Informatie

werd ze al meegesleurd door Amber. Fabian rende er achteraan en toen ze boven waren
gingen ze allemaal bij Appie’s laptop zitten zodat ze het allemaal konden zien. “Hij begint net
een gesprek met Robert,” zei Appie op een spannende toon. ‘Hoi Robert, ik heb weinig tijd,
maar gelukkig kan ik je zo even spreken. Hoe gaat het met de voorbereidingen?’ De club wist
gelijk over welke voorbereidingen hij het had. ‘Goed, we lopen op schema. Noa en Jeroen
schieten goed op.’ “Wat ik me nog steeds afvraag,” zei Amber. “Zullen ze echte prijzen krijgen
als ze winnen?” “Duhh, ja, geld natuurlijk. Waarom denk je anders dat Jeroen meedoet?” Het
gesprek tussen Jochem en Robert ging verder. ‘Raven vraagt de hele tijd of je Nienke al hebt.’
Iedereen schrok toen ze deze woorden van Robert lazen. Nienke’s ademhaling versnelde, ze
had niet gedacht dat ze elk moment ontvoerd kon worden, want dat was toch wat Robert
bedoelde? “Wat?” kraamde Amber uit. Fabian trok Nienke dicht tegen zich aan. “Rustig
Nienke, ze kunnen je niks doen want ik blijf bij je.” Dat gaf haar wel een veilig gevoel, maar
toch bleef ze bang. ‘We hebben haar nodig Jochem. Zij is de enige die het nog weet.’ ´Ja, ik
weet het, maar het is nog niet zo makkelijk.’ “Die wat weet?” vroeg Amber onnozel. “Denk je
daar serieus een antwoord op te krijgen?” vroeg Appie bot. Iedereen keek nu naar Nienke. “Ik
weet niet wat ze bedoelen,” zei Nienke stil. “En dat hoeft ook niet,” zei Fabian die de rest
dringend aan keek. “Het heeft waarschijnlijk te maken met je geheugenverlies, maar je moet
er niet over nadenken Nienke, het komt vanzelf weer terug.” “Ja, jij hebt makkelijk praten,” zei
Nienke ineens fel. “Maar jij hebt geen idee hoe moeilijk en vermoeiend dat voor mij is.”
Fabian wilde haar weer tegen zich aan trekken, maar ze duwde hem weg en stond op. “Het is
niet zo makkelijk,” zei ze snikkend. Fabian naar haar toe lopen, maar Nienke schudde haar
hoofd en liep de deur uit. “Faab, laat haar maar even,” zei Amber. Maar Fabian luisterde niet.
“Ik laat haar niet meer alleen.” En ook hij verdween de kamer uit, terwijl de rest het gesprek
verder volgde. ‘We MOETEN het weten, na volgende week zeker!’ ‘Het komt goed, ik moet nu
gaan!’ Dit waren de laatste woorden van Jochem voordat hij niet meer actief was op zijn
computer. “Jee, ik ga ze steeds enger vinden!” zei Amber. “Ik snap niet dat ze Nienke’s
geheugen nodig hebben om verder te kunnen,” zei Robbie. “Ik ook niet,” zei Patricia die het
met hem eens was.
“Nien?” Nienke was de woonkamer ingelopen toen Fabian haar bij haar arm pakte. Nienke
kon even niet meer en barstte in tranen uit. Fabian trok haar naar zich toe en drukte haar
stevig tegen zich aan. “Ik wil dat dit afgelopen is,” zei ze snikkend. “Nog even volhouden en
dan is alles voorbij,” stelde Fabian haar gerust. Natuurlijk stelde hij haar wel een beetje
gerust, maar ze kon niet stoppen met huilen. “Je hoeft niet bang te zijn, ik laat je niet meer
alleen.” Op dat moment kwamen Joyce en Mick thuis en zagen Nienke huilend in de armen
van Fabian. “Wat is er?” vroeg Mick nieuwsgierig. Fabian schudde zijn hoofd en gebaarde dat
ze vriendelijk dat ze even weg moesten gaan. Nadat ze weg waren pakte Fabian Nienke’s
hoofd vast en dwong haar hem aan te kijken. “Ik blijf bij je, oké?” Nienke knikte, terwijl Fabian
haar tranen wegveegde.
De volgende dag was het tijd voor het feestje voor Noa. Ze hadden een heel lekker ontbijt