Informatie

Fabian fietste als een gek naar het ziekenhuis. Hij kon niet wachten om weer bij Nienke te
zijn. Daarom zette hij zijn fiets zo dicht mogelijk bij de ingang en rende naar binnen. Toen hij
bij haar kamerdeur was en de deur opendeed bleef hij plotseling staan. Hij schrok omdat hij
Nienke anders dacht aan te treffen. Ze lag namelijk nog steeds met haar ogen dicht en had
nu een zuurstofmasker op. Hij keek achterom en zag de dokter naar hem toe lopen. “Fabian!”
riep de dokter. Toen hij vlakbij was zei Fabian: “Wat is dit? Ze was toch wakker? En waarom
heeft ze een zuurstofmasker op?” Hij keek erg verward. “Rustig,” begon de dokter. “Ze is
ontwaakt uit haar coma en ze kwam even bij. Maar ze is heel moe en slaapt nu. En we
hebben haar een zuurstofmasker omgedaan omdat ze erg benauwd is.” Fabian was weer
gerustgesteld. Hij dacht dat van Swieten het misschien verkeerd begrepen had, wat wel heel
stom zou zijn. “Weet jij of ze ooit ademhalingsproblemen heeft gehad, vroeger
bijvoorbeeld?” vroeg de dokter serieus. Fabian dacht na en schudde daarna zijn hoofd. Hij
heeft Nienke er nog nooit over gehoord in ieder geval. De arts keek bedenkelijk. “Hoe is het
verder met haar? Ik bedoel, over de schade waar u het een keer over had?” Fabian wist dat er
een kans zou zijn dat ze een nog groter deel van haar geheugen kwijt zou zijn of dat ze zelfs
haar vrienden niet meer zou herkennen. “Daar kunnen we nu nog niet heel veel over zeggen.
We denken dat ze geen ernstige schade heeft opgelopen, ook omdat ze nog naar jou vroeg.”
Fabian smolt toen hij dat hoorde. De dokter zei Fabian gedag omdat hij snel door moest.
Fabian sloot de deur achter zich en ging aan de rand van Nienke’s bed zitten. Het zag er
precies hetzelfde uit als alle andere dagen, maar het voelde nu wel anders. ‘Ze slaapt nu
alleen,’ dacht Fabian. Hij kon haar gewoon wakker maken, maar dat wilde hij niet. Ze had
haar rust hard nodig. Na een paar uur zag hij haar ogen knipperen en hij keek hoopvol naar
Nienke. Haar ogen openden langzaam en draaide haar hoofd naar Fabian toen ze hem zag.
“Hee,” zei Fabian lief terwijl hij over haar arm aaide. Nienke wilde wat zeggen maar het kwam
er niet uit. Ze reikte haar hand naar haar zuurstofmasker en haalde het van haar mond af.
“Fabian,” zei ze zacht. Er rolde een traan over haar wang die Fabian vervolgens wegveegde.
Hij pakte een glas met water dat op het kastje naast haar stond en gaf haar wat water.
“Rustig,” zei hij zacht toen Nienke begon te snikken. Ze legde haar armen om Fabian’s nek
waarna ze hem naar zich toe trok om hem vervolgens te knuffelen. Toen Fabian hoorde hoe
benauwd ze was, pakte hij snel het zuurstofmasker. Hij gaf een kus op haar mond en deed
vervolgens het zuurstofmasker weer bij haar om. Maar Nienke haalde het weer weg en vroeg:
“Hoe kan het dat ik hier weer ben?” “Je hebt een terugval gehad op één of andere manier,”
vertelde Fabian rustig. Hij wilde eigenlijk vragen of ze nog iets wist maar was doodsbang dat
het weer mis zou gaan. Toen zag hij dat ze een beetje in paniek raakte. “In de les,” begon ze.
“Ik werd ineens niet goed.” Ze slikte even: “Zomaar..” Ze ademde moeilijk. Fabian pakte haar
handen: “Rustig Nienke..” Hij zette weer het zuurstofmasker op haar mond en aaide over haar
hoofd. “Het komt allemaal weer goed, ga nu maar weer slapen.” Nienke was erg moe en had
niet de kracht meer om met Fabian te praten. Fabian was allang blij dat hij Nienke even
gesproken had, maar zag tegelijkertijd dat ze goed in de gaten gehouden moest worden. Die
middag na school waren Amber, Appie, Joyce, Patricia en Mick nog langsgekomen. Nienke
was nog even bijgekomen, maar haar ogen vielen al snel weer dicht. Iedereen werd al snel