You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Fabian stond gelijk op: “En? Is ze al wakker?” vroeg hij. De arts keek Fabian serieus aan en<br />
schudde zijn hoofd. “De andere artsen zijn nog steeds met haar bezig. Het spijt me Fabian. Ze<br />
heeft inderdaad een terugval gehad en ligt nu weer in coma.” Er sprongen tranen in Fabian’s<br />
ogen en hij keek verdrietig naar beneden. “Maar hoe heeft dit kunnen gebeuren? Wij hebben<br />
allemaal zo voorzichtig met haar gedaan,” Fabian keek vragend naar de arts, maar die wist<br />
ook geen antwoord. “Misschien dacht ze er zelf teveel over na? Of is er een moment geweest<br />
waardoor ze erge flashbacks kreeg?” Ineens ging er een pieper af. “Sorry Fabian, ik moet weer<br />
verder. Sterkte!” Fabian staarde de arts nog na en ging toen weer afwachtend zitten. Hij wist<br />
het allemaal niet meer.<br />
Patricia was erg geschrokken van wat er met Nienke is gebeurd en wilde even alleen zijn.<br />
Daarom is ze terug naar huis gefietst. Ze dacht aan de man aan de telefoon. ‘Je wilt natuurlijk<br />
niet dat er wat met Nienke gebeurt hè?’ waren zijn woorden. Patricia schrok van die<br />
gedachten. Zou hij er wat mee te maken hebben? Maar hoe heeft hij dat dan kunnen doen.<br />
En waarom? Ze ging toch op zoek voor hem? Ze wist dat ze op zoek moest naar iets en ze<br />
dacht dat ze het kon vinden in de geheime kamer. Toen ze de voordeur binnenkwam liep ze<br />
voorzichtig naar de kelder. Ze hoopte dat Victor er niet zou zijn. Ze vermoedde dat ze heel<br />
snel iets moest vinden voordat er nog ergere dingen zouden gebeuren. Ze kwam de donkere<br />
kelder binnen. Gelukkig, dacht ze. Geen spoor van Victor te zien. Ze liep langs alle potten met<br />
vreemde dingen erin. Ze heeft dit nooit een leuke plek gevonden. Altijd als ze hier kwam<br />
kreeg ze een raar gevoel. Ze dacht terug aan die keer dat Appie haar en Amber ontzettend<br />
had laten schrikken toen hij als Zombie verkleed de kast uit kwam. Ze waren zo geschrokken<br />
dat ze het hele huis bij elkaar gilden en bijna geen adem meer konden halen. Ook al vond ze<br />
dat toen vreselijk, ze verlangde wel weer terug naar die tijd. Toen was alles nog ongeveer<br />
normaal. Nu dacht iedereen dat ze het hele mysterie achter de rug hebben, maar zij zat er<br />
nog middenin…<br />
Fabian zat nog steeds te wachten op de artsen die met Nienke bezig waren. Plotseling ging<br />
de deur open en Fabian sprong weer op. “Is ze wakker?” De artsen schudden hun hoofd. “Ze<br />
reageert niet op wat voor impuls dan ook. Maar ze wordt goed bewaakt en ligt aan de<br />
zuurstof.” Fabian keek ernstig: “Komt het wel weer goed?” De arts haalde zijn schouders op.<br />
“Het is nu echt afwachten. We kunnen niets voorspellen.” Fabian knikte teleurstellend zijn<br />
hoofd. “Mag ik nu naar haar toe?” vroeg hij verlegen. Toen de artsen hun hoofden knikten<br />
wist hij niet hoe snel hij naar binnen moest. Fabian zag Nienke liggen. De kamer was erg stil<br />
en leeg. Het enige wat hij hoorde was het gepiep van de hartbewakingmonitor. Hij keek naar<br />
het aantal slangetjes die bij Nienke lagen en slikte even. Nienke had een zuurstofslang door<br />
haar keel. Fabian veegde een traan weg van zijn wang. Hij pakte haar hand vast. “Meisje<br />
toch,” zei hij zacht. “Hoe kon dit nou gebeurd zijn?” Hij was even stil en ging op de rand van<br />
haar bed zitten. “Het spijt me zo. Ik had veel beter op je moeten letten.” Hij snikte even en<br />
boog zich wat meer naar haar toe. “Ik ga er alles aan doen om je beter te maken,” fluisterde<br />
hij. Hij gaf een kus op haar wang en aaide over haar gezicht. Op dat moment kwamen Amber<br />
en Appie binnen. Fabian keek om. Ze keken schokkend naar hoe Nienke erbij lag. “Hee,” zei