Informatie

Ondertussen was Noa bij tafel aangeschoven. Ze zag dat iedereen al uitgegeten was, behalve
Jeroen. Ze begon te lachen. Jeroen keek op en vroeg: “Wat is er zo grappig?” “Jij, hoe je jezelf
nu vol zit te eten. Appie is zelfs al klaar,” zei Noa lachend. “Ja, vind je het heel gek?”
antwoordde Jeroen met een lach. De anderen keken Jeroen en Noa niet begrijpend aan. Noa
begon te vertellen: “Jeroen had gisteren vis besteld want dat is zijn lievelingsgerecht. Maar nu
niet meer want hij vond die vis vreselijk. Hij kon geen hap door zijn keel krijgen.” De anderen
begonnen te lachen. “Dat had ik wel willen zien!” plaagde Appie Jeroen. “En dat is nog niet
eens alles,” vertelde Noa verder. “Op het moment dat hij het eten en het restaurant helemaal
begon af te kraken stond er een ober naast hem.” “Nee!” reageerde Amber met open mond
en begon te lachen. “Dat heb jij ook weer hè!” Noa vertelde verder: “En weet je wat die ober
toen zei?: ‘Alles dus niet naar wens begrijp ik?’ Ik praatte het een beetje goed maar hij liep
geïrriteerd weg.” “Dus toen heb jij helemaal niets gehad?” vroeg Joyce. “Geen wonder dat je
nu meer eet dan ik” zei Appie. “Nee, hij heeft de helft van mij gehad,” zei Noa. “Je bent veel
te goed voor hem,” zei Joyce en keek Jeroen plagend aan waardoor Jeroen zijn tong naar
haar uitstak. Joyce stond op en zei: “Ik ga nog even bij Patricia kijken.” Ze kwam Nienke en
Fabian tegen op de trap die net naar beneden liepen. Ze schoven aan tafel en Nienke pakte
een broodje. “Waar bleef jij zolang?” vroeg Amber aan Nienke. Voordat Nienke kon
antwoorden zei Amber ineens: “Wat heb jij op je hoofd? Wat is er gebeurd?” Nienke keek
naar Ambers geschokte gezicht en naar de rest die haar vragend aankeek. Ze wilde het liever
niet vertellen omdat ze zich stom voelde. Ze wilde gewoon weer normaal zijn en niet aldoor
gezien worden als een zwak persoon, zo voelde Nienke het namelijk. “Ik heb heel stom mijn
hoofd gestoten tegen de kast,” loog ze. “Wanneer?” vroeg Amber. “Gisteravond,” loog
Nienke weer. Amber keek verbaasd. Fabian zag dat Amber door wilde vragen en wist dat
Nienke dat niet leuk vond. Daarom zei Fabian snel: “Wow, het is al laat, Nienke eet je even
door? We moeten zo weg.” De anderen keken naar de klok en stonden op. Trudie had heel
lief voor iedereen een lunchpakketgemaakt en gaf dat aan iedereen. “Ik neem mijn broodje
wel mee op de fiets, ik moet toch bij jou achterop,” zei Nienke tegen Fabian. Ze stonden op
en gingen naar school.
Ondertussen zat Joyce bij Patricia op bed. “Peet, wat is er nou?” “Niks,” antwoordde Patricia.
“Ik ben nog steeds chagrijnig en daar kan niemand wat aan veranderen.” “Maar hoe komt dat
dan?” vroeg Joyce. “Dat heb jij toch ook wel eens. Gewoon een moment dat je helemaal
nergens zin in hebt en overal van baalt!?” vroeg Patricia op een boze toon. “Maar het is al
sinds gisteravond zo. En het kwam volgens mij toen je zei dat je zaterdag niet naar dat feest
kon.” “Dat heeft daar niks mee te maken,” antwoordde Patricia. “Toen was ik gewoon moe en
nu nog steeds. Hou op met al die vragen ik word er gek van.” Joyce zuchtte. “Oké. Ik houd op
met vragen als jij nu mee naar school gaat. Robbie wacht op je weet je nog?” Er verscheen
een kleine glimlach op Patricia’s gezicht en begon Joyce te knuffelen. “Bedankt dat je nog zo
lief bent terwijl ik zo rot tegen je doe.” “Geeft niet,” antwoordde Joyce. “Ik ben het gewend,”
zei ze plagend. “Oooh,” zei Patricia lachend. “Die krijg je nog wel terug hoor!” Ze kleedde zich
snel aan en even later gingen ze samen naar school.