Informatie

werd gebracht. “Ik ben ik slaap gevallen, ik was heel moe,” zei ze zacht. “Heeft Amber je de
hele tijd aan de praat gehouden?” Nienke lachte: “Ja, best wel. Ze heeft een date dus was
helemaal enthousiast.” Fabian keek verbaasd. “Een date? Met wie?” Nienke haalde haar
schouders op. “Geen idee, ze zei dat ik hem niet kende. Ze heeft hem ontmoet toen ik hier al
lag.” Fabian trok nu zijn wenkbrauwen op. “Oh? Daar weet ik niks van.” Nu vond Nienke het al
helemaal vreemd. “Nou ja, ik zie haar de laatste tijd ook niet zoveel,” zei Fabian die er
blijkbaar niets achter zocht. “Maar volgens mij zit ze nog steeds achter Jochem aan hoor. Ze
had zich vandaag helemaal opgedoft en rende naar de eerste les gelijk naar hem toe zodat
ze met hem alleen was.” Nienke fronste haar wenkbrauwen en dacht aan hoe raar Amber die
middag eigenlijk deed. Er klopte hier iets niet, dacht ze. Opeens schrok ze op. Ze sloeg de
dekens van zich af en sprong uit bed. Fabian keek helemaal verbaasd en rende gelijk achter
Nienke aan die de gang op was gerend. “Nienke! Wat doe je?!” riep hij bezorgd. Waar ging
ze heen? Wat is er aan de hand? Wist hij het maar..
Hoofdstuk 8 – De ontdekking
“Nienke!” riep Fabian nu nog harder. Maar Nienke luisterde niet en rende gewoon door. Toen
er geen lift klaarstond besloot ze de trap te nemen. Maar net voordat ze het trappenhuis
binnen wilde stormen kon Fabian haar nog net bij haar middel grijpen en draaide haar de
andere kant op. “Nienke nee! Wat bezielt jou?!” riep Fabian op zo’n verbaasde toon dat
Nienke er zelf van schrok. Ze wist zelf eigenlijk ook niet waarom ze zo hysterisch deed, maar
toch klopte er een gevoel niet. Nu ze door had dat ze met geen mogelijkheid uit het
ziekenhuis kon komen om Amber te halen, dacht ze aan een telefoon. Op deze verdieping is
er een telefoon in de gezamenlijke kamer, dacht ze. Omdat ze zo buiten adem was kon ze
moeilijk snel de vraag van Fabian beantwoorden en besloot dat te bewaren voor later. Snel
maakte ze zich los uit de greep van Fabian en rende de volgende hal in, naar de gezamenlijke
kamer. Vaag hoorde ze Fabian’s stem op de achtergrond en de stem van nog iemand. Het
maakte haar niet uit: als ze Amber maar kon spreken. Toen ze bij de kamer aankwam had ze
alleen maar oog voor de witte telefoon die op een tafeltje tegen de muur stond. Ze rende er
op af en pakte de telefoon, onwetend dat veel mensen haar verbaasd aankeken. Fabian was
nu ook binnen en zag hoe Nienke een nummer probeerde in te toetsen. Haar zicht was zo
vaag dat ze de nummers niet meer kon zien. Fabian pakte de telefoon uit haar handen en
legde hem met een harde klap terug. “Maar Amber,” zei Nienke in paniek. “Ze is bij hem, je
moet haar ophalen.” Fabian snapte niet waar ze zich nou druk om maakte. De dokter stond er
ook bij en had geen idee wat er aan de hand was. Wat hij wel zag was dat Nienke stond te
hyperventileren. Fabian voelde haar steeds slapper worden en hield haar stevig vast. Hij keek
de dokter in paniek aan. “Ze moet naar haar kamer,” zei de dokter en wilde Nienke uit
Fabian’s handen pakken. Fabian vond dat hij het zelf prima kon en droeg Nienke zo snel
mogelijk naar haar kamer. De dokter deed daar haar zuurstofmasker weer om zodat Nienke
langzaam weer op adem kon komen. “Wat was er nou in vredesnaam aan de hand!” zei de