Informatie

egon Amber weer. “Ik mocht namelijk niet eens mijn eigen kamer in.” “Ooh, dat is een ander
verhaal,” zei Jeroen met een lach. “Fabian is toch niet zo onschuldig als dat hij lijkt. Is het
huiswerk eigenlijk wel afgemaakt?” Fabian reageerde niet. Op dat moment kwam Trudie met
een nieuw mandje vol warme broodjes binnen. “Waar blijft de rest nou?” vroeg ze verbaasd.
Joyce kwam aangelopen. “Patricia ligt nog steeds in bed, ze heeft nergens zin in, ze wil niet
eten, ze wil niet naar school, ze wil helemaal niets.” “Wat is er toch met haar aan de hand?
Gisteravond deed ze ook al zo raar,” zei Trudie bezorgd. “Zal ik eens met haar gaan praten?”
“Oh nee doe maar niet, ik heb het al heel vaak geprobeerd, ze trekt vast wel weer bij,”
antwoordde Joyce. “Ja, maar ze moet wel gewoon naar school hoor,” zei Trudie. “Ik zal het
straks nog eens proberen,” antwoordde Joyce terwijl ze ging zitten en en warm bolletje
pakte. “En waar blijven Nienke en Noa?” vroeg Trudie. “Noa slaapt denk ik nog,” antwoordde
Jeroen. “Het was een beetje laat geworden gisteravond.” “Hoezo laat geworden? Je weet toch
dat Victor een avondklok heeft?” vroeg Trudie. “Ja, maar we waren de tijd vergeten.” “Victor
heeft niet voor niets die regel ingesteld, dat is voor jullie eigen veiligheid. En waar is Nienke?”
“Ik ga wel even kijken,” zei Fabian. Hij stond op en liep de kamer uit.
Toen hij boven de hal inliep riep hij: “Nienke!” Hij hoorde haar stem uit de kamer van haar en
Amber komen. “Ja?” Fabian liep de kamer in en zag Nienke op het bed zitten met haar
schooltas in haar handen. Ze was haar boeken voor vandaag aan het uitzoeken. “Waarom
kom je niet beneden? Het eten staat allang klaar.” “Ik heb geen honger,” antwoordde Nienke
en ging verder met haar boeken uitzoeken. “Waarom niet? Trudie heeft hele lekkere warme
broodjes klaargemaakt.” Nienke antwoordde niet. Fabian pakte haar boeken en haar tas uit
haar handen en legde die op de grond. “Wat is er met je?” vroeg Fabian bezorgd. “Niks,”
antwoordde Nienke en ze wilde haar boeken weer pakken maar Fabian pakte haar bij haar
schouders vast en keek haar diep in haar ogen aan. Fabian schrok toen hij een grote bult op
haar voorhoofd zag. “Wat is dit?” vroeg hij geschokt en wees naar de bult op haar hoofd.
Nienke wilde het niet, maar toch kwamen er tranen in haar ogen. Ze legde naar hoofd op zijn
schouder en sloeg haar armen om hem heen. “Hee, rustig,” zei Fabian lief. “Wat is er
gebeurd?” Het was even stil. “Ik werd vanochtend vroeg wakker op de grond in de
badkamer,” zei Nienke snikkend. “Ik weet niet wat er gebeurd is.” Fabian schrok hier erg van.
Hoe kan het dat ze daar op de grond lag? En hoe kan het dat Nienke niet weet hoe ze daar
kwam? Hij stelde haar gerust: “Ssst, het komt allemaal wel goed.” Hij aaide over Nienke’s rug.
Na een tijdje zo te hebben gezeten droogde Nienke haar tranen en pakte haar boeken weer.
Fabian was verbaasd en vroeg: “Je gaat nu toch niet naar school? Jij blijft gewoon de hele
dag in bed.” Hij hoopte dat Nienke na dit wel door had dat ze beter in bed kon blijven, maar
zij dacht er heel anders over. “Fabian, als ik de hele dag in bed blijf liggen wordt het echt niet
beter hoor. Dan duurt het juist veel langer.” Fabian zuchtte. Hij wist dat hij hier niks tegenin
kon brengen. “Oké,” zei hij zuchtend. “Maar als dit nog een keer gebeurt of wat anders, dan
blijf je in bed en dan heb je niks meer te zeggen want ik ben de baas.” Hij gaf haar een kus
op haar neus. Nienke begon te lachen. “En,” zei Fabian “Je slaapt vannacht bij mij.” “Oh?” zei
Nienke. “Misschien wil ik dat wel helemaal niet.” “Nou dan heb je pech want het moet,” zei
Fabian lachend. Nienke begon hem te knuffelen en zei: “Je bent lief.”