Informatie

Amber knielde bij Nienke neer, ze bewoog niet. “Nienke, alsjeblieft.” Ze legde twee vingers in
Nienke’s hals en voelde tot haar opluchting nog een hartslag. Een paar minuten later hoorde
ze Raven en de rest vloeken. Niet veel later kwamen zij buiten en Amber en Nienke werden
meegesleurd en tegen de kale vlakte gegooid. “Wisten jullie dit?” vroeg Jochem boos. Hij
sprak eigenlijk tegen Amber, Nienke bewoog nog steeds niet. “Wat?” vroeg Amber bang.
“Dat er helemaal niets kostbaars in deze tombe zit?” vroeg Raven heel erg boos en Amber
kreeg een klap in haar gezicht. Ze begon weer te huilen. “Ik weet van niks,” snikte ze. Ze
hoopte dat hij hen nu met rust liet, maar dat was niet het geval. Raven, Vera, Jochem en
Robert stonden nu dreigend voor haar. Ondertussen zag Amber in de verte twee auto’s
aankomen en ze kreeg hoop dat die auto’s voor Nienke zouden stoppen. Amber kreeg nog
een klap, maar het kon haar even niet zoveel schelen aangezien de auto’s steeds dichterbij
kwamen. “Al die weken, al die weken dat wij ons hebben moeten uitsloven! Allemaal voor
niks!” riep Robert kwaad. Jochem en Robert keken nu boos naar Raven, hun broer, die hun
‘baas’ was. Nu begonnen zij ruzie te maken terwijl Amber opvallend begon te zwaaien. Ze
hoopte dat die auto’s haar teken zagen als hulp. “Nienke!” riep ze. “Word wakker, alsjeblieft!”
“Oh nee, wegwezen!” riep Raven toen hij de twee auto’s zag. Zij hadden de kroon nog en
wilden de auto instappen toen er één man uit één van de twee auto’s stapte. “Stop, politie!”
riep de man. Alleen Raven stapte in terwijl de rest stokstijf bleef staan. Ook uit de andere
auto kwam een politieman: ze hadden pistolen. “Stap uit de auto!” riep de ene politieman
naar Raven. Raven deed wat hem gezegd werd en stond nu naast de auto. Amber wist niet
wat haar overkwam en er stroomden weer tranen over haar wangen, maar nu van verdriet en
blijdschap. Het werd haar pas duidelijker toen ze Fabian uit één van de auto’s zag komen. Hij
rende zo hard als hij kon haar kant op en knielde bij Nienke neer. Hij pakte haar gezicht vast
met beide handen. “Nienke?!” riep hij. “Wat hebben jullie gedaan!” schreeuwde hij in paniek.
Toen de twee politiemannen Raven en de rest mee naar de auto namen, kwam de rest van de
Anubis bewoners en Robbie de auto uit. Appie rende naar Amber toe en hij smolt toen
Amber hem stevig begon te omhelsen. Één van de twee politiemannen kwam nu op hun af
rennen en zag Fabian huilen. “Heb je hulp nodig?” “Wat denk je zelf!” riep Fabian uit. “Ze
beweegt toch niet meer? Of wel!” “Rustig Fabian,” zei Patricia die nu ook bij Nienke neer
knielde. “Hoe kan ik nou rustig doen als..” Hij kon zijn zin niet afmaken omdat hij in tranen
uitbarstte. Hier was hij wekenlang bang voor geweest, hij deed er alles aan om haar te
beschermen maar dat is mislukt. De zon brandde op hun huid. Ze bevonden zich op een kale
vlakte, zonder enige schaduw in hun buurt. “Nienke!” gilde Joyce. Nienke’s hoofd bewoog en
ze begon te knipperen met haar ogen. Het licht was te fel om haar ogen helemaal te openen.
“Nienke,” zei Fabian opgelucht. Ze probeerde overeind te komen. Fabian trok haar dicht
tegen zich aan en hij hoorde haar snikken. “Je bent veilig nu,” zei hij zacht. “Ze zijn weg.” Hij
keek even opzij waar een stuk verderop de andere politieman met Raven, Vera, Jochem en
Robert in de auto zat. “Mijn collega brengt ze naar een politiebureau, daar wordt besproken
wat we met ze gaan doen,” legde de politieman uit. “Ik ga met de andere taxi mee terug, dan
kom ik later met een busje om jullie op te halen, goed?” Iedereen knikte. “Jullie hebben eerst
nog wat te doen volgens mij.” Hij haalde de kroon tevoorschijn en gaf hem aan Robbie.