Informatie

lond haar,” zei Fabian die de twee meiden moest beschrijven. De medewerkster knikte. “Die
liepen inderdaad met vier andere mensen het vliegtuig binnen.” Fabian sloeg geschrokken
zijn hand voor zijn mond. “Alstublieft, houd het vliegtuig tegen!” riep Fabian in paniek. De
mederwerkster rende weg terwijl zij hier moesten wachten. ‘Dit is allemaal jouw schuld!” zei
Fabian tegen Jeroen. “Nou weet ik het wel!” riep Jeroen terug. “Maar dit kon ik niet weten!”
Fabian trok zich daar niks van aan. Als Jeroen niet met Jochem in zee was gegaan, dan was
dit nooit gebeurd. Even later kwam de mederwerkster terug. “Het vliegtuig is al vertrokken.”
Fabian moest moeite doen om niet het hele vliegveld bij elkaar te schreeuwen en sloeg zijn
handen voor zijn gezicht. “Wat zijn jullie voor politiemannen!” Hij was zo in paniek dat hij nu
de politiemannen de schuld gaf. “Als mijn vriendin ook maar iets overkomt, dan klaag ik jullie
aan!” “Fabian, rustig,” kalmeerde Mick hem. Hij vond dat Fabian nu een beetje doordraaide.
“Ik doe helemaal niet rustig! Wij moeten nu met een ander vliegtuig naar Egypte.”
“Jongeman,” zei de politieman rustig. “Nee, jullie begrijpen er helemaal niks van. Nienke heeft
geheugenverlies en danzij die gekken kan ze voor de derde keer in een coma terecht
komen!” De politiemannen zagen hoe overstuur Fabian was en overlegden een tijdje met
elkaar. “Heb jij enig idee waar ze met hen heen zouden kunnen gaan in Egypte?” Fabian
knikte heftig. Gelukkig wist hij de coördinaten nog uit zijn hoofd. “Goed, dan gaan wij met
het eerstvolgende vliegtuig naar Egypte.” Fabian was al iets meer gerustgesteld. Eigenlijk niet
voor lang, omdat hij hoorde dat het vliegtuig pas om elf uur vanavond vertrok. “Zolang
kunnen we toch niet wachten?” vroeg Fabian ongeduldig. Mick zuchtte, hij had Fabian zich
nog nooit zo zien gedragen. “Fabian, het kan gewoon niet anders, leg je erbij neer.” Maar dit
liet Fabian zich niet zeggen. “Wil je soms dat we te laat zijn?” Iedereen keek nu stil toe naar
Fabian die tranen in zijn ogen kreeg. “Wie weet wat ze wel niet met hun doen. Nienke is
gevoelig voor een terugval, vooral bij die mensen.” Mick slikte even en sloeg een arm om
hem heen. “Oké,” zei de politieman uiteindelijk. “Ik probeer wel te zorgen voor een
privévliegtuig zo snel mogelijk, maar alleen omdat Jochem en Robert wel aardig bekend zijn
bij ons.” Dit hadden ze vandaag ook te horen gekregen. Jochem en Robert waren dus eerder
bezig in het criminele circuit. Fabian was nu iets opgeluchter. Maar van binnen was hij zo
ongerust. Bij de gedachte dat Nienke op dit moment bij vier criminelen was, maakte hem al
bang.
Nienke en Amber zaten ondertussen met Raven, Vera, Jochem en Robert in het vliegtuig.
Nienke voelde zich heel licht in haar hoofd. Ze werd niet afgeleid door alle dingen die om
haar heen gebeurde, maar bleef maar voor zich uit staren. Amber was er precies hetzelfde
aan toe. Hoe graag ze ook wilde praten, ze kon het niet. Haar enige blikveld was de rood met
witgeblokte stoel voor haar, waar ze vier uur lang naar heeft zitten kijken. Na de vliegreis liet
ze zich weer leiden door Jochem en toen ging de reis weer verder. Niet in een vliegtuig, maar
in een auto.
Een uur later konden Fabian, Mick, Jeroen, Appie en Robbie met de twee politieagenten in
een privévliegtuig naar Egypte vliegen. Patricia, Joyce en Noa hadden zich ook gehaast naar