Informatie

vooruit,” hoorde ze Vera nog zeggen. “En nu snel opschieten!” Nienke kon alleen maar strak
voor zich uitkijken. Ze had geen kracht om op of om te kijken en werd bestuurd door de
duwtjes in haar rug van Robert.
“Dit redden we niet!” riep Appie in paniek toen ze in de auto zaten. Fabian reageerde niet,
omdat hij de waarheid niet wilde weten. Ze hadden nog maar een half uur voordat het
vliegtuig van Jochem en Robert zou gaan vertrekken en ze waren er nog lang niet. ‘Waarom
belt de politie mij dat ook niet!” riep Fabian gefrustreerd. “Waarschijnlijk zijn zij ook
onderweg,” probeerde Robbie hem gerust te stellen. Fabian beet zenuwachtig op zijn nagels.
Wat nou als ze echt te laat zijn? Als het vliegtuig echt al is vertrokken? Dan zitten Nienke en
Amber bij die gevaarlijke gekken in Egypte en wat zou daar gebeuren? “Ik zie het vliegveld,
daar!” riep Appie even later terwijl hij naar voren wees. Fabian maakte aanstalten om de deur
open te doen zodat hij direct naar binnen kon rennen, maar op dat moment ging zijn
telefoon. “Hallo?,” zei hij toen hij opnam terwijl hij de rest aankeek. “Spreek ik met Fabian
Ruitenburg?” hoorde hij een mannenstem aan de andere kant van de lijn. “Ja, daar spreekt u
mee,” zei Fabian gehaast. “Klopt het dat u melding wilt maken van een ontvoering?” “Ja dat
klopt, heeft mijn huisgenoot daar niks over verteld?” Fabian had al wel door dat het de politie
was. “Jawel, maar we moeten het bij u nagaan.” Ze waren bijna bij het vliegveld en Fabian
werd steeds zenuwachtiger. “Ja dat snap ik, maar er is ontzettend haast bij. Over een kwartier
vertrekt het vliegtuig, alstublieft doe iets!” “Wij zijn onderweg,” hoorde hij de politieman
zeggen en hing op. De auto kwam tot stilstand en de vier jongens renden als een speer de
auto uit. Mick, Appie, Jeroen en Robbie volgden Fabian die voorop rende. Nu pas zag Fabian
hoe enorm groot de luchthaven was en het duurde dan ook een tijd voordat ze bij de douane
waren. Zoals Fabian onbewust al had verwacht werden ze daar tegenhouden. “Alstublieft, laat
ons door, dit is een noodgeval!” riep Mick. Fabian kon wel janken, als ze hier niet doorheen
kwamen dan waren zo sowieso te laat. “De politie weet hiervan,” zei Robbie. Maar toen ze
hen nog niet doorlieten flipte Fabian. “Laat ons erdoor! Mijn vriendin is ontvoerd ja?! Als ik er
niet binnen tien minuten door ben, dan vertrekt het vliegtuig waar ze met gevaarlijke gekken
in zit!” Op dat moment kwam de politie er aangerend. “Zij horen bij ons,” zei de ene
politieman. Hij legetimeerde zich samen met zijn collega en toen renden ze door. Fabian zag
dat de ene politieman aan het bellen was. “Wat zijn de namen?” vroeg de politieman terwijl
ze door renden. “Nienke Martens en Amber Rosenbergh,” zei Fabian zo duidelijk mogelijk.
Toen ze bij de instaphal aankwamen, was de deur al dicht en moesten ze wachten tot de
politieman aan de telefoon uitgesproken was. “Weet je zeker dat het deze vlucht is naar
Egypte?” Fabian knikte snel. “Heel zeker.” Hij vermoedde dat de politieman een medewerker
van schiphol aan de lijn had. “Er kunnen geen Nienke en Amber gevonden worden in het
bestand.” Fabian keek de andere drie jongens ernstig aan. Hij kon er niet tegen dat Nienke en
Amber waarschijnlijk in dat vliegtuig zaten en dat dat vliegtuig binnen vijf minuten zou
opstijgen. “Kan je niet contact maken met een mederwerker in dat vliegtuig?” vroeg Robbie
ongeduldig. Ze moesten de twee mannen volgen naar een balie waar een mederwerkster zou
zijn die de tickets heeft gescheurd. “Nienke heeft lang bruin haar en Amber heeft halflang