Informatie

de kant van het veld hing Noa om de nek van Jeroen. “Ga je vanmiddag mee?” vroeg Noa.
“Waarheen?” “Ik ga met Trudie nieuwe bloemen uitzoeken voor in huis,” antwoordde Noa.
Jeroen zuchtte: “Ja daag, een beetje als een wijf naar een suffe bloemenwinkel zeg, dacht het
niet.” Noa keek hem met een kwade blik aan, maar begon daarna te lachen. “Nee je hebt
gelijk, we willen ook eigenlijk niet dat je meegaat. Krijgen we straks weer problemen met de
verkoper of zo.” Jeroen fronste zijn wenkbrauwen. “Grappig hoor. Maar kan dat niet een
andere keer? Blijf gewoon gezellig bij mij, kunnen we braaf huis werk maken. De stapels staan
tot aan het plafond bij jou.” Noa lachte en gaf hem een stomp. “Echt niet. Het enige waar ik
nog veel voor moet maken is Engels, maar dat komt wel goed.” “En laten we dat nou net
morgen hebben,” lachte Jeroen. Noa lachte: “Nee, ik heb het Trudie beloofd.” Jeroen keek
haar smekend aan, maar het lukt hem niet Noa te overtuigen thuis te blijven.
Na schooltijd stond Joyce bij haar kluisje. Ze had aantekeningen voor de schoolkrant in haar
kluisje die ze nodig had voor de redactievergadering. Ze sloeg haar kluisje dicht en schrok
van iemand die ineens naast haar stond. Na een paar tellen besefte ze dat Mick daar stond.
“Hoi,” zei Mick. “Hee,” zei Joyce verlegen. Mick begon te praten: “Even over dat etentje van
ons. Sorry dat het daar niet meer van is gekomen. Ik was namelijk..” Joyce snapte het wel en
begon erdoorheen te praten: “Hee, ik begrijp het.” Mick keek haar lief aan. “Gelukkig. Zou je
misschien morgenavond dan met mij naar de pizzeria willen gaan?” Joyce kreeg een hele
grote glimlach op haar gezicht. “Ja, heel graag,” antwoordde ze. Mick keek haar verlegen aan,
maar nam toch de stap om haar een kus op haar mond te geven en liep daarna weg. Joyce
liep vrolijk naar het redactielokaal waar ze Robbie en Patricia betrapte toen ze aan het
zoenen waren. Patricia schrok, omdat ze wist dat Joyce het moeilijk had met Mick. “Stoor
jullie niet aan mij hoor,” zei Joyce terwijl ze vrolijk haar tas op tafel legde. Robbie grijnsde en
wilde Patricia weer zoenen, maar Patricia hield hem lachend tegen. “Wat heb jij? De loterij
gewonnen ofzo?” Patricia had geen idee waarom Joyce ineens zo vrolijk was. “Ja, de
liefdesloterij!” Joyce vertelde dat ze Mick net was tegengekomen en dat ze morgen uit
gingen.
Ondertussen in het ziekenhuis stonden de ouders van Fabian op het punt om weg te gaan.
Ze waren gelijk langsgekomen toen ze hoorden dat Nienke weer naar huis mocht. De moeder
van Fabian omhelsde Nienke. “Rustig aan doen hè meid. En heel gauw beter worden.” Nienke
knikte vriendelijk. “Bedankt voor alles,” zei ze tegen de vader en moeder. Toen ze wegliepen
kwam de dokter net binnen. Hij zei de ouders van Fabian ook gedag en kwam binnenlopen.
“Alles klaar?” vroeg de dokter. “Bijna,” zei Nienke die nog wat laatste spulletjes in haar tas
deed. “Trudie komt haar zo ophalen, ik ben namelijk op de fiets,” zei Fabian. “Nog even naar
de Wc hoor,” zei Nienke en liep weg. De dokter keek Fabian aan. “Ik weet wel dat ik van jou
niets anders verwacht, maar toch vraag ik het even: Doe je voorzichtig met haar?” Fabian
glimlachte: “Natuurlijk.” “Het is een hele bijzondere meid,” zei de dokter. “Ik weet het,” zei
Fabian verlegen. Toch had hij nog een paar vragen. “Maar hoe zit dat nou dan met haar
geheugen? Ik bedoel, mogen we daar met geen woord over spreken met haar?” De dokter
vertelde dat ze het niet over zaken moesten hebben dat ze niet meer kan herinneren, want