Informatie

vakantie naar Spanje? Dan gaan we dat doen!” Fabian probeerde zich voor te stellen hoe het
zou zijn als zij daar samen waren, maar het wilde niet echt lukken. Hij kon het gewoon niet.
Niet nu hij haar zo zag liggen. Tranen sprongen weer in zijn ogen. Hij heeft zich nog nooit
van zijn leven zo gevoeld, zo verdrietig en bang tegelijkertijd. Hij boog zich voorover en gaf
een lange kus op haar wang. Daarna keek hij haar lang aan. Hij had het gevoel dat ze elk
moment haar ogen open kon doen. Plotseling voelde hij haar hand. Haar hand kneep één
seconde zachtjes in de zijne. Hij schrok en keek met open mond naar zijn hand. Dit had hij
zeker weten niet gedroomd, dacht hij. “Nienke!?” zei hij met een blij gezicht. Hij tikte zachtjes
op haar wang. “Nienke!” riep hij wat harder. Hij kneep nu in haar hand in de hoop dat ze het
weer terug zou doen. “Dokter!” riep hij hard. Er kwam een dokter aan en vroeg wat er aan de
hand was. “Ze kneep me!” zei hij opgewonden. De dokter keek hem twijfelend aan. “Ze kneep
net in mijn hand!” zei Fabian nog een keer. De dokter maakte een gebaar dat Fabian op
moest staan. Hij scheen een paar keer lichtjes in Nienke’s ogen. “En?” vroeg Fabian hoopvol.
De dokter draaide zich om en Fabian voelde een kleine opluchting toen hij een glimlach van
de dokter zag. “Haar pupilreflex is beter geworden,” zei hij. De dokter draaide zich weer om
en bestudeerde Nienke nog even. Na even zei de dokter: “Ik haal er even een andere arts bij
om te bepalen of ze van de beademing af mag.” Fabian kon zijn oren niet geloven. Hij had
weer meer hoop in dat het allemaal echt goed zou komen. Hij liep naar haar toe en legde
beide handen op haar wangen. “Je bent zo sterk! Ik ben trots op je!” Na een tijdje kwam de
dokter terug met een andere man erbij. Fabian moest even in de hal wachten. Duizenden
gedachten gingen door zijn hoofd. ‘Zou ze binnenkort weer wakker worden? Heeft Appie
helemaal ongelijk met zijn vloek? Is het gif nog steeds in haar lichaam of niet? Zou Nienke
helemaal weer de oude worden? Hoe zit het met haar geheugen?’ Fabian merkte dat hij veel
te snel van stapel liep. Hij weet niet eens zeker of ze wel van de beademing mag en ook niet
hoever ze nu vooruit is gegaan. De doktoren kwamen de deur uit en keken Fabian aan. “Ze is
van de beademing af,” zei de dokter rustig. Een vlaag van opluchting ging door Fabian’s
lichaam heen. “En nu?” vroeg Fabian. “Het betekent dus dat ze weer zelfstandig kan
ademhalen. Haar pupilreflex is ook verbeterd en dat betekent dat ze weer reageert op een
aantal impulsen. Ze reageerde dus ook op jou, aangezien ze in je hand kneep.” Fabian kreeg
een kleine glimlach op zijn gezicht. “Morgenochtend gaan we nog een aantal testjes met
haar doen om te kijken waar ze allemaal op reageert, want daar is het nu te laat voor.” Fabian
knikte begrijpelijk: “Kan ik er morgenochtend bij zijn?” Hij wist wel dat hij morgenochtend
een belangrijk proefwerk had, maar dit vond hij veel belangrijker.” De doktoren overlegden
even met elkaar en vonden het wel een goed idee om Fabian bij de testjes de betrekken.
“Kan jij hier dan morgen om 8 uur zijn?” Fabian knikte hevig zijn hoofd. “Prima. Dan lijkt het
mij nu een goed idee als je naar huis gaat, of niet?” Fabian wilde eigenlijk niet, maar wist wel
dat hij nu moest gaan. Toen de doktoren zich omdraaiden had hij nog één vraag. “Wacht
even. Het is nu de eerste nacht dat ze zonder beademing ligt. Is dat niet gevaarlijk?” De
dokter vertelde dat ze goed in de gaten wordt gehouden en dat het niet gevaarlijk is. Dat
stelde Fabian gerust en hij fietste eindelijk een keer met een vrolijk gevoel naar huis.