Informatie

leek erop dat Amneris hem vervloekte,” zei Appie wijs. Ze keken allemaal naar Fabian, maar
die had hier ook geen antwoord op. “Dan heeft die hysterische Vera er ook iets mee te
maken,” zei Amber vol afschuw. Fabian zag de tijd op Nienke’s wekker en stond snel op. “Ik
had beloofd om nog even langs mijn ouders te gaan,” zei Fabian best wel eerlijk. “Maar we
moeten zo eten,” zei Amber. “Ja, maar ik eet daar.” Nienke vond dit raar, omdat Fabian daar
niks over had gezegd. Ze miste ook het onderonsje tussen Fabian en Appie. Appie wist
natuurlijk wat hij ging doen en Patricia had ook wel een idee. Maar Nienke en Amber niet,
dus die keken elkaar niet-begrijpend aan. “Doe jij even heel rustig aan?” vroeg hij terwijl hij
naar Nienke toeliep. Nienke knikte glimlachend en gaf hem een zoen. “Ik ben er straks weer,”
zei hij lief. Hij gaf haar nog een laatste zoen en liep toen de kamer uit.
Ondertussen in het ziekenhuis had Noa eten gekregen terwijl Jeroen zich in de kast verstopt
had. Noa lachte toen hij er weer uit kwam. “Doe je wel voorzichtig met je arm en je
hersenschudding? Volgens mij moet je echt heel rustig aan doen.” “Nou, die kast zit van
binnen best comfortabel hoor,” grapte Jeroen waar Noa om moest lachen. “Kom even hier, jij
moet ook wat eten.” Jeroen schoof naast haar in bed en prikte af en toe een vorkje mee. Hij
nam wel nauwlettend de deur in de gaten, omdat hij hier niet betrapt wilde worden. Toen ze
waren uitgegeten bedacht Jeroen dat zijn cadeautje voor Noa nog op zijn kamer lag. Hij
sloeg zichzelf voor zijn hoofd. “Au!” riep hij hard toen hij even vergeten was dat hij nog
steeds een hersenschudding had. “Wat is er?” vroeg Noa bezorgd. “Niks, ik moet gewoon
naar de Wc,” loog Jeroen. Noa keek hem even verbaasd aan, maar Jeroen keek niet terug en
liep de kamer uit waar hij op een onopvallende plek Appie probeerde te bereiken.
“Waar blijft Appie?” vroeg Trudie toen de rest al aan tafel zat. “Die had telefoon volgens mij,”
antwoordde Amber. Op dat moment hoorden ze Appie aan komen. Hij ging snel aan tafel
zitten, pakte de opscheplepel uit Mick’s handen, schepte op en begon als een beest te eten.
“Verder alles goed?” vroeg Patricia met opgetrokken wenkbrauwen. “Perfecto!” antwoordde
Appie. “Wie had je aan de telefoon?” vroeg Amber nieuwsgierig. “Oh, Jeroen. Ik moest hem
wat brengen.” “Wat dan?” vroeg Amber. “Vast Noa’s verjaardagscadeautje of niet?” vroeg
Patricia slim. Appie knikte alleen even. “Ik ga morgenvroeg heen, wie gaat er dan nog meer
mee?” “Ik!” zei Appie, “Ik ook,” antwoordde Amber. “En Fabian en jij?” vroeg Patricia aan
Nienke die er vanuit ging dat zij met Fabian ging. “Ja, denk het wel,” antwoordde Nienke. Ze
kon het nu niet met Fabian overleggen aangezien hij snel naar zijn ouders moest. Maar ze
ging er vanuit dat hij vanavond weer terug zou zijn en dan ging ze het met hem overleggen.
“Joyce en ik gaan ’s middags,” zei Mick. “’s ochtends ga ik met een vriend sporten.” Joyce zat
er een beetje stil bij. Ze wilde eigenlijk wel met de rest mee, aangezien ze hen voor haal
gevoel in de steek heeft gelaten. Maar aan de andere kant wilde ze ook graag met Mick
heen. “Oké goed. Het is misschien ook te druk voor Noa om met z’n allen te komen,” zei
Amber.
Die avond toen Fabian thuis kwam liep Patricia toevallig in de gang. “En? Is het gelukt?”