Informatie

zo bedoelde ik het niet. Ik bedoelde een echt beest.” Nienke keek hem aan en glimlachte.
“Het geeft niet, ik had het niet eens door. En als we er steeds over zwijgen wordt het er ook
niet echt beter op.” Fabian knikte. Hij was blij dat Nienke dat zelf ook inzag. “Je begrijpt dus
ook dat je nog steeds flashbacks kan krijgen tot je geheugen weer terug is?” vroeg hij
voorzichtig. Nienke keek bang, maar knikte een klein beetje. Fabian pakte haar hand en gaf
er een kus op. “Ik laat deze nooit meer los,” zei hij lief. Nienke begon te lachen. “Nooit meer?
Dat betekent dat je mee moet naar mijn Franse les en vanmiddag met de meiden mee moet
shoppen en een film kijken.” “Als jij er bij bent vind ik niks erg,” antwoordde Fabian. Nienke
rolde op haar buik en legde haar hoofd op zijn borst. Fabian legde zijn armen om haar heen.
Na een tijdje zei ze: “Ik kan hier wel de hele middag zo blijven liggen.” “Nou dan doen we dat
toch,” antwoordde Fabian. Nienke keek op en zei: “Dat kan toch niet.” “Waarom niet? Als we
zo terug gaan en van Swieten ziet ons dan mogen we de rest van de dag op school blijven.
Dan kan je je meidenmiddag wel vergeten.” Nienke dacht na. Meneer van Swieten wilde dat
ze een briefje gingen halen en vervolgens zijn ze niet meer teruggekomen. “Oké,” besloot
Nienke. Fabian glimlachte en antwoordde: “Maar we kunnen onze straf niet ontlopen hè?”
“Liever morgen straf dan vandaag,” lachte Nienke. Fabian lachte ook en keek Nienke lang
aan. Hij bedacht zich ineens dat hij nog wat van Mick moest vragen. “Hee weet je nog laatst
dat Mick zo gefrustreerd naar zijn kamer liep?” vroeg Fabian. Nienke dacht na. “Ja,”
antwoordde ze uiteindelijk. “Nou,” begon Fabian. “Wat ik je nu ga vertellen moet je beloven
aan iedereen geheim te houden oké? Dat wil hij graag.” Nienke keek verbaasd en was
benieuwd wat Fabian wilde gaan vertellen. “Ja..” antwoordde ze. “Hij heeft het een beetje
moeilijk. Hij is namelijk erg verliefd op Joyce maar hij durft niks te ondernemen. Hij weet ook
niet wat Joyce van hem vindt.” Nienke begon te glimlachen. “Ik dacht het al,” zei ze. “Dat zie
je gewoon aan hem.” Fabian wilde verder vertellen maar Nienke was hem voor. “En nu wil je
mij natuurlijk vragen om stiekem Joyce te ondervragen wat zij van Mick vindt?” Fabian keek
verbaasd en snapte niet hoe Nienke dit zo snel kon weten. “Je bent doorzichtig,” lachte ze.
“Maar dat wil ik wel doen vandaag hoor, ook al weet ik bijna wel zeker dat zij ook verliefd op
hem is.” “Ja?” vroeg Fabian. Nienke knikte. “Dank je!” zei Fabian en drukte Nienke dicht tegen
zich aan. Zo bleven ze de hele ochtend/middag nog liggen.
Het was na schooltijd voor Amber, Patricia en Joyce en ze stonden te wachten bij de kluisjes
op Nienke. Amber baalde dat ze niks meer van Nienke had gehoord, maar was ondertussen
toch wel een klein beetje ongerust. “Hee Fabian was er toch ook de rest van de dag niet
meer? Ze zijn zeker weten samen, maak je nou niet zo druk,” stelde Patricia haar gerust.
“Misschien is er wel wat gebeurd,” zei Amber weer. “Heb je haar al geprobeerd te bellen
dan?” vroeg Joyce. Amber keek op en het was duidelijk dat ze daar nog niet aan gedacht had.
Ze pakte haar telefoon en belde naar Nienke. Patricia en Joyce keken elkaar aan en zuchtten.
Ze vonden het dom van Amber dat ze daar de hele dag nog niet aan gedacht had. De
telefoon ging over. Amber zette haar telefoon op de luidspreker zodat Patricia en Joyce ook
mee konden luisteren.“Met Nienke,” klonk er aan de andere kant van de telefoon. “Nien!” riep
Amber vol opluchting. “Waar ben je?” “Ik lig in het park, in de heide”, antwoordde Nienke.
Amber hoorde Fabian zachtjes lachen op de achtergrond. “Ben je met Fabian?” vroeg Amber