Informatie

de schoolkrant in het redactielokaal. “Oké, dus wat hebben we nu?” vroeg Joyce serieus. Ze
ergerde zich een beetje aan Patricia en Robbie die de hele tijd klef aan het waren doen.
Patricia had dit door en deed weer wat serieuzer. “Euh, al aardig wat. We moeten Fabian en
Nienke ook nog steeds vragen voor een interview hè? Of gaan we dat niet meer doen?”
vroeg Patricia. “We kunnen het best vragen. Zal wel leuk zijn, aangezien ze wel een leuk
verhaal te vertellen hebben.” Robbie keek hun vragend aan. “Hoezo?” Patricia lachte. “Nou,
dat ze gespijbeld hebben om samen wat leuks te doen. Waarom denk je dat ze net werden
omgeroepen?” Robbie lachte. “Oei, die zitten nu wel in de problemen!” “Dat denk ik ook.”
Patricia en Robbie keken naar Joyce die een beetje met haar pen zat te spelen. “Wat is er met
jou?” vroeg Robbie. Joyce reageerde niet. Patricia had wel door wat er aan de hand was en
probeerde Robbie subtiel weg te werken. “Hé, heb jij die foto’s van die stelletjes al uitgeprint?
We zouden toch de beste eruit zoeken?” Robbie keek verbaasd. “Die zoeken we toch gewoon
uit op de computer?” “Nee, ik vind dat we het veel beter kunnen uitzoeken als je ze op papier
hebt.” Robbie snapte haar niet en vroeg: “Waarom? Dit is toch veel makkelijker?” Patricia
werd gefrustreerd dat Robbie niet mee werkte en verzon iets anders. “Moest jij dan nog niet
even dat andere doen?” Robbie begreep er nu helemaal niets meer van. “Welk andere?” Hij
zag Patricia’s gezicht en had eindelijk door dat hij weg moest. “Ooh ja dat. Dat kan ik mooi
even snel voor de volgende les doen.” Hij stond op, gaf Patricia een kus en liep weg. Patricia
draaide zich om naar Joyce. “Hé, gaat het?” Joyce keek Patricia aan en knikte. “Ben je niet blij
dat je met hem gezoend hebt?” Joyce zuchtte. “Jawel, maar het is toch niet echt?” Patricia
keek verbaasd. “Hoezo is het niet echt?” “Nou, iedereen was erbij en volgens mij deed ik het
ineens uit een opwelling en ik was ongeveer dronken. Mick weet dat ook.” Patricia sprak haar
tegen: “Hallo, je zoende hem omdat je hem leuk vindt! Dat was echt wel duidelijk hoor. Of
zou jij bijvoorbeeld ook Appie zomaar zoenen in een opwelling?” Joyce keek haar vies aan:
“Nee natuurlijk niet!” “Nou dan! Jij doet echt veel te moeilijk!” Joyce keek weer wat vrolijker.
Ze wist van zichzelf ook dat ze moeilijk deed, maar ze vond de situatie gewoon zo lastig. Ze
besloot er niet te lang meer over te piekeren en ging weer voor honderd procent voor de
schoolkrant.
Fabian en Nienke waren aangekomen bij het kantoor van Meneer van Swieten. Fabian klopte
op de deur. “Binnen!” klonk van Swieten zijn stem. Fabian keek Nienke aan en deed
voorzichtig de deur open. “Aah, daar zijn jullie. Ga snel zitten, de pauze is zo voorbij.” Ze
namen plaats op de stoelen die tegenover van Swieten stonden. Hij keek hun erg serieus aan.
Fabian en Nienke wisselden een blik met elkaar. “Jullie dachten zeker dat jullie er zomaar mee
wegkwamen hè?” Hij keek van Fabian naar Nienke en weer terug met een strenge blik.
Nienke keek Fabian aan. Wachtte hij nou op een antwoord? Moest ze daar serieus op
antwoorden? Ze dacht helemaal niet dat ze ermee weg kwamen, Fabian had het er zelf nog
over gehad. ‘We kunnen onze straf niet ontlopen hè?’ heeft hij nog gezegd. “Oké, vertel dan
maar waar jullie de rest van de dag waren.” Nienke schrok van deze vraag. Wat moest ze daar
dan op antwoorden? Ze heeft wel vaker gespijbeld maar dat kwam door alle opdrachten met
de club. Daar kwamen ze gewoon niet naar bepaalde lessen, maar ze zijn daarvoor nooit naar