Informatie

een rondleiding, Nienke heeft les.” Fabian pakte Nienkes arm en liepen samen weg. “Dank je,”
zei Nienke om de hoek en gaf hem een kus.
Meneer van Swieten was al begonnen met de les Scheikunde toen Nienke en Fabian
binnenkwamen. “En waar komen jullie zo laat vandaan?” vroeg Meneer van Swieten boos.
Voordat ze konden antwoorden zei hij: “Ga maar een briefje halen, ik was allang begonnen.”
Nienke en Fabian keken elkaar verbaasd aan. “Maar meneer, ik was al binnen. Mijn tas lag
hier al.” Fabian liep naar zijn tas en liet hem zien. “Dan is het al helemaal stom om te laat te
komen,” antwoordde Meneer van Swieten. Fabian vond het gemeen van hem, nam zijn tas
mee en liep het lokaal uit. “Kom Nienke,” zei hij. “Waarom neem je je tas mee?” vroeg Nienke
verbaasd. “Wij gaan even gezellig een tussenuurtje houden,” zei Fabian lachend. Hij pakte
haar hand en samen liepen ze de school uit.
Joyce en Patricia hadden een tussenuur en zaten samen in het redactielokaal van de
schoolkrant. Ze waren ideeën aan het bedenken voor het volgende nummer. Patricia lag in
een zitzak in de hoek van het lokaal en Joyce zat achter de computer. Patricia had ineens een
idee: “Hee weet jij nog toen we het thema ‘Liefde’ hadden een paar maand geleden?” “Ja,”
antwoordde Joyce. “Hoezo?” “Nou..” begon Patricia haar zin. “We kunnen nu wel een deel
twee maken, het was toen best een succes!” Joyce twijfelde. “Kom op Joyce. Vorige keer was
het zo leuk! Al dat onderzoeken en die interviews.” Joyce reageerde niet en keek wat voor
zich uit. “Wat is er nou?” vroeg Patricia. “Mick..” zei Joyce. Ook al was het maar één woord die
Joyce uitsprak, toch begreep Patricia direct wat Joyce bedoelde. Ze stond op, zette een stoel
naast Joyce en ging daar zitten. “Hee, je moet hem gewoon laten weten wat je voor hem
voelt,” zei Patricia en sloeg een arm om haar heen. “Dat is niet zo makkelijk, en vooral niet
omdat ik niet weet wat hij voor mij voelt.” Patricia zuchtte: “Liefde maakt zo blind hè. Hij vindt
je echt hartstikke leuk.” “Echt?” vroeg Joyce met een glimlach op haar gezicht. “Dat is
duidelijk te zien,” zei Patricia. “Maar toch,” zei Joyce. “Als hij mij echt wil moet hij de eerste
stap zetten, dat hoort zo.” Patricia zuchtte en snapte Joyce af en toe gewoon niet. Ze liet het
maar zo en begon weer over de schoolkrant: “Dus het thema wordt ‘Liefde?” Joyce begon
weer te glimlachen: “Kom maar op!”
“Fabian wat gaan we doen?” vroeg Nienke die door Fabian werd meegenomen naar zijn fiets.
“Ga maar achterop zitten dan zie je vanzelf waar we heen gaan.” Hij pakte zijn fiets en tikte
achterop zijn fiets zodat Nienke zou gaan zitten. “Maar we moesten een briefje halen weet je
nog?” Fabian zuchtte. “Heb jij nu nog zin om terug te gaan naar de oneerlijke Meneer van
Swieten?” Nienke dacht na. “Nee eigenlijk niet,” antwoordde ze. Fabian lachte en zei: “Nou
kom op dan.” Hij fietste met Nienke achterop weg van school. Na een tijdje kwamen ze aan in
een park met daarachter een hele grote heide. “Waauw,” zei Nienke die bewonderend om
zich heen keek. Fabian deed zijn tas open en liet twee broodjes zien. “Het wordt niet echt een
uitgebreide picknick,” zei Fabian lachend. Nienke begon ook te lachen. “Oh, ik dacht dat je
wel wat beter voorbereid was.” Fabian deed net alsof hij serieus was. “Ja, ook stom van me. Ik
had kunnen weten dat we weggestuurd zouden worden door van Swieten en een tussenuur