet je eigenlijk zo zeker dat je verliefd op
haar bent?” Fabian begon te lachen. “Dat weet ik al gelijk als ik naar haar kijk, zelfs als ik aan
haar denk. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar dit gaat niet om mij en Nienke maar
om jou en Joyce hè?” Mick zuchtte. “Ja. Ik weet gewoon niet hoe het zit. Ik kom niet uit mijn
woorden als ik bij haar ben, ik voel me echt stom dan. Wat moet ik nu doen?” Fabian begon
weer te lachen. “Waarom lach je mij nu uit?” vroeg Mick teleurgesteld. “Ik lach je niet uit,” zei
Fabian. “Maar dat jij aan mij advies vraagt over meisjes vind ik gewoon grappig.” “Ja, omdat
jij er nu wel succes mee hebt.” “Weet je?” zei Fabian. “Vraag haar gewoon mee uit eten. Dan
kan je gelijk uitzoeken wat ze van je vindt en misschien komt er nog wel wat moois uit die
avond.” Mick keek iets blijer. “Oké is goed. Dan zoek ik een heel mooi restaurant uit en dan
pak ik haar helemaal in.” “Zo ken ik je weer,” zei Fabian lachend terwijl hij zijn mobieltje
pakte. Hij stuurde een smsje naar Nienke. ‘Ik mis je nu al,’ zette hij erin en drukte op
versturen.
“Wat zit jij nou te lachen?” vroeg Amber verbaasd toen ze Nienke naar haar telefoon zag
kijken. Nienke liet Amber haar smsje lezen en Amber begon te zuchten. “Jullie kunnen ook
geen moment zonder elkaar hè.” Nienke reageerde niet en smste Fabian terug: ‘Ik jou ook!’
Patricia en Joyce zaten voor Amber en Nienke en Joyce zat al een tijdje voor zich uit te staren.
“Waar zit je aan te denken?” vroeg Patricia nieuwsgierig. “Nergens aan,” loog Joyce. “Aan
Mick hè?” vroeg Patricia. “Ja..” zuchtte Joyce. “Ik had gewoon nooit met hem moeten zoenen.
Dan hadden we gewoon normaal met elkaar kunnen doen. Ik kan hem nu zelfs niet eens
normaal meer aankijken.” “Je bent gewoon verliefd,” zei Patricia lachend. “Je moet gewoon
actie ondernemen, hem veroveren.” “Ja, dat is iets voor jou. Dat durf ik niet. Trouwens, het is
makkelijker gezegd dan gedaan.” “Het komt wel goed, ik help je wel.” Patricia bedacht veel
ideeën, maar Joyce was het er steeds niet mee eens. Toen er door de lerares werd gevraagd
of ze stil wilden zijn, besloten ze om het later te bedenken.
De uren op school gingen snel voorbij en aan het einde van de schooldag stonden Nienke en
Amber bij hun kluisje. “Zo, de eerste schooldag is voorbij,” zei Amber opgelucht. “Ja, het was
best een lange dag. Moet ik weer even aan wennen.” Ineens werd het zwart voor haar ogen
en ze voelde twee handen op haar gezicht. “Wie ben ik?” klonk er een stem. Nienke wist dat
het Fabian was en draaide zich blij om. Ze omhelsde hem. “Hoe ging je laatste les?” vroeg ze.
“Goed, maar gelijk al veel huiswerk.” “Dat vind jij toch niet erg?” plaagde Amber hem. Nienke
gaf Fabian een kus en ze liepen naar de fietsen. Ze kwamen Noa en Jeroen tegen, die samen
uit eten gingen. Toen ze bij de fietsen aankwamen zagen ze dat er een briefje op Nienke’s
zadel geplakt was. Nienke pakte het briefje en las het voor. “Denk maar niet dat jullie hier
nog vrolijk rond kunnen lopen als ik klaar met jullie ben.” Ze schrokken en Nienke dacht