Informatie

vooral in de tijd toen ze nog niets had losgelaten tegen de club. Ze begreep Robbie ook wel,
want ze deed ook raar en hij weet eigenlijk helemaal niks. Opeens voelde ze twee handen die
haar armen stevig vastpakten en voordat ze het wist werd ze tegen de muur gedrukt. Ze zag
twee kille ogen voor zich en wist gelijk wie het was: Robert. Ze raakte in paniek en wilde zich
losmaken uit zijn greep, maar hij hield haar tegen de muur gedrukt. Even dacht ze dat hij wist
dat de sleutel nep was, maar al snel had ze door dat hij ergens anders voor kwam. “Dat is
toevallig dat ik je tegenkom,” zei hij grijnzend. Patricia’s ademhaling versnelde. “Hoezo
toevallig? Volgens mij stalk je me gewoon.” Ze voelde hoe harder hij haar begon te knijpen.
“En nu opeens weer een grote mond?” Patricia wist niet meer wat hij eigenlijk kwam doen.
“Waarom zijn Fabian en Nienke naar het buitenland?” Patricia keek even op van deze vraag,
maar ze wist al dat hij het wist. Dat had ze namelijk gelezen in één van die e-mails die zij kon
lezen. “Nou?” vroeg hij dreigend. “Hoe weet jij dat?” vroeg ze gespeeld. “Doet dat er toe? Ik
waarschuw je: als jij niet eerlijk tegen mij bent, dan zorg ik er zo voor dat zij helemaal niet
meer veilig zijn.” Patricia schrok van deze woorden, zouden zij hen hebben gevonden? “Jij
laat hun met rust!” schreeuwde ze nu. Patricia voelde weer enorme pijnsteken in haar armen
toen hij haar harder tegen de muur drukte. “Luister jij. Als jij ook maar iets loslaat..” “Wat is
dit?” klonk er een stem. Patricia en Robert keken allebei opzij en zagen Robbie staan, die
dichterbij hen kwam rennen. Patricia keek angstig, ze wilde absoluut niet dat Robbie zich
hiermee bemoeide, maar wat moest ze zeggen? “Wil jij haar onmiddellijk loslaten?” vroeg hij
boos terwijl hij beschermend voor haar ging staan. Patricia was blij en voelde zich veiliger
met Robbie erbij, maar wist dat ze hier op de één of andere manier problemen door zou
krijgen. “Ik was Patricia het één en ander over theater aan het leren, het was niet echt,” loog
Robert slecht. Maar dat geloofde Robbie natuurlijk niet. “Geloof je het zelf? Ik wil dat je haar
met rust laat en vooral uit haar buurt blijft ja?” Patricia keek vol angst naar het tweetal, als dit
maar goed zou gaan. Tot haar opluchting liep Robert weg en Robbie keek haar bezorgd aan.
“Wat was dit nou?” Patricia slikte en haalde toen haar schouders op. “Het was niks, hij was
gewoon boos omdat ik zo vaak niet bij Muziek ben geweest. Hij is namelijk mijn docent
Muziek.” Robbie schudde zijn hoofd. “Ik hoopte dat jij nu wel eens wist hoe je eerlijk moet
zijn?” “Ik ben eerlijk!” antwoordde Patricia. “Patries,” zei Robbie terwijl hij haar hand pakte. “Ik
onderdrukte de gedachte dat er wat mis was de afgelopen tijd, maar ik kan mezelf wel voor
de kop slaan want het was dus echt zo!” Patricia kon hem niks vertellen, ze wilde het heel
graag maar dat kon gewoon niet. “Er is niks oké?” reageerde ze geïrriteerd. “Ik moet nu
broodjes halen.” Ze liep snel naar de bakker, maar Robbie bleef haar volgen. “Vertel het me
nou gewoon.” “Er valt niks te vertellen.” Toen Patricia de broodjes had gekocht en op weg
was naar huis werd ze gek van alle vragen. “Laat me nou gewoon met rust!” schreeuwde ze.
Ze wilde niet tegen hem schreeuwen en al helemaal niet liegen maar het moest om van alle
vragen af te komen. ‘Er is niks, dus er valt niks te zeggen oké? En ik moet nu snel naar huis,
want ik moet nog veel doen omdat Trudie ziek is. En Fabian en Nienke komen in het begin
van de middag thuis!” Ze liep snel weg en toen ze over haar schouder keek, zag ze dat
Robbie haar niet achterna was gelopen. Tranen stroomden over haar wangen.