Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
niet. Geen één antwoord kon hij geven aan zichzelf. Bij het ziekenhuis aangekomen rende hij<br />
als een speer naar Nienke’s kamer. Zijn hart sloeg over toen hij Nienke niet in haar bed zag<br />
liggen. Hij zocht snel de dokter en toen hij hem gevonden had zei hij buiten adem: “Waar is<br />
Nienke?” De dokter zag Fabian’s bezorgde gezicht en zei: “Nienke is wat in de kantine aan<br />
het drinken met de zuster.” Fabian was opgelucht door dat antwoord. Het ging blijkbaar weer<br />
goed met haar. Maar hij moest voorkomen dat Jochem bij haar zou kunnen komen en zei<br />
snel: “We moeten haar verplaatsen naar een andere kamer!” De dokter keek verbaasd maar<br />
glimlachte toen al snel. “Fabian,” zei hij. “Nee echt, er mag niemand meer bij haar komen. Als<br />
mensen vragen waar ze ligt, moet je dat absoluut niet geven!” De dokter schrok van de<br />
serieuze blik van Fabian, maar wilde eigenlijk al de hele tijd het goede nieuws vertellen.<br />
“Fabian, ze mag straks naar huis.” Fabian was verbijsterd door de woorden van de dokter.<br />
“Wat?” was het enige wat hij kon uitbrengen. “We moeten zo nog even wat testjes bij haar<br />
doen en dan mag ze naar huis!” Fabian was ineens helemaal weer vergeten wat hij net<br />
gezegd had en keek de dokter met een blij gezicht aan. De dokter legde een hand op<br />
Fabian’s schouder. “Ze was in de kantine zei u?” De dokter knikte, maar toen Fabian weg<br />
wilde lopen hield hij hem nog even tegen. “Als er wat aan de hand is, dan zeg je het wel hè?<br />
Ik bedoel, het is natuurlijk een vreemde situatie van Nienke. En wij zijn hier allemaal op de<br />
afdeling al een beetje gehecht aan haar.” Fabian knikte vriendelijk maar liep toen snel weg.<br />
Bij gym moesten ze allemaal op een rij staan. De gymlerares ging alle leerlingen bij langs. De<br />
Anubis bewoners stonden bij elkaar. Eerst Jeroen, die met zijn groene joggingpak natuurlijk<br />
bij Noa stond, die een mooi rood vestje aan had en een zwarte broek. Daarnaast stonden<br />
Patricia en Joyce. Patricia haar joggingpak was helemaal zwart en ze had er zelfs nog een<br />
sjaal bij om, terwijl Joyce een groen topje aan had met een grijze broek. Amber was natuurlijk<br />
weer op en top modern gekleed. Ze had een witte driekwart broek aan met roze strepen aan<br />
de zijkanten en een roze vestje met korte mouwen. Ze had zelfs nog roze beenwarmers erbij.<br />
Mick en Appie, die allebei een wit T-shirt aanhadden met een grijze broek, stonden daarnaast<br />
wat te stoeien. “En waar is Fabian?” vroeg de lerares. Amber merkte nu ook op dat Fabian er<br />
niet was. Ze was nog steeds boos op hem, dus deed net alsof het haar niks kon schelen. “Die<br />
is bij Nienke,” antwoordde Appie eerlijk. “Meneer van Swieten heeft tegen mij gezegd dat<br />
Fabian alle lessen weer zou volgen, dus ook gymnastiek.” “Ja, maar dit keer was het blijkbaar<br />
een uitzondering of zo? Hij rende namelijk ineens weg, ik weet ook niet waarom.” De lerares<br />
keek een beetje vreemd maar dacht er niet veel over na. Ze wilde namelijk zo snel mogelijk<br />
beginnen met de les. “Oké, we gaan nu opwarmen! Begin aan die kant maar te rennen over<br />
de gele lijn!” Ze wees naar de linkerkant van de rij en langzamerhand begonnen de eersten te<br />
rennen. “Hup, opschieten!” riep de lerares streng. Na het warmlopen werd de groep in drie<br />
teams verdeeld en gingen ze basketballen. Twee teams speelden een wedstrijdje tegen elkaar<br />
en het winnende team speelt tegen het team dat aan de kant staat. Appie was natuurlijk de<br />
leider van het eerste team en ging in het midden van het veld staan tegenover de leider van<br />
het andere team. Hij keek over zijn schouder, recht in het gezicht van Amber. Ze glimlachte<br />
even en zei: “Ik ben niet meer boos hoor.” Appie kreeg een grijns op zijn gezicht. “Mooi. Als<br />
je maar niet denkt dat ik de bal naar een meisje gooi,” grapte hij terwijl het spel begon. Aan