Informatie

heb toch nog een heleboel te vertellen,” zei ze geheimzinnig. Fabian trok zijn wenkbrauwen
op. “Als je maar niet de hele tijd achter elkaar doorpraat hè. En als je ziet dat ze erg moe is
dan moet je haar alleen laten. En absoluut niet over dingen praten die ze zich niet kan
herinneren.” Amber zuchtte: “Neehee, dat weet ik wel.” De tweede bel ging. Amber en Fabian
haastten zich naar de les. Het eerste uur ging eigenlijk wel snel voorbij tot grote opluchting
van Amber. Toen de bel ging wist ze niet hoe snel ze weg moest gaan. Ze stormde het engels
lokaal binnen waar Jochem binnen naast de deur stond. Hij sloot de deur toen Amber binnen
was en ging ervoor staan. Amber glimlachte verlegen. “Ik stond al op je te wachten,” zei hij en
pakte haar hand vast. “Wat dacht je van vanavond om 19.00 uur bij mij thuis? Ik zorg voor
een diner,” Amber voelde het kriebelen in haar buik en keek hem bewonderend aan. Ze
knikte zachtjes. Hij pakte haar hand nu beter vast en stopte er een briefje in. “Mijn adres,” en
hij gaf haar een knipoog. “En onthoud: meneer van Swieten mag hier niets van weten, snap
je?” fluisterde hij in haar oor. Amber kon alleen maar knikken. Op dat moment kwam de rest
van de klas binnen. Fabian keek verbaasd naar Amber. “Ging je hier zo snel heen? Wat deed
je hier?” vroeg hij. “Niks,” loog Amber. Fabian keek haar doordacht aan. “Ik heb je heus wel
door hoor. Ik denk dat je hem beter met rust kan laten, hij is je leraar.” Amber reageerde niet
en bleef de hele les starend naar Jochem kijken.
Na schooltijd ging Fabian zijn proefwerken inhalen, Amber fietste snel naar Nienke, Jeroen,
Noa, Mick en Appie gingen naar huis en Patricia en Joyce zaten in het redactielokaal de
laatste dingetjes voor het publiceren van de schoolkrant te bespreken. Robbie kwam binnen
en liep gelijk naar Patricia toe. Hij gaf haar een kus en vroeg bezorgd: “Gaat het wel weer met
je?” Patricia knikte lief. “Ja hoor. Sorry dat ik gisteren zo deed. Je was zo lief en ik deed zo
bot.” Robbie glimlachte: “Het geeft niet, ik snap het wel.” Hij gaf haar een aai over haar bol en
ging snel zitten voor de bespreking. “Wist je al dat er een nieuwe leraar komt?” zei Joyce
ineens uit het niets. Patricia en Robbie keken op. “Oh ja? Voor welk vak?” vroeg Robbie.
“Biologie! Wij krijgen hem Patries.” “Misschien ik ook wel,” reageerde Robbie. “Volgens mij
komt hij morgen!” zei Joyce enthousiast. Het kon Patricia niet zoveel schelen, maar aan de
andere kant was ze ook wel weer benieuwd wat voor leraar het is.
Amber rende helemaal hysterisch het ziekenhuis in op weg naar Nienke’s kamer. Nienke sliep
maar schrok wakker toen Amber buiten adem aan haar bed stond. “Sorry, sorry,” zei Amber.
“Wil je verder slapen?” Nienke keek verward naar haar vriendin die naast haar bed stond.
“Nee, nee. Maar wat doe jij hier? En waarom ben je zo buiten adem?” Amber ademde een
paar keer diep in en uit en begon toen te vertellen. “Ik heb nog zoveel te vertellen, ik dacht ik
kom de hele middag even bij je langs. En Fabian was vergeten dat hij twee proefwerken
moest inhalen, dus hij komt vanavond.” Nienke was een beetje teleurgesteld maar vond het
ook heel fijn dat Amber er was. “Oké, nou vertel!” “Wat?” vroeg Amber een beetje onnozel.
“Je wilde toch nog zoveel vertellen?” vroeg Nienke verbaasd. Amber werd ineens weer helder.
Ze ging snel op de rand van Nienke’s bed zitten en begon te vertellen: “Oh ja. Je raadt het
nooit, je raadt het nooit,” begon ze opgewonden te vertellen. “Ik heb een date!” Nienke keek
haar verwonderend aan. “Een date?” Voordat ze kon vragen met wie Amber een date heeft