Informatie

die hen kon horen. Ze had het ontzettend heet, ze zon brandde fel op haar lichaam. Ze had
medelijden met Nienke en wilde naar haar toerennen, maar Jochem trok haar stevig terug.
“De code Nienke! De wand, het grote witte papier?” Raven deed net alsof Nienke het
allemaal echt wist, maar ze had geen idee. Door alle woorden die Raven uitsprak werd Nienke
beroerd. “Zwarte tekens,” ging hij verder. Er flitste een beeld in Nienke’s hoofd waar ze
inderdaad zwarte tekens zag. Was dat een code? Een code die de deur deed openen? Nienke
dacht diep na. Als ze de code nu wist, waren Amber en zij dan vrij? Moest ze die code
eigenlijk wel zeggen? “Zeg het nu!” riep Raven. Nienke begon te huilen, ze voelde zich steeds
beroerder. “Ik weet het niet,” snikte ze. Op dat moment werd ze heftig heen en weer
geschud. “Als jij de code niet zegt komen jullie hier niet levend vanaf!” Nienke werd bang, ze
keek naar de verschillende tekens die op de deur stonden. Ze groef diep in haar geheugen en
een paar van die tekens kwamen voorbij, maar de steken in haar hoofd werden steeds groter.
“Denk na!” hoorde ze Robert schreeuwen. “Ik weet het niet,” herhaalde ze weer snikkend. Op
dat moment werd ze ruw een slag gedraaid en zag dat Jochem met een mes tegen Amber’s
keel aan stond. Nienke schrok en de tranen stroomden over haar wangen. Amber durfde
niets uit te brengen, maar ook bij haar waren tranen te zien. “Niet doen,” zei Nienke zacht.
“We hebben alleen de code van je nodig,” zei Raven terwijl hij haar weer een slag draaide.
Hoe graag Nienke het ook wilde, ze wist het echt niet. Als ze het zou weten, had ze het
gezegd. Ze wilde het leven van Amber niet op het spel zetten. “Waarom weet je het zelf niet,”
zei Nienke brutaal. “De code is verloren gegaan sinds jij met ons in het kasteel was. Jij bent
de enige die het in je had opgenomen. Geen smoesjes, zeg het, NU!” Ze werd weer hard
heen en weer geschud terwijl ze Amber op de achtergrond hoorde huilen. “Nienke!” riep ze.
Nienke voelde de greep van Raven steeds steviger worden en ze groef nog dieper in haar
geheugen. Ondertussen begon ze te hyperventileren terwijl er honderden flitsen door haar
hoofd gingen. “Nee, ik kan dit niet,” riep ze uit. Op dat moment voelde zij ook een mes tegen
haar keel. Nienke kreeg het daardoor nog benauwder en moest moeite doen om goed adem
te halen. Dat lukte niet echt aangezien het ook zo warm was. De flitsen werden steeds
heftiger en op een gegeven moment zag ze het beeld voor zich. Het beeld met een zwarte
code op een groot wit papier. Ze kon nog net haar vinger reiken naar het beginteken. “Goed
zo Nienke,” hoorde ze zacht een stem zeggen. Ze wist niet hoe het kwam, maar haar vinger
gleed automatisch van het ene naar het volgende teken op de deur alsof ze het zich weer
kon herinneren. Raven volgde haar vinger serieus en schreef de code op. Ze wist niet wat hij
ermee deed, maar op een gegeven moment kon hij de sleutel draaien. Nienke kon nog net
zien hoe de deur openging. Daarna werd het zwart voor haar ogen en viel ze op de grond.
“Nienke!” schreeuwde Amber.
Fabian en de rest hadden uiteindelijk de taxi’s gevonden. Twee taxi’s reden met volle snelheid
naar de plek die Fabian voor ogen had. Op de één of andere manier voelde hij dat hij steeds
dichter bij Nienke kwam. “Duurt het nog lang?” vroeg Appie die bij Fabian in de auto zat.
“Volgens mij niet, we zijn er bijna.”