Informatie

Maar Amber had daar geen idee van. “Gewoon, wat beter,” zei ze kortaf. Jochem knikte alleen
maar. “Ga jij alvast? Dan kom ik zo.” Nienke keek Amber verbaasd aan. Nu had ze net door
dat Jochem echt gevaarlijk is en dan wil ze alleen met hem zijn? Dan snapte ze niet. “Nee, ik
blijf hier wel.” “Nee, ga nou maar,” drong Amber aan. Nienke keek haar dringend aan. “Nee,
ik ga samen met jou naar de les.” “Wat is er met jullie?” vroeg Jochem verbaasd. Nienke
schrok van zijn argwaan en had het gevoel dat elk moment zijn ware aard naar boven kon
komen. “Nien, toe nou,” fluisterde Amber, maar Nienke schudde haar hoofd. “Ik wil je niet
meer zien,” floepte Amber er toen uit. Nienke wilde haar hand voor haar hoofd slaan, maar
dat kon ze net op tijd bedwingen. Ze wilde juist voorkomen dat Amber dat zou zeggen, maar
het was te laat. “Wat zeg je?” vroeg hij met grote dreigende ogen. Amber werd er bang van
en keek Nienke vragend aan. Wat moest ze nou zeggen? “Ik bedoel, jij bent een leraar, ik een
leerling, dat werkt gewoon niet.” “Daar had je de afgelopen weken anders geen last van,” zei
hij argwanend. “Maar nu wel en daar heb je onder andere zelf voor gezorgd.” Jochem wist
waar ze op doelde en pakte haar bij haar arm. “Daar heb ik toch sorry voor gezegd?” zei hij
indringend. Niet alleen Amber, maar ook Nienke werd nu bang van hem. “Amber, alsjeblieft.”
Nienke wist waarom hij zo dwingend deed. Als Amber hem niet meer wilde zien, had hij
natuurlijk niemand meer om informatie aan hem te geven. Toen Amber geen antwoord gaf,
stortte hij zich op Nienke. “Heb jij hier wat mee te maken?” vroeg hij boos. “Dat ze van de
één op andere dag mij niet meer wilt zien?” Nienke slikte en schudde haar hoofd. Aangezien
de bel al een tijdje was gegaan liep er niemand meer in de hal en dat beangstigde haar. “Hoe
verklaar je het dan?” Nienke haalde haar schouders op. Natuurlijk had zij er wel iets mee te
maken, maar dat kon ze niet zeggen. “Nienke heeft hier niets mee te maken,” zei Amber die
het net nog een stukje erger maakte. “Jij hebt mij geslagen en je hebt me alleen naar huis
laten gaan toen ik me niet goed voelde.” Daar stond Nienke ook even van te kijken. Dat
laatste had ze niet verteld, toch? “En daarom wil je me niet meer zien? Dat geloof ik niet!”
riep hij boos. Nienke zag hoe Amber op haar benen stond te trillen. Amber moest er nu wel
van overtuigd zijn dat Jochem niet deugt. Ze keken elkaar even kort aan. Toen werd het
Jochem blijkbaar teveel en pakte Amber en Nienke allebei stevig bij hun arm. “Au!” riepen de
meiden tegelijk. “Hebben jullie soms wat te verbergen?” schreeuwde hij. Jochem leek
helemaal te flippen en Nienke hoopte zo dat iemand hen zou komen helpen. Jochem kneep
zo hard, Nienke voelde de pijn en haar hart die op die plek hard bonkte. “Laat ons los,” zei
Amber snikkend. “Ik houd jullie in de gaten,” zei hij dreigend. Hij liet hun los en ging er snel
vandoor. Amber en Nienke probeerden weer op adem te komen en omhelsden elkaar. “Ik wil
naar huis,” snikte Amber. Nienke wilde eigenlijk ook niets liever en besloot met haar mee te
gaan.
Ondertussen was de les allang begonnen. Patricia zat achter Fabian en Appie en heeft net
verteld wat er allemaal gebeurde met Robert. Fabian en Appie schrokken toen ze vertelde dat
Robert vroeg of ze iemand iets had verteld. “We moeten dus extra voorzichtig zijn,” waren
Fabian’s woorden. Ze waren wel opgelucht dat Robert geloofde dat de sleutel echt was.
“Waar blijft Nienke nou?” vroeg Fabian bezorgd aan Appie. Appie haalde zijn schouders op.