Informatie

tussen de menigte naar binnen geslopen. Fabian, Nienke, Patricia en Robbie zaten
onopvallend in de auto te wachten. “Ik denk dat het over een half uur wel voorbij is,” merkte
Robbie op. “Hoezo?” vroeg Patricia. “Nou, hun willen die opdracht natuurlijk zo snel mogelijk
doen. En die dans duurt niet zo lang neem ik aan.” Daar had Robbie misschien wel gelijk in,
dacht de rest. Nienke zat nerveus met haar nagels op elkaar te tikken. Zo’n spanning had ze
altijd met opdrachten, maar dat was toch weer een tijdje geleden en nu besefte ze pas dat ze
dit nooit meer wilde. Fabian pakte op den duur haar handen vast. “Ik word hier nog
nerveuzer van,” zei hij met een glimlach. Hij trok haar naar zich toe en knuffelde haar. “Geloof
me nou, het komt echt goed allemaal.” Nienke slikte even, daar moest ze maar op
vertrouwen.
Het was bijna zover: de aankondiging was bezig en Noa en Jeroen stonden nerveus aan de
kant van de lijn, samen met nog negen andere dansparen. Noa keek nog even naar boven,
waar ze door het raam de volle maan kon zien. Toen wist ze het opeens: zij gaan winnen.
Zelfverzekerd pakte ze Jeroen bij de arm en liepen samen de dansvloer op.
Amber en Appie hadden zich ondertussen omgekleed achter een doek en konden vanaf deze
plek goed toekijken. Appie keek nog even naar het plafond maar zag nog niks. “Wat nou als
er helemaal geen kroon komt? Dan staan wij voor aap,” zei Amber. “Je staat sowieso al voor
aap dus dat maakt niet uit,” grapte Appie. Dat leverde hem een klap op zijn hoofd op
waardoor zijn pruik verschoof. “Oeps,” zei Amber terwijl ze hem weer recht trok. “Weet je?
Niemand gaat toch geloven dat je eigenlijk zwart haar hebt,” zei Appie die wees naar Amber’s
zwarte pruik. “Dat snap ik niet?” “Nee, wist ik al,” merkte Appie op. “Hè toe nou, we moesten
dit serieus nemen!” zei Amber fel. “Ik ben serieus,” zei Appie terug. Amber zuchtte en duwde
hem even weg. Toen zagen ze dat de dans al begonnen was.
Robbie had intussen zijn plek op het bijgebouwtje ingenomen. Hij had een Walky Talkie in
zijn hand waardoor hij kon communiceren met de rest van de club in de auto. “Ik zie nog
geen kroon,” zei hij in de Walkie Talkie. “Zijn er tien dansparen waarvan de meisjes allemaal
Egyptisch zijn?” hoorde hij Fabian zeggen. Hij wilde dat vast even zeker weten, dacht Robbie.
Ze moeten natuurlijk alles goed doen, anders komt die kroon niet naar beneden. Robbie keek
heel goed en kon toen bevestigen dat het echt tien dansparen zijn met tien Egyptische
meisjes.
Onder de dans waren Noa en Jeroen een stuk minder zenuwachtiger. Ze zaten helemaal in
hun dans en ze legden hun gevoel er helemaal in, zoals Maria hen dat had verteld. Die lieten
zich meeslepen in de muziek en eigenlijk gingen de stappen vanzelf. Het leek wel alsof dat
voor iedereen gold. Maria stond ook trots aan de kant van de dansvloer.
Amber en Appie stonden er klaar voor. Appie trok Amber mee, maar Amber trok zich terug.
“Het nummer is nog lang niet afgelopen,” zei Amber. “Echt wel, het is bijna zover!” Maar