Informatie

het vliegveld zodat zij ook mee konden. “In het vliegtuig is toch ruimte zat,” waren Patricia’s
woorden. De jongens wilden eerst niet dat de meiden mee gingen aangezien het nog best
gevaarlijk kon worden, maar de meiden stonden erop. Gedurende de reis heeft Fabian wel
honderd keer op zijn horloge gekeken. Voor hem duurde de reis wel een eeuwigheid.
Nienke werd onderweg in de auto steeds iets helderder. Ze besefte nu ook dat ze op weg
naar de plek van de kostbare tombe waren. Ze wilde hier helemaal niet zijn, niet met hen. Ze
miste Fabian en wilde koste wat het kost naar hem toe. Nu ze weer zo vlakbij Raven, of Wolf,
zat kreeg ze een benauwd gevoel. Plotseling zag ze in een flits weer beelden terug. Beelden
die ze zich vaag kon herinneren. Het benauwde en beangstigende gevoel van toen kreeg ze
nu toen en plotseling raakte ze helemaal in paniek. “Laat me gaan! Laat me hieruit! Ik wil niet
mee, ik wil naar huis!” Amber, die nu ook weer helder was, schrok van Nienke, ze had haar
nog nooit zo overstuur gezien. “Kan iemand dat hysterische gedrag uitzetten alsjeblieft?!”
riep Raven. In een paar seconden had Vera, die naast Nienke zat, haar hand voor Nienke’s
mond gedrukt en dreigde Nienke rustiger te worden. Tranen stroomden over Nienke haar
wangen. Ze was bang, bang voor wat komen gaat.
“Taxi!” riep Fabian toen ze met hun koffers naar buiten liepen in Egypte. De taxi reed gewoon
voorbij. “Waarom ziet niemand dat we haast hebben?” vroeg hij gefrustreerd. “Waar zijn alle
taxi’s eigenlijk?” vroeg Appie. Ze lieten zich daarna begeleiden door de politiemannen. Fabian
had gehoopt dat die het wel wisten, maar helaas. “We hebben geen tijd om te wachten, we
moeten nu naar de plek!” Mick probeerde Fabian weer rustiger te krijgen. “De plek is veel te
ver weg, we moeten wel wachten.”
Ondertussen waren Raven, Vera en de rest bij de plek aangekomen. “Hier is het!” riep Raven
enthousiast. “We hebben het gevonden!” Ze waren helemaal aan het schreeuwen en
omhelsden elkaar enthousiast. Amber en Nienke werden meegesleurd naar de deur. Ze
zagen dat deze tombe niet onder de grond zat, maar gewoon op de grond. Raven keek daar
blijkbaar niet zo van op. “Alleen deze kroon is al veel waard, moet je nagaan als we straks de
hele tombe hebben!” Nienke voelde de woede in haar opkomen. Zij wilden deze tombe
leegroven en het leek te lukken. Hoe konden zij hun nou tegenhouden? Tegelijkertijd was
Nienke teleurgesteld in zichzelf. Zij kon dit voorkomen en stelde Amneris nu teleur. Ze keek
van Raven naar Jochem en van Jochem naar Raven. Op dat moment kreeg ze weer flitsen in
haar hoofd. Ze zag heel kort een wand, een groot papier, maar wist niet wat het betekende.
Raven stak de sleutel in de deur en keek Nienke aan. “Het is tijd.” Er flitsten weer beelden
door Nienke’s hoofd en nu zag ze Jochem voor zich. Ze sloeg haar hand voor haar hoofd, dit
voelde namelijk niet goed. Nienke werd stevig door Robert beetgepakt en hij zette haar voor
de deur. “Jij weet het Nienke, kom op.” Nienke keek hen verbaasd aan, wat wist ze? Toen
Nienke zich stil hield begon Raven te schreeuwen. “De code! Jij weet de code! Zeg het!”
Nienke schrok en haar ademhaling versnelde. Amber was ook bang geworden. Ze keek om
zich heen, maar het enige wat ze zag was vlakke grond. Niemand die hen kon zien, niemand