Informatie

nou op doelde. Ineens dacht hij weer aan wat Jochem en hij met elkaar bespraken. ‘Jij gaat
naar Nienke om te horen wat ze nog weet’ had Robert tegen Jochem gezegd. Ineens kreeg
Fabian een schok door zijn lichaam. Robert probeert hem nu uit te horen over Nienke,
daarom vraagt hij zoveel. Robert weet wel wat er met Nienke aan de hand is maar doelt nu
gewoon op haar geheugen, dacht Fabian. “Ze weet nog helemaal niks,” antwoordde Fabian.
“En dat zal ook nog wel heel lang duren.” Hij overdreef dit laatste een beetje omdat hij wilde
voorkomen dat hij of Jochem iets bij Nienke gingen doen. Robert hield gelukkig op met
vragen en ging door met waar hij gebleven was. Fabian keek Robert wantrouwend aan. Wie is
die man in werkelijkheid? vroeg Fabian zich af. En wie is Jochem in werkelijkheid? Ineens
dacht hij aan Amber. Zei ze nou dat ze met Jochem gezoend had? Staat dit er los van, of
heeft het er iets mee te maken? Fabian vond dit sowieso al niet kloppen. Hij kon er alleen niet
veel over nadenken omdat Amber met hem uitging toen het zo slecht ging met Nienke. Nu
hij er wat beter over nadenkt was het gedrag van Jochem van begin af aan al vreemd. Eerst
versierde hij Nienke, tenminste zo leek het. En daarna had hij in één keer interesse in Amber.
Fabian’s gevoel over deze hele situatie werd steeds slechter. Er is iets vreemds aan de hand
en hij moest nu meteen iets doen. Hij pakte snel zijn jas en tas en stond op. “Wat doe je?”
vroeg Robert. “Euh, ik voel me echt niet lekker,” wist Fabian snel te verzinnen en rende weg.
Hij rende de school uit naar zijn fiets en fietste zo snel mogelijk naar huis. Hij moest de
sleutel bekijken. Toen hij het huis binnenkwam vroeg hij zich af of Patricia hier zou zijn? Hij
hoorde niets, maar schonk er niet teveel aandacht aan want hij moest die sleutel bekijken. In
zijn kamer trok hij zijn bureaula open en haalde uit zijn zwarte horlogedoos de sleutel. Hij
had dat horloge van Nienke gekregen voor zijn verjaardag. Hij vond zelfs het doosje mooi en
heeft het daarom ook bewaard. Hij bekeek de sleutel goed. Nog steeds zo goud, net als
vorige keer. Fabian voelde dat de sleutel niet helemaal glad was, maar dat er gleufjes in
zaten. Hij pakte zijn vergrootglas en bekeek die gleufjes. Nu pas zag Fabian dat dit niet
zomaar gleufjes waren, maar tekens. Hij herkende zelfs een paar van die tekentjes: het zijn
hiërogliefen. “Ik dacht al dat ik wat hoorde.” Fabian schrok en draaide zich om. Daar stond
Nienke ineens in de deuropening. “Wat doe jij hier?” vroeg hij verward terwijl hij achter zijn
rug de sleutel weer terug in zijn la probeerde te leggen. Nienke keek hem vreemd aan. “Dat
kan ik beter aan jou vragen. Moet je niet op school zitten?” “Ja, ik ga zo ook weer terug,” hij
keek haar aan terwijl hij nadacht. Hij kon dit niet aan haar vertellen. Niet nu in ieder geval.
Wie weet wat er straks weer gebeurd. Hij bekeek haar nog eens goed en zag dat ze op blote
voeten liep. Hij bedacht zich geen seconde en liep naar haar toe. “Wat loop jij hier eigenlijk
rond? Je moet in bed blijven liggen?” zei hij terwijl hij haar bij haar arm pakte en meetrok.
Maar toch vond Nienke het vreemd dat Fabian hier was. “Je hebt nu het eerste uur toch
muziek van die nieuwe leraar?” vroeg ze terwijl ze zich liet meesleuren. “Ja.. maar daar had ik
geen zin in.” “En daar kwam je achter toen je al op school was?” vroeg Nienke die het niet
begreep. Fabian zuchtte. Hij loog nooit tegen Nienke en kwam er nu dan ook pas achter hoe
moeilijk dat eigenlijk is. “Beetje stom hè?” zei Fabian zacht. Toen ze aankamen bij haar kamer
gebaarde Fabian direct dat ze in bed moest gaan liggen. Ze wilde het eigenlijk niet maar toch
deed ze het. “Fabian?” zei ze na een stilte. Fabian keek haar aan en ging op de rand van haar