Informatie

“Ik heb het koud, ik wil naar binnen,” zei Amber na een tijdje. Jeroen schrok en kon bijna
woest worden op Amber. De hele tijd is het zo goed gegaan, maar nu lijkt zij het te
verpesten. “Nee, nee. We gaan wel een ander spel doen. Daar wordt je wel warm van.” Amber
keek even bedenkelijk. “Nou, dan haal ik mijn trui op.” Ze liep weg, maar Jeroen stond ineens
voor haar neus. “Wat is er nou?” vroeg Amber verbaasd. Op dat moment kreeg Jeroen een
sms en hij keek hoopvol op zijn telefoon. ‘Ik heb het gevonden. Stuur Nienke en Amber maar
naar binnen.’ Jeroen zuchtte een slaak van opluchting. Jochem deed er heel lang over, maar
was net op tijd. “Oké. Ik heb een leuk spel. Daarvoor moeten twee mensen even naar binnen,
want die mogen niet horen wat de rest gaat doen. Nienke, ga jij maar even met Amber mee.”
Hij trok Nienke bij haar arm naar Amber toe. “Nee, doe maar iemand anders dan Nienke.” Het
wa Fabian die dat zei en Jeroen keek hem verbaasd aan. Hij zuchtte, waarom maakte
iedereen het hem nou zo moeilijk? De personen in de club wisten dondersgoed waarom
Fabian dit zei. Hij wilde haar nog steeds niet alleen laten, maar nu ging ze naar binnen, in
haar eigen huis. “Je kan haar toch wel even alleen laten?” vroeg Jeroen bot. “Laat hun nou
gewoon naar binnen gaan,” zei hij dwingens. “Faab, het is goed. Amber en ik trekken dan iets
warms aan.” “Oké, kom dan maar weer terug als jullie je truien hebben,” zei Jeroen. Nienke
keek vragend naar Fabian. Hij knikte met tegenzin en zag de meiden naar binnen lopen.
“Mijn warme trui heb ik al in mijn koffer gedaan,” zei Amber. “Denk je dat je een warme trui
nodig hebt in Egypte?” vroeg Nienke verbaasd. “Ik denk het niet,” klonk er een zware stem.
Ze waren bijna bij de trap toen Jochem plotseling voor hun neus stond. Ze schrokken zich
wild en bleven verstijfd staan. Opeens ging de voordeur open en daar stond ook Robert recht
tegenover hun. Op dat moment wisten ze dat er iets helemaal fout zat. Vanaf dat moment
ging alles heel snel. Amber en Nienke wilden vluchten, maar werden stevig vastgegrepen. Ze
wilden gillen en schreeuwen, maar ze hadden allebei een stevige hand voor hun mond.
“Robert, pak het spul,” hoorde ze Jochem zeggen. Nienke deed er alles aan om zich te
verzetten, maar de tegenwerkende kracht was veel te groot. Ze huilde bijna, want dit was het
moment waar ze al die tijd bang voor is geweest. Plotseling werd er een doek voor haar neus
en dat van Amber gedrukt. Nienke voelde zich gelijk draaierig worden en al snel vielen haar
ogen dicht en zakte ze in elkaar, gevolgd door Amber.
“Het duurt wel erg lang hè?” vroeg Fabian ongeduldig. Ze waren allang klaar. Jeroen had
bedacht dat ze allemaal in een kring moesten staan en dat één iemand begon met
bewegingen maken en dat iedereen die persoon nadeed. Alleen voor Amber en Nienke was
mocht het niet duidelijk zijn wie die persoon was, dat moesten ze juist raden. Patricia was
diegene en die was er helemaal klaar voor. Het wachten op Amber en Nienke duurde nu wel
erg lang. “Ik ga kijken,” zei Fabian vastberaden, maar Jeroen hield hem tegen. “Wacht nou
gewoon even, ze komen echt wel zo!” Fabian zuchtte en wachtte nog heel even. Na een tijdje
werd hij ongeruster en liep naar binnen, hoe vaak Jeroen hem ook terugriep. Toen Fabian
binnen was en de hal in liep, zag hij de voordeur openstaan. Hij vond dit heel vreemd, maar