Informatie

met Jochem en waarschijnlijk maakte Nienke zich daar zorgen om.” Ineens leek Appie niet
meer te zitten met Nienke, maar met Amber. “Een date met Jochem? De leraar Engels?” Hij
keek Fabian met open mond aan. “Dat is toch niet normaal. Als leraar mag je helemaal niet
afspreken met je leerlingen. Wie denkt die vent wel niet wie hij is? En weet je hoeveel ouder
hij is.” Appie ratelde maar door over Jochem waar Fabian zich nogal aan ergerde. Appie had
dit door en vroeg toen: “Maar hoe is het nu met Nienke?” “Volgens mij wel weer wat beter,”
antwoordde Fabian. De andere bewoners kwamen de hal in om naar school te gaan. Snel
pakten Fabian en Appie hun tassen en verlieten ook het huis.
Patricia en Joyce zaten in de les tekenen toen Joyce vroeg: “Ik ga na school even bij Nienke
langs, ga je mee?” Patricia keek haar strak aan. “Euh, nee sorry, ik moet nog veel voor school
inhalen.” Joyce knikte en ging weer verder met haar tekening. Ze hadden de opdracht
gekregen om een tekening te maken dat eruit zag alsof het uit een sprookjesboek komt.
Joyce had het idee bedacht om een kikker te tekenen met een prinses die hem kuste. Ze had
al lichtstralen eromheen getekend, zodat het leek alsof de kikker elk moment in een prins kon
veranderen. En dan leven ze nog lang en gelukkig, dacht ze. Joyce zuchtte. Ging dat in het
echt ook maar zo makkelijk. Zij heeft nu met Mick gezoend en nog zijn ze nog niet samen. Ze
keek even naar Patricia’s tekening, maar die had net als vijf minuten geleden alleen nog maar
een regenboog op haar papier staan. Ze keek Patricia aan en merkte op dat Patricia voor zich
uit zat te staren. Ze stootte haar aan: “Hee, waar zit jij nou met je hoofd?” Patricia schrok op
uit haar gedachten. “Oh, aan Robbie,” zei ze met een glimlach. Joyce zuchtte en ging verder
met haar tekening.
Amber liep al de hele ochtend met haar hoofd in de wolken waar Appie gek van werd. Toen
hij samen met haar in de kantine zat zei hij: “En hoe zit hij eruit in je gedachten?” Amber keek
hem aan en vroeg verbaasd: “Wie?” Appie zuchtte: “Jochem natuurlijk. Met wie je een date
had?” Amber keek hem met open mond aan: “Hoe weet jij dat?” Ze had zelf door dat het een
domme vraag was, want hij kon het maar van één iemand gehoord hebben. “Waar bemoei jij
je mee?” vroeg ze streng. “Ambiebambie, het is je leraar. Het is niet goed wat hij doet, je
moet bij hem uit de buurt blijven.” Amber zuchtte: “En dat bepaal jij? Houd je er gewoon
buiten!” Toen Fabian de kantine binnen kwam gelopen had ze helemaal geen zin meer om
daar te zitten en liep dus (met een boog om Fabian heen) de kantine uit. “Ook al ruzie met
jou?” vroeg Fabian aan Appie. “Ja,” zuchtte Appie. “We mogen niks over haar zeggen.” Appie
zag de glimlach op Fabian’s gezicht: hij leek er niet echt mee te zitten. “En toch ben jij nog
vrolijk?” Fabian lachte: “Ja, ik heb Nienke net gebeld en het gaat weer goed met haar. En ik
kreeg net te horen dat ik de proefwerken die ik moest inhalen allebei voldoende heb.” Appie
glimlachte en gaf Fabian de highfive. “Goed gedaan Fabiano! Ook al had ik niks anders
verwacht.” Fabian lachte. Hij was eigenlijk heel erg blij met die voldoendes. Deze cijfers tellen
toch een beetje mee voor het eindexamen. Hij heeft het niet laten merken de laatste tijd,
maar hij vond school nog steeds wel belangrijk. “Ik haal nog wat te drinken, wil jij ook?”
vroeg Appie. Fabian schudde zijn hoofd. “Nee ik ga nog even naar mijn kluisje. Ik zie je straks
bij gym.” Hij zei Appie gedag en liep de kantine uit. Hij kwam langs het lokaal van Engels