Informatie

Fabian keek weer op zijn telefoon, hij vroeg zich af waarom Nienke niet terug smste. Mick
kwam uit zijn kamer en zag Fabian op de bank zitten. “Hoi!” zei Mick tegen Fabian. “Hoi,” zei
Fabian terug. Mick ging naast Fabian op de bank zitten en keek voor zich uit terwijl Fabian
rustig doorlas in zijn boek. Na een lange stilte zei Mick: “Rustig hè, zonder de meiden.” “Ja,”
antwoordde Fabian. “We zijn wel erg aan dat gekibbel gewend hè,” lachte Mick. Fabian lachte
een beetje mee. “Is er iets?” vroeg Mick. Fabian schudde zijn hoofd. “Je gaat me toch niet
vertellen dat je Nienke mist hè. Ze is nog geen paar uur weg.” Fabian lachte nu wat harder.
Waarom moest Mick dat nou weer door hebben? “Nou,” begon Fabian. “Ik heb haar gesmst,
maar ik krijg niks terug.” Mick begon te glimlachen. “Natuurlijk niet, die is veel te druk bezig
met alle winkels in en uit huppelen en die heeft haar handen vast vol met tassen en kan ze
niet terug smsen.” Fabian lachte en dacht ook wel dat Mick gelijk had. Toch zag Mick dat hij
Fabian niet helemaal gerustgesteld had. “Je maakt je nog steeds zorgen om haar hè?” Fabian
keek Mick aan en knikte. “Ze werd vanochtend wakker op de grond in de badkamer. Ze had
geen idee hoe ze daar was gekomen en hoelang ze daar heeft gelegen.” Mick schrok en keek
Fabian serieus aan. “Ze doet zo dapper, maar ik zie ook aan haar dat ze bang is en zich soms
niet goed voelt. En ik wil er ook niet steeds over beginnen, dat is alleen maar vervelend voor
haar. ” Mick zuchtte en legde zijn hand op Fabian’s schouder. “Ze zegt wel dat we niet
hoeven te zwijgen over alles wat er gebeurd is, maar ik ben zo bang dat ze dan weer een
terugval krijgt. Maar als ze alles wegstopt dan lijkt het me niet dat ze echt beter wordt.” Mick
dacht na. “Misschien moet je er af en toe voorzichtig over beginnen. Als je ziet dat ze het
moeilijk heeft ofzo?” Fabian keek Mick denkend aan. “Ja,” zuchtte hij. “Ik zal mijn best doen
en weet je? Ik moet me er nu ook niet zo druk over maken. Ze heeft nu een hele leuke dag
die ze in tijden niet gehad heeft.” “Daarom!” antwoordde Mick. “Het komt allemaal wel goed
met haar!” Hij klapte Fabian vriendschappelijk op zijn rug. Trudie kwam de kamer
binnenlopen. “Zijn de meisjes nu nog niet terug? Ik heb het eten al bijna klaar!” “Ze zijn bijna
thuis,” zei Jeroen die binnen kwam lopen. “Ik heb Noa even gebeld.” “Oké, mooi,”
antwoordde Trudie. “Helpen jullie dan even mee met de tafel dekken en roepen jullie Appie
?” Jeroen haalde Appie van de kamer die natuurlijk onmiddellijk kwam voor het eten. Toen hij
hoorde dat hij nog even moest wachten op de meisjes werd zijn gezicht wat minder vrolijk.
Alle jongens zaten al aan tafel te wachten, maar Trudie wilde perse op de meisjes wachten.
“Je zei toch dat ze er bijna waren?” vroeg Fabian ongeduldig aan Jeroen. “Ja, dat zei ze wel,”
antwoordde Jeroen. “Die zijn vast weer een leuke winkel tegengekomen, of leuke jongens,”
zei Appie voor de grap. Jeroen en Fabian keken Appie boos aan. “Oké dat neem ik terug,” zei
hij met een grijns. “Maar Ap vindt het niet eerlijk dat wij daarop moeten wachten.”
Plotseling ging de voordeur open. Daar kwamen de meiden lachend binnen. “Joeehoee!” riep
Amber door heel het huis. “We zijn er weer!” riep Joyce er achteraan. De jongens keken hoe
de meiden met tassen binnenkwamen. “Als ik het niet dacht,” zei Appie. “Zo, jullie hebben je
ook niet ingehouden hè?” vroeg Jeroen die opstond om Noa een kus te geven. Ook Fabian
stond op om naar Nienke toe te lopen. Hij gaf haar een kus en omhelsde haar. “We hebben
echt zoveel leuke dingen gekocht!” zei ze enthousiast en liet haar tassen zien. “Aan tafel