Informatie

opgeheven..” Fabian snapte wat Nienke bedoelde. “Ik denk dat er nog wel een addertje onder
het gras zit. Dit is nog wel verbonden met het vorige raadsel, aangezien de sleutel in de
medaillon geklikt moest worden tijdens de eerste opdracht.” Nienke knikte, ze vond dat
Fabian een punt had. “Dus we kunnen de kroon maar beter zo snel mogelijk wegbrengen,
voordat er misschien erge dingen gaan gebeuren.” “Hoe komen zij eigenlijk aan die sleutel?”
vroeg Appie. Ze keken allemaal naar Fabian, alsof hij het antwoord zou weten. “Ik weet het
niet zeker natuurlijk, maar ik denk dat ze eerder al een opdracht hebben gedaan om die
sleutel te krijgen.” Het was even stil. “Maar..” begon Fabian en keek Nienke aan. “Ze hebben
het de hele tijd over jouw geheugen. Dus ik denk dat we dat ook nog nodig hebben, maar
dat weten we pas als je het je kan herinneren.” Amber keek heel verbaasd. “Maar we hebben
de locatie, de sleutel en de kroon, wat zouden we dan nog nodig hebben?” “Ik zou het niet
weten,” antwoordde Fabian. Nienke haalde ook haar schouders op, zij had helemaal geen
idee. “Zullen we nu gaan slapen?” vroeg Patricia na een tijdje. Ze waren wel uitgepraat over
de kroon en alles wat er omheen hing en bovendien waren ze heel erg moe. Zij hielden zich
niet aan de regel van één jongenstent en één meisjestent. Fabian, Nienke en Amber sliepen
namelijk in één tent en in de andere tent sliepen Robbie, Patricia en Appie. “Sibuna!
Weltrusten!” zeiden ze door elkaar heen.
Ondertussen was het een chaos in de danszaal. Iedereen werd plotseling naar huis gestuurd,
zonder dat ook iemand wist wat er aan de hand was. “De danswedstrijd is afgelopen,”
hoorden ze alleen maar medewerkers zeggen. Jeroen vond dit belachelijk en ging iedereen
bij langs om te horen wat er nou echt aan de hand was, maar tevergeefs. “Jeroen, laten we
nou maar gaan,” zei Noa na een tijdje. Jeroen gaf het uiteindelijk op en liet zich meeslepen
door Noa. “Stelletje prutsers,” zei hij kwaad.
De volgende ochtend zaten Mick en Joyce gezellig in de woonkamer. Zij hadden geen idee
van wat er zich vannacht heeft afgespeeld. Zij hadden helemaal geen weet van welk raadsel
dan ook. Plotseling ging de deurbel. Joyce stond op, liep naar de hal en deed de deur open.
Toen ze zag wie daar stond, was ze even verbaasd. “Jochem? Wat doet u hier nou?” Jochem
groette niet eens. “Zijn Amber, Nienke, Fabian en Patricia thuis?” “Euh, nee. Die zijn aan het
kamperen volgens mij.” Joyce had het van Jeroen gehoord, maar had niet helemaal goed
geluisterd aangezien ze veel te druk was om Mick in te maken met ‘snelkaarten’. Op dat
moment kwam Jeroen zijn kamer uitgelopen. Hij kwam op Jochem af lopen. Hij wist wel dat
Jochem iets te maken had met die danswedstrijd, maar niet dat hij er zo dik bovenop zat.
“Wat kom je doen?” vroeg hij bot. Ook al dacht hij dat Jochem er niks aan kon doen, toch
was hij nog chagrijnig na wat er gisteren gebeurd was. “Hij vroeg of Amber, Nienke, Fabian
en Patricia thuis waren,” antwoordde Joyce voor Jochem. “Waarom?” vroeg Jeroen
bedachtzaam. “Ik ga weer naar Mick hoor,” zei Joyce tussendoor en ze liep terug. Jeroen keek
Jochem doordacht aan. “Heeft dit soms te maken met de danswedstrijd?” Jeroen zag dat
Jochem nep verbaasd keek. “Weet jij wie die gekken waren?” vroeg Jeroen nu door. Jochem
schudde zijn hoofd. “Waarom kom je hier dan voor Fabian en Co? Denk je dat hun er wat