Informatie

sloeg een slag over en besefte wat er gebeurd was. Ze keek bezorgd naar Nienke en schudde
haar heen en weer. Waarom is zij wakker en Nienke niet? Ze was zo bang dat Nienke weer in
een coma zou liggen. “Laat ons eruit!” gilde ze. “Aah, dus het blondje is wakker,” hoorde ze
Robert zeggen. “Laat ons gaan,” schreeuwde ze weer. “Rustig maar. We laten jullie gaan,
maar eerst hebben we jullie nodig.” “Waarvoor!” zei Amber boos en bang tegelijk. “Dat zie je
vanzelf wel,” hoorde ze Jochem, die achter het stuur zat, boos zeggen. “Waarvoor!” herhaalde
Amber hard. “Luister blondje, ik zou je mond maar houden en meewerken. Dan komen jullie
er misschien nog levend vanaf.” Hij pakte een mes tevoorschijn en reikte die in de richting
van Amber. Amber hield zich nu stil en keek Nienke paniekerig aan. “Nien, alsjeblieft,” zei ze
fluisterend. Een poosje later zag Amber Nienke’s hoofd bewegen. “Nien?” vroeg Amber
hoopvol. Nienke opende haar ogen en keek Amber aan. Nienke keek daarna even schichting
om zich heen en besefte dat ze in een autobusje lag. Nu pas voelde ze dat haar handen en
voeten vastzaten en begon paniekerig te hyperventileren. “Nien, rustig,” zei Amber snikkend.
Maar daar werd Nienke niet rustiger van. Al die weken was ze hier bang voor en nu is het
gebeurd. Maar wat ging er nu verder gebeuren? Wat waren ze met haar en Amber van plan?
Ze kreeg tranen in haar ogen. Ze wilde naar Fabian. Hij wilde in eerste instantie niet dat ze
naar binnen ging, maar uiteindelijk is ze toch gegaan. Even later kwam het autobusje tot
stilstand. Ze hoorden Jochem en Robert uitstappen en een paar seconden later ging er een
deur open. Het was Robert die een mes op Nienke’s keel zette. “Ik waarschuw jullie. Als jullie
ook maar één woord zeggen of als jullie gillen of schreeuwen, komen jullie hier allebei niet
levend vanaf, is dat begrepen?” Nienke slikte en knikte terwijl ze haar adem inhield. Het mes
stond nu recht op haar keel. Daarna zette hij het mes op Amber’s keel. “Is dat begrepen?”
Amber knikte nu ook vol paniek en daarna werden ze losgemaakt. Amber werd door Jochem
vastgegrepen en Nienke door Robert. Ze zagen dat ze op een vliegveld stonden en er begon
nu wat bij Nienke te dagen. Ze zag dat Amber haar vragend aankeek. “Egypte..” zei Nienke
zacht. “Wat heb ik nou gezegd?” vroeg Robert streng terwijl hij hard in haar arm kneep.
Nienke trilde en hield zich nu stil. Een paar minuten later liepen ze naar binnen en bleven een
tijdje op een bepaalde plek staan. Zowel Nienke als Amber durfde niet te vragen waarom ze
bleven staan. Na tien minuten kwam het antwoord al aanlopen. Nienke’s hart sloeg een slag
over toen ze recht in de ogen keek van Raven en Vera. “Dag Nienke en Amber,” zei Raven
met een grijns op zijn gezicht. “Hebben jullie ons gemist?” Amber voelde de woede in haar
op komen en kon zich niet inhouden. “Jullie rotzakken! Laat ons gaan!” Ze verzette zich tegen
de greep van Jochem, maar die werd alleen maar steviger. Raven pakte met één hand haar
gezicht vast. “Jij houdt je mond, is dat nog niet duidelijk gemaakt?” Hij keek even naar
Jochem en Nienke zag hem knikken. Zij begon zich nu ook te verzetten, in de hoop dat
andere mensen hen zouden helpen. “Ik had gehoopt dat dit niet nodig zou zijn, maar ik heb
geen keuze,” zei Vera op een strenge toon. Ze deed haar tas open en haalde er een spuit uit.
Nog voordat Amber kon gillen, had Vera in haar arm gespoten waarna Amber flauw viel.
Nienke schrok en begon een beetje te hyperventileren. Was Amber nou flauw gevallen door
het spul in de spuit? Of door het zien van de spuit? Nog voordat ze er goed over kon
nadenken had Vera ook in haar arm gespoten. “Zo, daar kunnen we wel een paar uur mee